Σχόλιο GMR: Αυτό το άρθρο του κου Σπύρου Στάλια συμπληρώνει με εξαιρετικά τεκμηριωτικό τρόπο το άρθρο του ιδίου  “Το Κύρος της Γαλλίας Βούλιαξε στη Μονεταριστική της Ψευδαίσθηση“  εντός του οποίου το τοποθετούμε ως “συμπληρωματική τεκμηρίωση”.  Αμφότερα δε τα άρθρα του κου Σπύρου Στάλια, εντάσσονται στην συνολική κατά Χρεοκρατίας-Μνημονίων  (που αποτελούν μόνιμη αιτία-αγνοημένη στην ποινική προδικασία των Τεμπών-ποινικά ελεγχόμενης, ανασφάλειας/ατυχημάτων, εις βάρος λαού και πατρίδας, γι’ αυτό και ζητάμε σύγκληση της Ολομέλειας του Αρείου Πάγου για αυτή την κορυφαία και πολυπλόκαμα ανασφαλή και ποινικά ελεγκτέα σύμφωνα και με το πόρισμα του ΕΟΔΑΣΑΑΜ, αιτία)  τεκμηρίωση, που περιέχεται στον σύνδεσμο “δ.ά.δ.α. ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΑΝΤΙdebtocracy ΠΡΑΓΜΑΤΟΓΝΩΜΟΣΥΝΗΣ “.

_.

Σπ. Στάλιας, 08 Οκτωβρίου 2025

Το σημείο για την αλλαγή της οικονομικής πολιτικής στην Ευρώπη αρχίζει με την σταδιακή μεταμόρφωση του Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος του Ηνωμένου Βασιλείου σε ένα νεοφιλελεύθερο κόμμα. Ο τότε ΠρωθυπουργόςΤζέιμς Κάλαχαν (James Callaghan), στο ετήσιο συνέδριο του Εργατικού Κόμματος στις 28 Σεπτεμβρίου 1976 είπε την κομβική φράση που έθεσε ουσιαστικά το τέλος στην εποχή της πλήρους απασχόλησης μέσω κρατικών δαπανών, λέγοντας:

‘Πιστεύαμε ότι θα μπορούσαμε να “ξεφορτωθούμε” την ανεργία απλώς αυξάνοντας τις κρατικές δαπάνες… Σας λέω με ειλικρίνεια ότι αυτή η επιλογή δεν υπάρχει πλέον (that option no longer exists)…’

Και συμπλήρωσε, αναφερόμενος στην εθνική ευημερία και την πλήρη απασχόληση:

‘… δεν μπορεί να υπάρξει μόνιμη βελτίωση στα δικά μας πρότυπα ζωής αν δεν πάψουμε πρώτα να μην χρεωνόμαστε όλο και περισσότερο ως έθνος.» (There can be no lasting improvement in your own living standards until we can achieve it without going deeper and deeper into debt as a nation’.

Η ομιλία αυτή αναγνωρίζεται ευρέως ως η στιγμή που ένας Εργατικός Πρωθυπουργός εγκατέλειψε δημόσια τον πυρήνα της μεταπολεμικής Κεϋνσιανής Συναίνεσης.

Ουσιαστικά, άνοιξε τον δρόμο για την υιοθέτηση πολιτικών που αργότερα θα συνδέονταν με τον νεοφιλελευθερισμό και την έμφαση στον έλεγχο της προσφοράς χρήματος, στον περιορισμό του δημοσίου χρέους και στην αντιμετώπιση του πληθωρισμού ως πρώτης προτεραιότητας. Άνοιξε ο δρόμος για την Θάτσερ, στην Αμερική ερχόταν ο Ρέιγκαν.

Το ταξίδι αυτό ολοκληρώθηκε με την τη Συνθήκη του Μάαστριχτ (θρίαμβος του νεοφιλελευθερισμού) και με την παρουσία της εξελιγμένης πια ΕυρωπαϊκήςΑριστεράς, που για λόγους ρεαλισμού και άλλων ανόητων πολιτικών συλλογισμών υιοθέτησε την Νεοφιλελεύθερη Πολιτική της Ευρωζώνης. Και ενώ αυτά, ακόμα στην Ελλάδα η Αριστερά πιπιλίζει την σοσιαλδημοκρατία/σοσιαλισμό στην Ελλάδα της Ευρωζώνης που τα έχει αρνηθεί. Αθλιότης!

