Σχόλιο GMR: [Από τη μία προχωρεί σε μια ακατάσχετη νομοπαραγωγή των Κοινοβουλίων με στόχο την πάταξη της διαφθοράς. Από την άλλη, η ίδια η πολυνομία, ουσιαστικά, θωρακίζει τη διαφθορά. Ταυτόχρονα, όμως, το κράτος απελευθερώνει νομοθετικά όλες εκείνες τις οικονομικές λειτουργίες που επιτρέπουν την εμφάνιση της διαφθοράς και επιβιώνουν από αυτήν. Στην καλοπροαίρετη εκδοχή αυτού του σχήματος θα λέγαμε ότι το κράτος “κυνηγάει την ουρά του”.] Μας λέει ο αρθρογράφος Κ.Μελάς.

Γι’ αυτό (δηλαδή, για να αντιμετωπιστεί αποτελεσματικά και σε ολες τις τις διαστάσεις, εύρος-βάθος-μέγεθος, η παραβατικότητα που ελίσσεται στα πλοκάμια της πολυνομίας), οφείλουμε πάντα, ερευνώντας-τεκμηριώνοντας-καταγγέλλοντας το άδικο, να στηριζόμαστε οπωσδήποτε στην παραβίαση βασικών και θεμελιωδών δικαιϊκών αρχών, αυτές να τις κατανέμουμε καταγγελτικά και στα επιμέρους άρθρα της πολυνομίας (και να συνδέουμε τις πολλές διαφορετικές πλευρές του άδικου, την πολυπαρανομία, με τους πολλούς ξεχωριστούς νόμους/πολυνομία), αλλά και αντίστροφα.

Με αυτή την μέθοδο οφείλουμε να αντιστεκόμαστε στην “πολιτική εγκληματικότητα” στην οποία αναφέρεται ο αρθρογράφος Κ.Μελάς: [Οι κυβερνήσεις, στις δυτικές δημοκρατίες τείνουν να λειτουργούν σαν ιδιωτικοοικονομικές επιχειρήσεις με συνεταίρους μονοπωλιακά και ολιγοπωλιακά συγκροτήματα. Νομοθετούν ενάντια σε οποιονδήποτε ορθολογισμό της αγοράς ή οποιονδήποτε υγιή ανταγωνισμό.

Ο νεοφιλελευθερισμός της μαζικοδημοκρατικής εποχής είναι το καθεστώς της πολιτικής-επιχειρηματικής ανομίας ανοιγμένο σε πλανητικά μεγέθη.]

Και μάλιστα, να κατακεραυνώνουμε τους “αριστερούς” που μετά βδελυγμίας απορρίπτουν την διεκδίκηση εφαρμογής του Ισχύοντος Δικαίου, προβάλλοντας το “αριστερό” αξίωμα, “το θέμα δεν είναι νομικό-το θέμα είναι πολιτικό”.

Αν το ποινικό αδίκημα βαφτίζεται πολιτική διαφορά, τότε κάτι βρώμικο τρέχει με τους “αριστερούς” νονούς της βάφτισης.

Πολιτική διαφορά μπορεί να είναι όποια διαφορά δεν εισέρχεται στην πολιτική με καταπάτηση νόμων-συντάγματος-δικαιωμάτων.

Αν μάθουμε αυτό το μάθημα, δεν θα χρειαζόμαστε “αριστερούς” να μας καθησυχάζουν πως θα βρούμε το δίκιο μας στην δευτέρα (μετά το 1917) παρουσία της “εξουσίας όλης στο κόμμα”, αντί βεβαίως της “εξουσίας όλης στσ σοβιέτ” που προσπάθησε ανεπιτυχώς στην μικρή του (και με την τραγικότητα υου λάθους της κατάπνιξης στο αίμα της δικαιολογημένης εξέγερσης της Κροστάνδης) ζωή ο Λένιν.

_.

Κώστας Μελάς, 16 Ιανουαρίου 2024

αναδημοσίευση μέσω ενεργού λινκ σύμφωνα με την υπόδειξη της πηγής

Η όψιμη μαζικοδημοκρατική κοινωνία χαρακτηρίζεται από την καινοτομία που αφορά στην οικονομικώς λειτουργική ενσωμάτωση στον πυρήνα του μαζικοδημοκρατικού υστεροκαπιταλιστικού συστήματος, της “συστημικής διαφθοράς” και του οργανωμένου εγκλήματος. Ιδιαίτερα μετά τη δεκαετία του ’80 και την επικράτηση του ριγκανισμού και του θατσερισμού, με τη μονοδιάστατη “ενιαία σκέψη” και το νεοφιλελευθερισμό.

Μοχλοί προς αυτή την κατεύθυνση είναι τα χρηματιστήρια και το χρηματοπιστωτικό σύστημα. Πρόκειται για αυτό που ονομάζεται “συμπερίληψη της διαφθοράς”. Το παραβατικό κανονικοποιείται και από ανωμαλία μετατρέπεται σε προϋπόθεση της ομαλής λειτουργίας του νεοκαπιταλιστικού μηχανισμού. Η διαφθορά τείνει να αυτοαναπαράγεται μαζί με ένα σύστημα κανόνων και αξιών. Αυτή είναι η σκοτεινή όψη του συστήματος, που παρότι διαφέρει από το νόμιμο ομόλογό του, απέχει πολύ από το να συνιστά ανομία.

Στις αναπτυγμένες χώρες, η ραγδαία αποβιομηχάνιση και η μεταφορά πλήθους παραγωγικών δραστηριοτήτων στις αναπτυσσόμενες οικονομίες, επέτρεψε στην εικονική οικονομία των πληροφοριοποιημένων συναλλαγών να καταλάβει το προσκήνιο. Ο καπιταλισμός των χρηματιστηρίων και των υπηρεσιών είναι πλέον εγγενώς συνδεδεμένος με το οργανωμένο έγκλημα και κυρίως:

• • Με τα συστήματα αναθέσεων και προμηθειών στις δημόσιες εργολαβίες και στα εξοπλιστικά προγράμματα. Κατ’ επέκταση έχουμε τις δωροληψίες και το ξέπλυμα χρήματος με βασικά πλυντήρια, ύστερα από τους υπεράκτιους μεσολαβητικούς σταθμούς, τους μεγάλους νόμιμους τραπεζικούς οργανισμούς, το real estate, την αγορά Τέχνης κτλ.

Συνεχίστε την ανάγνωση, εδώ.

Πηγή: slpress.gr