του Νίκου Ιγγλέση 25/08/2017

Κάθε κράτος ασκεί κυριαρχία εντός των συνόρων του. Υπάρχουν σύνορα στο έδαφος, στη θάλασσα (χωρικά ύδατα, Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη – ΑΟΖ) και στον αέρα (εναέριος χώρος). Τα εδαφικά σύνορα της χώρας μας αμφισβητούνται από την Τουρκία που διεκδικεί σημαντικό αριθμό νησιών και νησίδων του Ανατολικού Αιγαίου, χωρίς να λησμονούμε τις επιδιώξεις της στη Δυτική Θράκη που, με μοχλό τη μουσουλμανική μειονότητα, επιδιώκει συν-κυριαρχία.

Τα χωρικά ύδατα της Ελλάδας επεκτείνονται σε έξι ναυτικά μίλια (11,1 χιλιόμετρα) από τις ακτές και μπορούν να αυξηθούν στα δώδεκα μίλια σύμφωνα με τη διεθνή Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας (UNCLOS III) που υπογράφτηκε το 1982 στο Montego Bay της Ιαμαϊκής. Θυμίζουμε ότι η Τουρκία, με ψήφισμα της εθνοσυνέλευσής της (1995), απειλεί τη χώρα μας με casus belli (αιτία πολέμου) αν επεκτείνουμε τα χωρικά ύδατά μας στα δώδεκα ναυτικά μίλια.

Οι ελληνικές φοβικές κυβερνήσεις δεν έχουν τολμήσει μέχρι σήμερα, σε αντίθεση με τη μικρή και αδύναμη Κύπρο, να ανακηρύξουν ΑΟΖ η οποία μπορεί να φθάνει μέχρι τα 200 ναυτικά μίλια ή μέχρι τη μέση γραμμή αν η απέναντι ακτή είναι πλησιέστερα από 400 μίλια. Όλα τα νησιά, μικρά ή μεγάλα, που μπορούν να διατηρούν οικονομική δραστηριότητα, δικαιούνται ΑΟΖ, σύμφωνα με το Δίκαιο της Θάλασσας, κάτι που αμφισβητεί η Τουρκία. Τέλος, η Ελλάδα έχει εναέριο χώρο δέκα μιλίων που μπορεί να αυξηθεί στα δώδεκα, ακολουθώντας την επέκταση των χωρικών υδάτων. Τον εναέριο χώρο της πατρίδας μας παραβιάζουν καθημερινά τα τουρκικά μαχητικά.

Χωρίς σύνορα δεν υπάρχει εθνική κυριαρχία, αφού δεν υπάρχει το έδαφος, η θάλασσα και ο αέρας επί των οποίων αυτή ασκείται. Χωρίς σύνορα δεν υπάρχει Δημοκρατία, οποιασδήποτε μορφής – άμεση, αντιπροσωπευτική, σοσιαλιστική κλπ.-, αφού δεν υπάρχει το υποκείμενο, δηλαδή ο συγκεκριμένος λαός (Δήμος) που αποφασίζει για το περιεχόμενο και τον τρόπο διακυβέρνησής του. Χωρίς σύνορα δεν υπάρχει εσωτερική έννομη τάξη, αφού δεν υπάρχει το γεωγραφικό πλαίσιο εντός του οποίου ισχύουν οι νόμοι του κράτους. Χωρίς σύνορα δεν υπάρχει κρατική οντότητα, δεν υπάρχει χώρα αλλά χώρος, προς οικονομική εκμετάλλευση και εποικισμό από άλλους.