(more…)

Σχόλιο GMR: Η επιστημονική εξήγηση του κυρίου Σπύρου Στάλια (μέσω του παραδείγματος της Γαλλίας) για τα εξ αιτίας των μνημονίων προδιαγεγραμμένα “ατυχήματα” λαού και πατρίδας.

Εξήγηση άμεσα σχετιζόμενη με το πόρισμα του ΕΟΔΑΣΑΑΜ (ταυτόχρονα επαληθευόμενη από αυτό), σύμφωνα με το οποίο, έμμεση/βασική/υποκείμενη αιτία του ατυχήματος των Τεμπών, είναι τα μνημόνια.

—————

Υστερόγραφο: Δεν είναι λοιπόν περίεργο, το γιατί η Πρόεδρος του Αρείου Πάγου κα Κλάπα, από την οποία ζητήσαμε^(*) σύγκληση της Ολομέλειας του Αρείου Πάγου για την εξέταση σε βάθος της Μέγα αιτίας (τα μνημόνια) του ατυχήματος των Τεμπών και ακολούθως την διαβίβαση της καταγγελίας μας στον αρμόδιο εισαγγελέα, ουδέν έπραξε και εξήγηση άλλη δεν είναι δικαιολογημένη, πλην της κατ’ ελαχιστον ιδεολογικής διαπλοκής της, υπέρ μνημονίων/χρεοκρατίας/κυβέρνησης.

Ως συνέχεια/ συμπλήρωση με εξαιρετικά τεκμηριωτικό τρόπο συστήνουμε και την ανάγνωση του άρθρου ΕΔΩ του ιδίου συγγραφέα.

(*) – βλέπετε την σχετική αναφορά-καταγγελία μας εντός του συνδέσμου ΑΝΑΦΟΡΑ-ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ προς Αντιπροσωπεία Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ελλάδα/Ομάδα Πολιτικής Ανάλυσης-Commission-Πρόεδρο Α.Π.

_.

Σπ. Στάλιας, 05 Οκτωβρίου 2025

Το ευρώ εισήχθη ως λογιστικό νόμισμα την 1η Ιανουαρίου 1999 και ως φυσικό νόμισμα την 1η Ιανουαρίου 2002.

Η Γαλλία προσχώρησε στην Ευρωζώνη την 1η Ιανουαρίου 1999.

Σύμφωνα με τα στοιχεία του γαλλικού Υπουργείου Οικονομίας και Οικονομικών, το 1998, το έτος πριν την ένταξη της Γαλλίας στην Ευρωζώνη, η γαλλική οικονομία χαρακτηριζόταν από ισχυρά θεμελιώδη μεγέθη και δυναμική.

Ο συνδυασμός της ταχείας αύξησης του ΑΕΠ, της σχετικής μείωσης της ανεργίας, του σημαντικού πλεονάσματος του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών και των σταθερών δημοσίων οικονομικών, δημιούργησαν την ψευδαίσθηση ενός ευνοϊκού περιβάλλοντος για την είσοδο της χώρας στην Ευρωζώνη. Αυτή η ισχυρή επίδοση υποδήλωνε για την γαλλική ελίτ μια ανθεκτική και ανταγωνιστική οικονομία έτοιμη για τις προκλήσεις και τις ευκαιρίες της νομισματικής ένωσης. i

Η εξέλιξη όμως της γαλλικής οικονομίας τα τελευταία 25 χρόνια και εντεύθεν της ανατροπής της πολιτικής ιεραρχίας της Γαλλίας ii, με την επικράτησης μιας νεοφιλελεύθερης τραπεζικής ελίτ που δεν λογοδοτεί επί της ουσίας πουθενά, έχει δημιουργήσει στην Γαλλία καταστάσεις εκτάκτου ανάγκης σε όλους τους τομείς της γαλλικής κοινωνίας. iii

Με άλλα λόγια οι Γάλλοι ηγέτες (αλλά και οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι ηγέτες) βούλιαξαν στην Μονεταριστική Ψευδαίσθηση ότι υιοθετώντας το ευρώ θα ποδηγετούσαν την Γερμανία και θα οδηγείτο η Ευρώπη σε πολιτική ένωση που θα συνόδευε την οικονομική ένωση, υπό την ηγεσία της Γαλλίας. Υπολόγισαν λάθος iv.

