Σχόλιο GMR: Α) – Αυτό το απόσπασμα/επιχείρημα (“σε ότι αφορά την αναζήτηση της αλήθειας” για την έτσι ή αλλιώς διαχείριση της δικογραφίας του άρθρου 86 για τον κο Τριαντόπουλο) που ακολουθεί, είναι από το άρθρο του κου Αλιβιζάτου (ναι Πανεπιστημιακού Καθηγητή Συνταγματικού Δικαίου και θα ήταν υποτιμητικό για την νοημοσύνη ημών και υμών να σχολιάσουμε αυτό το απόσπασμα παραπέρα από ότι και όπως το ίδιο το άρθρο εκτίθεται):  “Σε ό,τι αφορά την αναζήτηση της αλήθειας, η εμπειρία των επτά προανακριτικών επιτροπών που έχουν συσταθεί τα τελευταία χρόνια και των είκοσι πέντε εξεταστικών δεν είναι ενθαρρυντική. Τόσο οι μεν όσο και οι δε λειτούργησαν περισσότερο ως φόρουμ αντιπαράθεσης συμπολίτευσης και αντιπολίτευσης, παρά ως υποβοηθητικά όργανα για την απονομή της δικαιοσύνης. Ποιος μπορεί να ισχυριστεί σοβαρά ότι δεν θα επαναληφθεί το φαινόμενο των πολύμηνων τοξικών αντιπαραθέσεων και στην περίπτωση του κ. Τριαντόπουλου (όπως π.χ. για το αν θα πρέπει να κληθεί ως μάρτυρας όχι μόνον ο Α αλλά και ο Β παράγων); Με άλλα λόγια, η βάσανος της προκαταρκτικής δεν είναι αναγκαία δοκιμασία.“.

Β) – Δεν δυνάμεθα όμως να κρατηθούμε μακριά από τον σχολιασμό του πιο κάτω αποσπάσματος από το ίδιο επίσης άρθρο:

“Αν στην περίπτωση του κ. Τριαντόπουλου γίνει η αρχή και παραπεμφθεί απευθείας στο δικαστικό συμβούλιο του άρθρου 86, είναι πιθανόν να φιλοτιμηθούν και να ζητήσουν την απευθείας παραπομπή τους και άλλοι υπουργοί αν, από τη διεξαγόμενη τακτική ανάκριση στη Λάρισα, την ανάκριση του ως άνω αρεοπαγίτη/ανακριτή, αλλά και το πόρισμα του ΕΟΔΑΣΑΑΜ ή κάποιου άλλου οργανισμού, προκύψουν σοβαρές ενδείξεις για ευθύνες τους στο κύριο αδίκημα της τραγωδίας των Τεμπών. Και τούτο συμπεριλαμβανομένων των κ. Σπίρτζη και Καραμανλή, αρμόδιων υπουργών για τη μη έγκαιρη εκτέλεση της σύμβασης 717.“.

Συμπάσχουμε με τον καθηγητή για την ελπίδα που πεθαίνει τελευταία. Είχαμε χάσει και αυτή, αλλά να΄σου έρχεται ένας επιστήμων και σου λέει κάτι που ακόμα ψάχνουμε μέσα μας να βρούμε πως και στην ευχή δεν το είχαμε σκεφτεί και εμείς να γλυτώσουμε τόσο άγχος που μας είχε κυριεύσει.

Ο κος Καθηγητής λοιπόν εναποθέτει ευγενικές ελπίδες στην φιλοτιμία Υπουργών (ενδεχομένως και Πρωθυπουργών;) στο να προσφερθούν οικειοθελώς προκειμένου να διερευνηθεί τυχόν ποινική υπαιτιότητά τους για τα προ, κατά την διάρκεια, και τα μετέπειτα του ατυχήματος των Τεμπών πραγματικά περιστατικά.

Ιδιαίτερα για την μη υλοποίηση της σύμβασης 717, ίσως και να μπορεί να τεκμηριώσει (αν θέλει) νομικά, πως εκτός από την οικειοθελή προσφορά τους, ο ποινικός έλεγχος των υπαιτίων υπουργών-πρωθυπουργών μπορεί να αποτελεί, με βάση τις έμμεσες/υποκείμενες/βασικές αιτίες του ατυχήματος, λόγο αυτεπάγγελτης δίωξης.