Η παγκοσμιοποίηση

Η κυριαρχούσα, αλλά έντονα αμφισβητούμενη από ισχυρές πολιτικές δυνάμεις, παγκοσμιοποίηση μετατρέπει, σε πρώτη φάση, τα σύνορα σε ευέλικτα – διαπερατά (soft-frontiers) με τελικό στόχο την ουσιαστική κατάργησή τους. Η παγκοσμιοποίηση επιδιώκει να μετατρέψει τα σύνορα σε κάτι παραπλήσιο με τα όρια δύο όμορων Δήμων. Τα σύνορα θέτουν εμπόδια στην ελεύθερη διακίνηση των κεφαλαίων (αγορές), στην ελεύθερη διακίνηση προϊόντων (χωρίς δασμούς και ποσοστώσεις) καθώς και την ελεύθερη διακίνηση ανθρώπων (μετανάστευση εργατικών χεριών). Αυτοί οι τρείς πυλώνες της παγκοσμιοποίησης βρίσκονται σε ασυμβίβαστη σύγκρουση με τα συμφέροντα των τοπικών κοινωνιών και των κρατών – εθνών. Τα σύνορα αποτελούν εμπόδιο στην αύξηση της κερδοφορίας των πολυεθνικών επιχειρήσεων και του διεθνικού κεφαλαίου.

Στον ευρωπαϊκό χώρο η παγκοσμιοποίηση υλοποιείται από την ΕΕ και την Ευρωζώνη. Μια συνεχής μεταφορά κυριαρχικών δικαιωμάτων (άσκηση πολιτικών) λαμβάνει χώρα, από τις εθνικές κυβερνήσεις προς την αδιαφανή εξουσία των Βρυξελλών, ενώ η νομισματική ανεξαρτησία έχει εκχωρηθεί ήδη στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Η ΕΕ και η Ευρωζώνη υποβαθμίζουν τα εθνικά κράτη σε επαρχίες και διαβρώνουν τα σύνορα προς όφελος της ηγεμονεύουσας δύναμης, του γερμανικού Δ΄ Ράϊχ. Όλα καλύπτονται πίσω από το αφήγημα της «ευρωπαϊκής ιδέας» και του κοινού νομίσματος, του ευρώ.

Ευρωπαϊκή Ένωση και σύνορα

Ο Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας Προκόπης Παυλόπουλος δήλωσε πρόσφατα, σε επετειακή εκδήλωση (Αλμυρός 17-8-17), ότι: «Η Ελλάδα, με καθοριστική συμβολή όλων των δημοκρατικών πολιτικών δυνάμεων, ανήκει οριστικά και αμετάκλητα στην Ευρωπαϊκή Ένωση και μάλιστα στο σκληρό πυρήνα της, την Ευρωζώνη». Στην ίδια εκδήλωση ο κ. Παυλόπουλος επανέλαβε κάτι το οποίο έχει πει πολλές φορές (σε νησιά του Αν. Αιγαίου, τη Λήμνο, τον Αϊ-Στράτη και τα Ανώγεια Κρήτης), το τελευταίο διάστημα, μιλώντας είτε σε στελέχη των ενόπλων δυνάμεων είτε σε πολίτες: «Οι Έλληνες, είμαστε έτοιμοι να υπερασπισθούμε αποτελεσματικά τα σύνορα, το έδαφος και την κυριαρχία της πατρίδας μας, που αποτελούν και σύνορα, έδαφος και κυριαρχία της Ευρωπαϊκής Ένωσης». Ανεξάρτητα από το αν οι Έλληνες είμαστε έτοιμοι, το βέβαιο είναι ότι η ΕΕ ούτε θέλει ούτε μπορεί να υπερασπιστεί τα σύνορα, το έδαφος και την κυριαρχία όχι μόνο της Ελλάδας, αλλά οποιασδήποτε χώρας-μέλους της για τους εξής λόγους:

1. Η ΕΕ δε διαθέτει αμυντικό σκέλος, δε διαθέτει ένοπλες δυνάμεις ως Ένωση. Ο αμυντικός βραχίονας της ΕΕ είναι το ΝΑΤΟ.
2. Σύμφωνα με τη Συνθήκη της ΕΕ η εθνική ασφάλεια παραμένει στην αποκλειστική ευθύνη κάθε κράτους – μέλους (άρθρα 4 και 5 της ΣΕΕ).