Η ελπίδα τους δεν υλοποιήθηκε, αφήνοντας την Γαλλία να παλεύει με ένα σύστημα που την κάνει κοινωνικά και γεωπολιτικά ευάλωτη λόγω χρεών, που είναι αδύνατον να αποπληρωθούν, με αποτέλεσμα εσαεί οι Γάλλοι, από απερίσκεπτη επιλογή, να καταβάλουν τόκους, μεγάλο μέρος του ΑΕΠ με άλλα λόγια, στους χαραμοφάηδες των αγορών.

(more…)

_.

Σπ. Στάλιας^(*), 28 Ιουλ. 2025

Γιατί μπήκαμε στο ευρώ; Μα για να πληρώνουμε τόκους!

Ποιές πειστικές οικονομικές πολιτικές διαβεβαιώσεις έρχονταν από τις Βρυξέλλες, για να μπούμε στην Ευρωζώνη?

Οι πολιτικές της ευρωζώνης στόχευαν:

1. Στη στήριξη της οικονομικής ανάπτυξης.

2. Στη διατήρηση της σταθερότητας των τιμών.

3. Στην απόκρουση κάθε κρίσης που θα μπορούσε να πλήξει την ευρωζώνη από εξωτερικά αίτια.

4. Στην οικονομική ολοκλήρωση της Ευρωζώνης (η Ελλάδα σε λίγο θα γινόταν Γερμανία)

Άμα την πίστη σε κάτι την κάνεις επιθυμητή πραγματικότητα, υποκύπτεις. Ο Κ. Σημίτης, οι πολιτικοί της περιόδου εκείνης, της εισόδου της Ελλάδος στο ευρώ, αλλά και ο Λαός, αποδέχτηκαν ασμένως τα παραπάνω, χωρίς δεύτερη σκέψη. Εκτίμησαν τα μηνύματα σωτήρια και κοσμογονικά για τον τόπο.

Αλλά όπως δείχνουν τα γεγονότα, τίποτα δεν είχαν καταλάβει (και δεν έχουν καταλάβει ακόμα μέχρι σήμερα), για το τι είναι η ευρωζώνη και πως λειτουργεί. Και το κυριότερο όλα ήταν φανερά, τίποτα κρυμμένο (αυτό για τους συνωμοσιολόγους, εμείς επιμέναμε να μπούμε στο ευρώ, δεν μας στήσανε καμμιά παγίδα!).

Νομίζω ότι ο Κ. Σημίτης και οι άλλοι θεώρησαν ότι αν μπούμε στην ευρωζώνη, και θα γινόμασταν το ανατολικό σύνορο της ευρωζώνης και αν μας την έπεφταν οι Τούρκοι οι λαοί της ευρωζώνης θα τους πολέμαγαν. Ηλιθιότητες!

Πραγματικότητα!

Η αποθέωση της άγνοιας και της βλακείας. Στις 12 η ώρα την νύχτα και 1 δευτερόλεπτο, που μπήκε το 2002 και η Ελλάδα στην Ευρωζώνη, εκείνη την στιγμή ακριβώς, ένα χρέος ύψους 151,8 δις ευρώ (εκπεφρασμένο όλο σε ευρώ, αλλά το 75% ήταν δραχμικό) μετατράπηκε εξ ολοκλήρου, σε χρέος σε ξένο νόμισμα, το ευρώ.

Ουδέποτε στην νεότερη ιστορία της Ελλάδος δεν υπήρξε τέτοια ομοψυχία, τέτοια ενότητα του Λαού και της ηγεσίας στην άγνοια, και την ανοησία, με στόχο η Ελλάδα να εισέλθει στην Ευρωζώνη.

Ποιός δεν θυμάται το χαμόγελο του κυρίου Σημίτη να επιδεικνύει τα ευρώ που μόλις είχε πάρει από ένα ΑΤΜ, τον Διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος, τον κύριο Παπαδήμο, να κλαίει από χαρά, οι τραπεζίτες, λίγο πιο πέρα, να αλληλοσυγχαίρονται, (είχαν γίνει πια αφεντικά της χώρας) και ο Λαός να χαίρεται.