Και μάλιστα αυτεπάγγελτης δίωξης σε βαθμό κακουργήματος, με αυτόφωρη διαδικασία, λόγω της τεράστιας, διαρκούς και προς όφελος ιδίων (ως εκπροσώπων των Εταίρων Shylock της ΕΕ) και τρίτων (ΕΕ-ξένων και εγχώριων τραπεζών κλπ) επικινδυνότητας ΚΑΙ όσων οι συγγενείς των θυμάτων καταγγέλλουν ΚΑΙ της “δημιουργούμε πλεονάσματα για την χρεοκρατία σκοτώνοντας την ζωή των Ελλήνων και της Ελλάδας” υποκείμενης αιτίας του ατυχήματος των Τεμπών.

Εξυπακούεται πως έτσι και συμβεί η προαναφερόμενη αυτεπάγγελτη δίωξη σε βαθμό κακουργήματος, με αυτόφωρη διαδικασία, αυτή θα πρέπει να συμπεριλαμβάνει απαραίτητα και τα υπαίτια, της Ευρωχρεοκρατίας στην Ελλάδα, φυσικά πρόσωπα Εταίρων Shylock της ΕΕ .

Γ) – Τέλος, ο κος Αλιβιζάτος ευαγγελίζεται σύντομα την δημιουργία Κράτους Δικαίου από τον κο Πρωθυπουργό και από ολόκληρο το πολιτικό μας σύστημα. Διαβάζουμε στο άρθρο : “Απομένει το τρίτο και αποφασιστικότερο βήμα, που είναι βέβαια η κατάργηση της αποκλειστικής αρμοδιότητας της Βουλής για τη δίωξη των υπουργικών αδικημάτων. Το βήμα αυτό ελπίζεται να γίνει με την προσεχή αναθεώρηση του Συντάγματος, όπως δεσμεύτηκε πρόσφατα και ο κ. Μητσοτάκης” και “Εως τότε, η απευθείας παραπομπή, αν αποφασιστεί, θα δείξει ότι το πολιτικό μας σύστημα δεν σφυρίζει αδιάφορα μπροστά στα μηνύματα των καιρών.“.

Φαίνεται πως ο κος Καθηγητής δεν έχει υπ’ οψιν τον όρο Κακοδικία, την συχνά καταγγελλόμενη ως Η ΑΠΟΚΟΡΥΦΩΣΗ ΤΟΥ “ΤΟΙΣ ΠΡΑΓΜΑΣΙ” ΔΙΚΑΙΟΥ^(*) (αντί του ΙΣΧΥΟΝΤΟΣ ΔΙΚΑΙΟΥ) και πέραν των δικογραφιών του άρθρου 86Σ διεφθαρμένη και διαφθοροποιό εισαγγελικοδικαστική λειτουργία η οποία στην τελική της απόφαση, εξουδετερώνει ΠΟΛΛΕΣ προσπάθειες και ΚΑΤΗΓΟΡΗΤΗΡΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΩΝ ΛΕΙΤΟΥΡΓΩΝ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ Εισαγγελέων και Δικαστών.

Μα μπορούμε να πείσουμε τον κο Καθηγητή πως η ΕΓΓΕΝΗΣ ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΜΕΡΩΝ τόσο στο εσωτερικό πλαίσιο της ταξικής “ανισότητας των μερών” όσο και στο Ευρωενωσιακό πλαίσιο (πλούσιες χώρες-αποικίες χρέους) δολοφονεί τους Έλληνες και την Ελλάδα όπως τεκμηριώνει η Τριλογία των Τεμπών (https://greek-market-research.com/clink/i-trilogia-ton-tempon-dyo-chronia-meta/);

Φυσικά και ΟΧΙ.

ΟΜΩΣ του αντιπαραθέτουμε, ως επί της αντίκρουσης του κειμένου του με τίτλο “Ενστάσεων αντίκρουση”, την παρούσα ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΑΝΤΙΚΡΟΥΣΗ.-   

————————————-

(*) – Το “τοις πράγμασι” δίκαιο, το άδικο δηλαδή (παρ’ όλα όσα “ο νόμος ορίζει”) που υφίστανται καθημερινά οι πολίτες, κυρίως στους χώρους εργασίας και που δίκιο δεν βρίσκουν στα δικαστήρια και που για το ατύχημα των Τεμπών είναι αυτό που ο πρωθυπουργός και υπουργοί προσπάθησαν με δόλια παραπλάνηση να βάλουν στην συνείδηση του λαού και στο στόμα της τακτικής δικαιοσύνης.