Τα γεγονότα που επιβεβαιώνουν τα ανωτέρω είναι:

1. Στην κρίση των Ιμίων (1996) η ΕΕ δεν προσέτρεξε σε βοήθεια ενός κράτους – μέλους της, της Ελλάδας, η εδαφική ακεραιότητα του οποίου αμφισβητείτο από μια τρίτη χώρα, την Τουρκία.
2. Η ΕΕ δεν υποστηρίζει ενεργά ένα κράτος – μέλος της, την Κύπρο, του οποίου το 37% του εδάφους του κατέχεται παράνομα από τα στρατεύματα της Τουρκία. Οι ενταξιακές διαπραγματεύσεις της τελευταίας με την ΕΕ δεν έχουν διακοπεί, αλλά ανασταλεί, όχι για την κατοχή της Κύπρου, αλλά για καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των ελευθεριών του τουρκικού λαού. Για την κατοχή του κυπριακού εδάφους η ΕΕ αδιαφορεί.
3. Τα τουρκικά μαχητικά παραβιάζουν καθημερινά την εδαφική ακεραιότητα της Ελλάδας (εναέριος χώρος) και αυτό δεν προκαλεί καμιά ουσιαστική αντίδραση της ΕΕ. Πού είναι τα σύνορα και η κυριαρχία της Ευρώπης και ποιος τα υπερασπίζεται;

Αντίθετα το ΝΑΤΟ υπερασπίζεται τα σύνορα των μελών του αλλά μόνο έναντι τρίτων χωρών. Την 1η Αυγούστου 2017 δύο ισπανικά μαχητικά (σταθμεύουν σε εσθονικό έδαφος) και δύο φιλανδικά απογειώθηκαν για να αναχαιτίσουν, βάσει του άρθρου 5 της Συμμαχίας, τρία ρωσικά αεροσκάφη που πλησίαζαν, όχι παραβίαζαν, τον εναέριο χώρο της μικρής Εσθονίας. Αν υπήρχαν ευρωπαϊκά σύνορα, έδαφος και κυριαρχία τότε στα αεροδρόμια της πολεμικής αεροπορίας μας θα έπρεπε να σταθμεύουν μία ή δυο πολυεθνικές μοίρες , γερμανικών, γαλλικών, ιταλικών κλπ, μαχητικών που καθημερινά, μαζί με τα ελληνικά, θα αναχαίτιζαν τους τούρκους εισβολείς.

Δυστυχώς για την Ελλάδα, αυτό που κάνει το ΝΑΤΟ στην Εσθονία δεν μπορεί να γίνει στο Αιγαίο Πέλαγος και την Ανατολική Μεσόγειο. Η κύρια απειλή για τον Ελληνισμό είναι η νέο-οθωμανική Τουρκία η οποία όμως, όπως και η Αλβανία και η Βουλγαρία είναι μέλη του ΝΑΤΟ, άρα δε μπορεί να εφαρμοστεί το άρθρο 5 της Βόρειο-Ατλαντικής Συμμαχίας.

Για τους λόγους αυτούς η υπεράσπιση των συνόρων, του εδάφους και της εθνικής κυριαρχίας επαφίεται αποκλειστικά στον πατριωτισμό των Ελλήνων και σε κανέναν άλλο. Ούτε η ΕΕ ούτε το ΝΑΤΟ υπερασπίζονται ή θα υπερασπιστούν τα ελληνικά σύνορα αν δε μπορούμε να το κάνουμε μόνοι μας. Αλλά για να υπερασπιστούμε την πατρίδα μας χρειαζόμαστε τα μέσα – τα οπλικά συστήματα – η απόκτηση των οποίων είναι συνάρτηση των οικονομικών δυνατοτήτων της χώρας. Μόνο που η ΕΕ με «πολεμικό εργαλείο» το ευρώ και το συνδεδεμένο με αυτό Δημόσιο Χρέος καταστρέφουν συστηματικά- οικονομικά και κοινωνικά -, επί επτά χρόνια, την Ελλάδα ώστε να μην μπορεί να υπερασπιστεί τα σύνορά της, δηλαδή, την ύπαρξή της.

«Το άρθρο αυτό δημοσιεύθηκε στο περιοδικό ΕΠΙΚΑΙΡΑ στις 25-8-17».