Οι πολιτικοί και ο λαός είχαν ξεχάσει ότι μόλις τώρα δα, είχαν μετατρέψει ένα χρέος σε δικό τους νόμισμα, σε ξένο νόμισμα, το ευρώ. Κανείς δεν σκέφτηκε ότι μπροστά μας πια έτρεχαν τόκοι και χρεολυσία πρωτοφανούς ύψους, από της ιδρύσεως του Ελληνικού Κράτους, που θα έπρεπε να αποπληρώνονται εφεξής σε ξένο νόμισμα, σε ευρώ.

Που και πως θα έβρισκαν τα ευρώ μελλοντικά για να κινηθεί η ελληνική οικονομία και η χώρα να τιμά τα χρέη της, κανενός δεν πέρασε από το μυαλό.

Ήταν συνεπώς θέμα χρόνου η Χώρα να πτωχεύσει για 5η φορά στην ιστορία της, και πάντα με ξένο νόμισμα ((1828, 1843, 1893, 1932 με χρυσό, 2010 με ευρώ). ‘Μωραίνει Κύριος ον βούλεται απολέσαι (Ο Θεός αποβλακώνει όποιον σκοπεύει να καταστρέψει).

Και το κακό συνεχίζεται! Οι Έλληνες δουλεύουμε να αποπληρώνουμε τόκους που κάθε μέρα διαλύουν τους Έλληνες.

Από το 2002-2024 πληρώσαμε σε τόκους 190,4 δισ. ευρώ!

Όταν κανείς δεν αντιδρά τι να πεις πέρα από το ‘γενηθήτω το θέλημα σου’

(*) – Σπύρος Στάλιας, Οικονομολόγος Ph.D

_.

Σπύρος Στάλιας, 23 Οκτωβρίου 2023

Κατ’ αρχάς να ευχηθώ στον Πρόεδρο Στέφανο Κασελλάκη να ζήσει με τον σύντροφο του σαν τα ψηλά βουνά, με αγάπη, αλληλοσεβασμό, αλληλοκατανόηση, αλληλοανοχή και να έχουν πάντα πολύ Υγεία.

Το 2012 κυκλοφόρησε ένα βίντεο του Γκλέν Μπέκ, στο πλαίσιο της προεκλογικής εκστρατείας του Προέδρου Μπάρακ Ομπάμα, με τίτλο ‘The Road We’ve Traveled’ (Ο δρόμος που ταξιδέψαμε) όπου προβάλλονταν οι μελλοντικοί προεδρικοί στόχοι, όπως η ισχυρή συγκεντρωτική κυβέρνηση, ο έλεγχος των τραπεζικών συναλλαγών, ο έλεγχος των πιστωτικών και χρηματιστηριακών συναλλαγών, προγράμματα βοήθειας στους φτωχότερους για τρόφιμα, στέγαση και εργασία, παροχής δωρεάν ιατρικής περίθαλψης από την κυβέρνηση, προγράμματα έργων υποδομής, προγράμματα διάσωσης σπιτιών από τις Τράπεζες, και την δημιουργία ελλειμματικών δαπανών για τη χρηματοδότηση, όχι μόνο των παραπάνω, αλλά και άλλων προγραμμάτων (το τι υλοποιήθηκε είναι μια άλλη ιστορία).

Ο Μπέκ για να φτιάξει αυτό το βίντεο είχε σαν οδηγό το βιβλίο του οικονομολόγου Stuart Chase με τον τίτλο The Road We Are Traveling (Ο δρόμος που ταξιδεύουμε) που γράφτηκε το 1942, εποχή του Ρούζβελτ και του New Deal, όπου εξήγησε το σύστημα σχεδιασμού που είχαν στο μυαλό τους οι Φαβιανοί^[1] Σοσιαλιστές της Αμερικής, υποστηρικτές του Ρούζβελτ.

Το γεγονός αυτό προκάλεσε ένα τεράστιο ενδιαφέρον για το βιβλίο του Chase, το όποιο έγινε επίκαιρο στην Αμερική και μετά διεθνώς, μέσω μιας ανάρτησης στο προσωπικό blog του μεγάλου οικονομολόγου Bill Mitchell, στις 13 Ιουνίου 2017, με τον τίτλο ‘Stuart Chase – ένας οραματιστής μπροστά από την εποχή του, απ’ όπου και εγώ το έμαθα.