Δηλαδή, πως η υπαιτιότητα ήταν μόνο ένα ανθρώπινο λάθος, η φωτιά ήταν υπαιτιότητα ελαίων σιλικόνης και όχι παράνομα μεταφερόμενης εύφλεκτης ουσίας.

Πως ακόμα δεν χρειάζεται κιόλας να διερευνηθούν λοιπές έμμεσες/υποκείμενες/βασικές αιτίες που οφείλονται στην υπαιτιότητα της “εγγενούς ανισότητας των μερών” σε εθνικό και υπερεθνικό επίπεδο.

Σε εθνικό επίπεδο υπαιτιότητες εργοδοσίας (περιθωριοποίηση ως εξαφάνιση του θεσμικά κατοχυρωμένου συμμετοχικού ρόλου των επιτροπών υγείας & ασφάλειας εργασίας για σύνταξη ανάλυσης αιτιών ατυχήματος-γραπτή εκτίμηση επαγγελματικού κινδύνου-σύννομη τήρηση φακέλου υγείας και ατομικού βιβλιαρίου επαγγελματικού κινδύνου-κανονισμού εργασίας εν προκειμένω των σιδηροδρόμων, σύνδεση ΥΑΕ-ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΟΣ με ατυχήματα μεγάλης έκτασης, υγεία =όχι μόνο απουσία ασθένειας αλλά ψυχοσωματική ευεξία ιδιαίτερα στον χώρο δουλειάς, κυβέρνησης-κρατικών ελεγκτικών μηχανισμών-τακτικής δικαιοσύνης και ολόκληρης της βουλής που διαχρονικά “κρατάει το φανάρι”, Ευρωχρεοκρατίας που την χρηματική ανάγκη (του προϋπολογισμού) για τηλεδιοίκηση επιβάλλει να την ονοματίζουμε πλεόνασμα για το τάϊσμα της Χρεοκρατίας (ενός επαχθούς και απεχθούς νομικά, χρέους).

_.

Νίκος Αλιβιζάτος, 20 Μαρτίου 2025

Με την απευθείας παραπομπή του Χρήστου Τριαντόπουλου στο δικαστικό συμβούλιο, γίνεται ένα αποφασιστικό βήμα προς τη δικαστικοποίηση της δίωξης των υπουργικών αδικημάτων

Σύσσωμη η αντιπολίτευση αντιτάχθηκε στην απευθείας παραπομπή του κ. Χρήστου Τριαντόπουλου στο δικαστικό συμβούλιο του υπουργοδικείου. Και τούτο με το επιχείρημα ότι, έως ότου αναθεωρηθεί το άρθρο 86 του Συντάγματος, η διαδικασία που αυτό καθιερώνει θα πρέπει να τηρείται ευλαβικά. Διαφορετικά, υποστηρίζεται, κινδυνεύουν να αγνοηθούν κρίσιμα αποδεικτικά στοιχεία και, σε κάθε περίπτωση, το Σύνταγμα θα καταντήσει κουρελόχαρτο. Ας μου επιτραπεί να αντικρούσω τις σχετικές ενστάσεις:

• Σύμφωνα με τη ρητή διατύπωση του ισχύοντος νόμου, ο αρεοπαγίτης/ανακριτής, τον οποίο θα ορίσει το δικαστικό συμβούλιο, «έχει το δικαίωμα και οφείλει να επεκτείνει τη δίωξη και κατά των συμμετόχων που δεν αναφέρονται στην απόφαση της Βουλής για τη δίωξη» (άρθρο 10 ν. 3126/2003). Δεν ευσταθεί, επομένως, το επιχείρημα ότι, αν προκύψουν νέα στοιχεία για το συγκεκριμένο αδίκημα του μπαζώματος, το δικαστικό συμβούλιο δεν θα μπορεί τάχα να τα λάβει υπόψη, ούτε ότι δεν θα μπορεί να επεκτείνει την κατηγορία. Κοντολογίς, και το κατηγορητήριο κατά του κ. Τριαντόπουλου θα μπορεί να διευρύνει και θα μπορεί να παραπέμψει μαζί του και άλλους υπουργούς, αν προκύψουν σε βάρος τους επιβαρυντικά στοιχεία, πάντοτε βέβαια για το ως ίδιο αδίκημα.