Ο Stuart Chase (1888-1985) ήταν πτυχιούχος Οικονομικών Επιστημών από το MIT. Εργάστηκε, μαζί με τους συμμαθητές του από το MIT, Walter Lippman, John Reed και T.S. Έλιοτ (Νόμπελ Λογοτεχνίας), στην Ομοσπονδιακή Επιτροπή Εμπορίου (FTC), που ιδρύθηκε το 1914 με έδρα την Ουάσιγκτον, που είναι μια ανεξάρτητη αρχή της Κυβέρνησης των Ηνωμένων Πολιτειών, της οποίας η κύρια αποστολή είναι η επιβολή του αντιμονοπωλιακού δικαίου και η προώθηση της προστασίας των καταναλωτών. Μία από τις υποθέσεις που ερεύνησε ο Chase ήταν η διαφθορά της βιομηχανίας συσκευασίας κρέατος Upton Sinclair.

(more…)

Σχόλιο GMR:

Αντί σχολίου, άρθρο του κ. Σπ. Στάλια που δημοσιεύθηκε εδώ

Αγράμματοι Δημοσιογράφοι: Η Κυβέρνηση θα μοιράσει το ‘πρωτογενές πλεόνασμα’ του 2023.

_.

Ναυτεμπορική\ Οικονομία, 16 Οκτωβρίου 2023

Μία ανάσα από τα 6 δισ. ευρώ έφτασε το πρωτογενές πλεόνασμα το 9μηνο του 2023, κινούμενο σε διπλάσια επίπεδα σε σχέση με τον στόχο. Αυξημένα κατά 3,15 δισ. ευρώ σε σύγκριση με τον στόχο ήταν και τα φορολογικά έσοδα, τα οποία πλησίασαν τα 45 δισ. ευρώ. Οι εισπράξεις από τον φόρο εισοδήματος αλλά και άλλων φόρων συνέβαλλαν στην καλύτερη εκτέλεση του προϋπολογισμού το 9μηνο του έτους.

Συνεχίστε την ανάγνωση, εδώ.

Πηγή: naftemporiki.gr

Σχόλιο GMR:   Ναι αγαπητέ Δάσκαλε και άριστε εκλαϊκευτή επί μακροοικονομικών θεμάτων, καλά τα λες.

Όμως, όπως επισημαίνεις, αποταμίευση/αποθησαυρισμός, κερδοσκοπία, λειτουργούν, και όπως γνωρίζεις λειτουργούν μέσα σε ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ ΣΥΣΤΗΜΑΤΑ, συστήματα όπου τα μεγάλα ψάρια, ΗΠΑ κλπ, επιβάλλουν ακόμα χειρότερα πράγματα στα μικρά ψάρια, Ελλάδα κλπ.

Ο Δάσκαλός μας, όχι μόνο δεν βρίσκει διέξοδο ΕΞΩ από αυτά τα συστήματα, αντίθετα ΜΟΝΟ ΜΕΣΑ ΣΕ ΑΥΤΑ βλέπει υλοποίηση των εξηγήσεών του, για από τον ίδιο επιθυμητή σύνδεση απασχόλησης-παραγωγικότητας-εθνικού νομίσματος, αρνούμενος έστω και σχετική συζήτηση.

Οπότε, τον αγαπάμε μεν από όταν τον γνωρίσαμε, του λέμε δε πως καλή φασολάδα δεν γίνεται αν μέσα ρίξεις και πέτρες, θα ξεδοντιαστείς, μαζί και ο λαός, στα σίγουρα.

Λέμε ακόμα, μήπως δεν έχει γίνει κατανοητό, πως το ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ (όχι μόνο της ευρωζώνης) ΤΗΣ ΠΟΛΛΑΠΛΑ ΕΞΑΡΤΩΜΕΝΗΣ ΧΩΡΑΣ ΜΑΣ, στο οποίο η G-M-R δεν προσβλέπει, κρατιέται επειδή η ΑΠΕΙΛΗ ΤΗΣ ΑΝΕΡΓΙΑΣ ΕΙΝΑΙ ΧΕΙΡΟΤΕΡΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΕΡΓΙΑ;

_.

Σπ. Στάλιας, 18 Νοεμβρίου 2022

Αυτή η φωτογραφία είναι από την εποχή της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης. Τι μας λέει η φωτογραφία. Ότι τυπώθηκε πολύ χρήμα και έτσι δημιουργήθηκε χαοτικός πληθωρισμός, υπερπληθωρισμός, που οδήγησε στην άνοδο τελικά του Χίτλερ.

Λάθος, όλα λάθος!

Μην συγχέουμε την συσχέτιση μεταξύ προσφοράς χρήματος και πληθωρισμού, με την αιτία που προκαλεί τον του πληθωρισμού.

Γερμανάκια φτιάχνουν ένα πύργο με χαρτονομίσματα την εποχή του υπερπληθωρισμού.

Πώς λειτουργεί πραγματικά ο πληθωρισμός.

Ο πληθωρισμός περιγράφεται από την εξίσωση, MV = PΥ (προσφορά χρήματος*ποσοστό δαπανών =  τιμές*παραγωγή).

Η αύξηση της προσφοράς χρήματος (M) θα μπορούσε να αυξήσει τις τιμές (P), μόνο όταν η παραγωγή (Υ) εξαντλήσει την παραγωγικής της ικανότητα (πλήρης απασχόληση).

Αλλά η οικονομία ποτέ δεν φτάνει σε αυτά τα όρια και από την άλλη πολλά χρήματα αποταμιεύονται και μειώνουν το ποσοστό των δαπανών (V).

Εάν τα χρήματα όμως τροφοδοτήσουν τη ζήτηση και δαπανηθούν, οι εταιρείες θα προσπαθήσουν να κυριαρχήσουν σε αυτήν την περίπτωση παράγοντας περισσότερα αγαθά και υπηρεσίες (Υ) και θα αυξήσουν την απασχόληση.

Άρα η εξίσωση MV = PΥ πρέπει να διαβαστεί από δεξιά προς τα αριστερά και όχι το αντίθετο, δηλαδή η αιτία του πληθωρισμού είναι στην πλευρά της παραγωγής/προσφοράς. Παράδειγμα, έχουμε πληθωρισμό όχι γιατί αυξήθηκε η ζήτηση (πήρατε κάποια αύξηση στον μισθό σας;), αλλά από την μειωμένη παραγωγή (μειωμένη προσφορά), από το εξωτερικό χρέος και φυσικά από την κερδοσκοπία. Τα παραδείγματα που αναφέρουν οι περισσότεροι, Βαϊμάρη Γερμανία, Ζιμπάμπουε, Αργεντινή, κτλ, δεν έχουν δόση αληθείας, είναι ιδεολογικές αηδίες.

Συνοψίζοντας: δεν έχουμε πληθωρισμό γιατί αυξήθηκε η ποσότητα του χρήματος, αλλά, επειδή έχουμε πληθωρισμό, αυξάνεται η ποσότητα του χρήματος.

Η αύξηση των επιτοκίων, οι ισοσκελισμένοι προϋπολογισμοί και η μείωση των μισθών για την καταπολέμηση του πληθωρισμού θα οδηγήσει σε λιτότητα και δραματική ύφεση, και μετά έρχεται ο Στάλιν ή ο Χίτλερ. Ιστορικά εξακριβωμένο και θεωρητικά θεμελιωμένο. Το κάθε αυταρχικό καθεστώς είναι προϊόν του νεοφιλελευθερισμού!

Πιό απλά δεν γίνεται!

Πηγή: hereticalideas.gr

_.

Σούζαν Τζορτζ (μετάφραση Σπύρος Στάλιας), 24 Μαρτίου 1999

       Μια ομιλία από το 1999 που παρουσιάζει με σαφή και λαμπρή εικόνα το πώς προχώρησε ο νεοφιλελευθερισμός από το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και τι μπορούμε να κάνουμε για να το σταματήσουμε στο πέρασμά του.

Οι διοργανωτές του Συνεδρίου μου ζήτησαν μια σύντομη ιστορία του νεοφιλελευθερισμού την οποία τιτλοφορούν «Είκοσι Χρόνια Ελίτ Οικονομικών». Λυπάμαι που σας λέω ότι για να έχει νόημα, πρέπει να ξεκινήσω ακόμα πιο πίσω, πριν από περίπου 50 χρόνια, αμέσως μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Το 1945 ή το 1950, αν είχατε προτείνει σοβαρά οποιαδήποτε από τις ιδέες και τις πολιτικές της σημερινής τυποποιημένης νεοφιλελεύθερης εργαλειοθήκης, θα γελούσαν μαζί σας ή θα σας είχαν στείλει στο τρελοκομείο. Τουλάχιστον στις δυτικές χώρες, εκείνη την εποχή, όλοι ήταν κεϋνσιανοί, σοσιαλδημοκράτες ή σοσιαλ-χριστιανοί δημοκράτες ή κάποιας μαρξιστικής απόχρωσης.