 Σε ό,τι αφορά την αναζήτηση της αλήθειας, η εμπειρία των επτά προανακριτικών επιτροπών που έχουν συσταθεί τα τελευταία χρόνια και των είκοσι πέντε εξεταστικών δεν είναι ενθαρρυντική. Τόσο οι μεν όσο και οι δε λειτούργησαν περισσότερο ως φόρουμ αντιπαράθεσης συμπολίτευσης και αντιπολίτευσης, παρά ως υποβοηθητικά όργανα για την απονομή της δικαιοσύνης. Ποιος μπορεί να ισχυριστεί σοβαρά ότι δεν θα επαναληφθεί το φαινόμενο των πολύμηνων τοξικών αντιπαραθέσεων και στην περίπτωση του κ. Τριαντόπουλου (όπως π.χ. για το αν θα πρέπει να κληθεί ως μάρτυρας όχι μόνον ο Α αλλά και ο Β παράγων); Με άλλα λόγια, η βάσανος της προκαταρκτικής δεν είναι αναγκαία δοκιμασία.

Αν στην περίπτωση του κ. Τριαντόπουλου γίνει η αρχή και παραπεμφθεί απευθείας στο δικαστικό συμβούλιο του άρθρου 86, είναι πιθανόν να φιλοτιμηθούν και να ζητήσουν την απευθείας παραπομπή τους και άλλοι υπουργοί αν, από τη διεξαγόμενη τακτική ανάκριση στη Λάρισα, την ανάκριση του ως άνω αρεοπαγίτη/ανακριτή, αλλά και το πόρισμα του ΕΟΔΑΣΑΑΜ ή κάποιου άλλου οργανισμού, προκύψουν σοβαρές ενδείξεις για ευθύνες τους στο κύριο αδίκημα της τραγωδίας των Τεμπών. Και τούτο συμπεριλαμβανομένων των κ. Σπίρτζη και Καραμανλή, αρμόδιων υπουργών για τη μη έγκαιρη εκτέλεση της σύμβασης 717. (Υπενθυμίζω ότι ο μεν πρώτος έχει ο ίδιος ζητήσει την παραπομπή του, σύμφωνα με την παράγραφο 5 του άρθρου 86 του Συντάγματος, αν και το [ενδεχόμενο] αδίκημά του έχει παραγραφεί, για τον δε δεύτερο η Βουλή απέρριψε πέρυσι πρόταση για παραπομπή του που υπέβαλε το ΠΑΣΟΚ, ύστερα από αίτημα της Ευρωπαίας εισαγγελέως.)

• Τέλος και κυρίως, με την απευθείας παραπομπή του κ. Τριαντόπουλου στο δικαστικό συμβούλιο, γίνεται ένα αποφασιστικό βήμα προς τη δικαστικοποίηση της δίωξης των υπουργικών αδικημάτων, όπως συμβαίνει σήμερα στη μεγάλη πλειονότητα των ευρωπαϊκών χωρών. Το πρώτο βήμα έγινε με την κατάργηση, το 2001, του βουλευτή/εισαγγελέα που προβλεπόταν παλαιότερα (ποιος ξεχνά τον κ. Νίκο Κωνσταντόπουλο αγορεύοντα κατά του Ανδρέα Παπανδρέου στη δίκη Κοσκωτά;). Το δεύτερο βήμα έγινε με την κατάργηση της σύντομης παραγραφής των υπουργικών αδικημάτων, το 2019. Απομένει το τρίτο και αποφασιστικότερο βήμα, που είναι βέβαια η κατάργηση της αποκλειστικής αρμοδιότητας της Βουλής για τη δίωξη των υπουργικών αδικημάτων. Το βήμα αυτό ελπίζεται να γίνει με την προσεχή αναθεώρηση του Συντάγματος, όπως δεσμεύτηκε πρόσφατα και ο κ. Μητσοτάκης. Εως τότε, η απευθείας παραπομπή, αν αποφασιστεί, θα δείξει ότι το πολιτικό μας σύστημα δεν σφυρίζει αδιάφορα μπροστά στα μηνύματα των καιρών.

Πηγή: kathimerini.gr