Η ιδέα ότι η αγορά πρέπει να μπορεί να λαμβάνει σημαντικές κοινωνικές και πολιτικές αποφάσεις. η ιδέα ότι το κράτος θα πρέπει να μειώσει οικειοθελώς τον ρόλο του στην οικονομία, ή ότι οι εταιρείες θα πρέπει να έχουν απόλυτη ελευθερία, ή ότι τα συνδικάτα πρέπει να περιοριστούν και στους πολίτες θα παρέχεται πολύ λιγότερη παρά περισσότερη κοινωνική προστασία – τέτοιες ιδέες ήταν εντελώς ξένες προς το πνεύμα των χρόνων εκείνων. Ακόμα κι αν κάποιος συμφωνούσε πραγματικά με αυτές τις ιδέες, θα δίσταζε να πάρει μια τέτοια θέση δημόσια και θα δυσκολευόταν να βρει κοινό.

Όσο απίστευτο κι αν ακούγεται σήμερα, ιδιαίτερα για τα νεότερα μέλη του κοινού, το ΔΝΤ και η Παγκόσμια Τράπεζα θεωρήθηκαν ως προοδευτικοί θεσμοί. Μερικές φορές αποκαλούνταν τα δίδυμα του Κέινς επειδή ήταν εγκεφαλικά παιδιά του Κέινς και του Χάρι Ντέξτερ Γουάιτ, ενός από τους στενότερους συμβούλους του Φράνκλιν Ρούσβελτ. Όταν αυτά τα ιδρύματα δημιουργήθηκαν στο Bretton Woods το 1944, η εντολή τους ήταν να βοηθήσουν στην πρόληψη μελλοντικών συγκρούσεων μέσω δανεισμού για ανασυγκρότηση, ανάπτυξη και εξομάλυνση των προσωρινών προβλημάτων του ισοζυγίου πληρωμών. Δεν είχαν κανέναν έλεγχο επί των μεμονωμένων οικονομικών αποφάσεων της κυβέρνησης ούτε η εντολή τους περιελάμβανε άδεια να παρέμβουν στην εθνική πολιτική.

(more…)

_.

Σπ. Στάλιας, 13 Ιουνίου 2022

Γιατί η Ευρωζώνη είναι ένα αντιδημοκρατικό και καταπιεστικό κατασκεύασμα.

Σπύρος Στάλιας, Οικονομολόγος Ph.D

Οι Λαοί της ευρωζώνης βρίσκονται υπό καθεστώς γκεμπελικής προπαγάνδας, ότι αν καταστραφεί το ευρώ, θα έρθει ανάποδα ο κόσμος, λες και αυτό δεν έχει συμβεί. Αυτός ο φόβος αργά ή γρήγορα θα καταστρέψει την Ευρώπη. Ποιά είναι τα κατασκευαστικά λάθη της της ευρωζώνης.

1. Με την αποδοχή του κοινού νομίσματος, ενός ξένου νομίσματος, οι χώρες της ευρωζώνης απώλεσαν οικειοθελώς, το δικαίωμα να ασκούν ανεξάρτητη νομισματική πολιτική, ανεξάρτητη δημοσιονομική πολιτική, εμπορική πολιτική, εισοδηματική πολιτική (μισθοί) και συναλλαγματική πολιτική, που την ασκεί, σε κάθε χώρα του κόσμου, η κυβέρνηση της χώρας. Τι σημαίνουν τα παραπάνω.

2. Η άσκηση ανεξάρτητης νομισματικής πολιτικής σημαίνει ότι η κάθε κυβέρνηση να μπορεί να θέτει τα επιτόκια της στο ύψος που αυτή επιθυμεί, χωρίς να γίνεται έρμαιο των αγορών. Αν η χώρα είναι σε ύφεση έχει ανάγκη από χαμηλά επιτόκια και αν είναι σε φάση μεγάλης ανάπτυξης (σε μπουμ) τότε έχει ανάγκη από υψηλά επιτόκια. Η κυβέρνηση ανάλογα του οικονομικού κύκλου, θέτει τα επιτόκια εκεί που αυτή νομίζει. Στην ευρωζώνη αυτό αποκλείεται. Το κράτος δεν μπορει να ορίσει τα επιτόκια του στα δάνεια του, που λόγω ευρώ είναι σε ξένο νόμισμα, και ούτε γνωρίζει αν θα έχει την προσφορά χρηματος που έχει ανάγκη από την ΕΚΤ.

(more…)

Σπ. Στάλιας, 10 Μαρτίου 2021

1)” Ένα κράτος έχει τους ίδιους περιορισμούς που έχει μια οικογένεια, που σημαίνει ότι, πρώτα εισπράττει η οικογένεια και το Κράτος, για να δαπανήσουν μετά. Αν δαπανήσουν πιο πολλά απ’ όσα εισπράττουν θα χρωστούν, και τότε θα πρέπει ο Λαός και η οικογένεια να υποστούν σκληρή λιτότητα”.

Φυσικά, αυτό είναι μια ανοησία. Η οικονομία ενός Κράτους δεν είναι σαν την οικονομία μιας οικογένειας. Δεν έχει καμία σχέση το ένα με το άλλο. Το κράτος εκδίδει το νόμισμα του, μια οικογένεια πρέπει να το βρει. Άρα το Κράτος, δαπανά κατά το δοκούν.

2) “Το έλλειμμα είναι εγκληματικό, το περίσσευμα ευλογία”.

Και αυτό είναι μια ανοησία. Το αντίθετο ισχύει και, έφθασε ο κορωνοϊός και το ‘whatever it takes’, να το αποδείξουν. Τα ελλείμματα σώζουν. Σε ένα κράτος που εκδίδει το νόμισμά του, οι αποταμιεύσεις, το περίσσευμα του ιδιωτικού τομέα, των νοικοκυριών, είναι το επονομαζόμενο έλλειμμα του δημόσιου τομέα.

3) “Το περίσσευμα συμβάλει στην Εθνική Αποταμίευση, που σημαίνει ότι οι αποταμιεύσεις δημιουργούν επενδύσεις”.

(more…)

Σπ. Στάλιας, 9 Μαρτίου 2021

Η ανεξαρτησία ενός σύγχρονου κράτους βασίζεται, κατά κυριολεξία, στο γεγονός ότι το κράτος έχει το μονοπώλιο της έκδοσης του νομίσματος της χώρας. Το κράτος είναι ο μοναδικός προμηθευτής του νομίσματος (προσφορά) και απαιτεί, στο νόμισμα που εκδίδει, να πληρώνονται οι φόροι από τους πολίτες  που αυτό επιβάλει (ζήτηση).

Κατά συνέπεια το κράτος πρέπει πρώτα να δαπανήσει το νόμισμα του για να μπορέσει μετά ο ιδιωτικός τομέας να το ζητήσει  για να πληρώσει τους φόρους που του αναλογούν ή να αγοράσει ομόλογα.

Από τα παραπάνω προκύπτει ότι για να δαπανήσει το κράτος δεν φορολογεί πρώτα ή δανείζεται το νόμισμά του από τους πολίτες του  εκδίδοντας ομόλογα. Πρώτα δαπανά και μετά φορολογεί και εκδίδει ομόλογα.

Εδώ εγείρονται πέντε  εύλογα ερωτήματα. Πως το κράτος δαπανά, από που προέρχεται το χρήμα, αφού το κράτος εκδίδει το νόμισμα  του γιατί φορολογεί τους πολίτες του, γιατί δανείζεται το νόμισμά του εκδίδοντας ομόλογα και ποιο είναι το όριο δαπανών ενός κυρίαρχου κράτος.

Πως δαπανά ένα σύγχρονο κυρίαρχο κράτος.

Ας σκεφτούμε την Κεντρική Τράπεζα ως το Λογιστήριο του Κράτους που τηρεί τον λογαριασμό ‘Δαπάνες του Κράτους’. Κάνει και άλλα πράγματα η Κεντρική Τράπεζα αλλά εδώ θα μας απασχολήσει αυτή η δραστηριότητα της.

(more…)