Πέτ. Μηλιαράκης, 13 Δεκεμβρίου 2019

Με ανησυχία η κοινή γνώμη παρατηρεί ότι κλιμακώνεται η κρίση λόγω των ανιστόρητων και παράνομων πρωτοβουλιών της Άγκυρας.

Ήδη ο Τούρκος Πρόεδρος υπέγραψε την «παράνομη» συμφωνία με την κυβέρνηση της Τρίπολης για τον καθορισμό θαλασσίων ζωνών και την υπέβαλε στα Ηνωμένα Έθνη. Σε κύρωση της συμφωνίας προέβη και το «ιδιότυπο καθεστώς» της Λιβύης. Ταυτοχρόνως ο Τούρκος Πρόεδρος σε δηλώσεις του επέμεινε ότι η Τουρκία θα αξιοποιήσει «τα δικαιώματά της στην Ανατολική Μεσόγειο».

Έκτοτε Τούρκοι αξιωματούχοι σε απειλητικό ύφος και μάλλον με «πολεμική υστερία», έκαναν αναπαραγωγή των θέσεων της Άγκυρας.

ΟΙ ΔΥΟ «ΑΝΤΙΘΕΤΕΣ ΤΑΚΤΙΚΕΣ»

Ιδού λοιπόν «τι» πράττει η Τουρκία: Η Τουρκία αρχικώς εξαγγέλλει την πρόθεσή της, αξιολογεί τις αντιδράσεις και στη συνέχεια αδιστάκτως εφαρμόζει την εξαγγελία της.

Ιδού «τι» αντιθέτως πράττει διαχρονικώς η Αθήνα: Αρχικώς προβαίνει σε άρνηση της βασιμότητας του τουρκικού ισχυρισμού και στη συνέχεια επιδιώκει μιαν διπλωματική κινητικότητα. Τόσο η πλευρά της Ελλάδας, όσο και η πλευρά της Τουρκίας γνωρίζουν εκ των προτέρων «ποιά» θα είναι η διαδικασία αμφοτέρων των μερών. Συνεπώς τίθεται το ζήτημα «ποιά» πολιτική μπορεί να τροποποιηθεί. Της Τουρκίας αποκλείεται. Συνεπώς η αλλαγή της διαδικασίας αφορά μονομερώς στην Ελλάδα, που κινδυνεύει με την στάση της να δημιουργήσει την αίσθηση «φοβικού συνδρόμου», που προδήλως αφορά στην παρεξήγηση πολιτικής, σκοπούσας στον…«εξευμενισμό» της απροκάλυπτης επιθετικότητας της «ελίτ της Άγκυρας».

ΑΠΑΙΤΕΙΤΑΙ «ΝΕΟ ΔΟΓΜΑ»

Οίκοθεν συνάγεται, και για αποτροπή παρεξηγήσεων, ότι θα πρέπει κατά τρόπον αδιστάκτως βέβαιον να επαναφέρουμε το ελληνικό casus belli, που αφορά στο ενιαίο αμυντικό δόγμα. Να επικαιροποιήσουμε το ΕΛΛΗΝΙΚΟ CASUS BELLI του 1983, που υλοποιήθηκε ως προς το Αιγαίο από τον Ανδρέα Παπανδρέου τον Μάρτιο-Απρίλιο του 1987.

Περαιτέρω η Ελλάδα σε συνεργασία με την Κυπριακή Δημοκρατία, την Αίγυπτο, αλλά και με τη σύμφωνη γνώμη του Ισραήλ, θα πρέπει σε εφαρμογή του άρθρου 75 του Διεθνούς Δικαίου της Θάλασσας να καταρτίσει τους ναυτικούς χάρτες και τους πίνακες των γεωγραφικών συντεταγμένων και έτσι να καθοριστούν:

• οι γραμμές των εξωτερικών ορίων της ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΑΟΖ και οι γραμμές οριοθέτησης που χαράσσονται σύμφωνα με το άρθρο 74, οπότε θα εμφαίνονται οι γραμμές αυτές σε ναυτικούς χάρτες υπό κλίμακα ή κλίμακες επαρκείς για την διακρίβωση της θέσης τους. Επίσης η Ελλάδα θα πρέπει:
• ως παράκτιο κράτος να δώσει την απαιτούμενη δημοσιότητα σε αναφορά με τους ναυτικούς χάρτες και τους πίνακες των γεωγραφικών συντεταγμένων και
• αμελλητί να καταθέσει αντίγραφο των χαρτών και πινάκων στον Γενικό Γραμματέα των Ηνωμένων Εθνών.

ΩΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΑΟΖ

Εξ αρχής πρέπει να επισημειωθεί προκειμένου περί της ΑΟΖ ότι πρόκειται για απολύτως νέο Θεσμό.

Το εντυπωσιακό δεδομένο της ΑΟΖ είναι ότι κατ’ ουσίαν απορροφά το καθεστώς της υφαλοκρηπίδας. Εξαίρεση μπορεί να υπάρχει ώστε να μην συμπίπτει η ΑΟΖ με την υφαλοκρηπίδα, μόνο εάν η υφαλοκρηπίδα μπορεί να υπερβαίνει τα διακόσια (200) ναυτικά μίλια.

Η ΑΟΖ συνεπάγεται κυριαρχικά δικαιώματα και ως προς την έρευνα και ως προς την εκμετάλλευση των φυσικών πόρων, που αφορούν ακόμη και τα υπερκείμενα ύδατα. Δηλαδή αφορά ευθέως και στην αλιεία. Αξιοσημείωτο επίσης είναι ότι γίνεται αυτοτελώς εκμετάλλευση και αυτών καθ’ εαυτών των υδάτων. Εάν δηλαδή είναι δυνατόν να προκύψει ενέργεια και από τα ύδατα, τα ρεύματα και τους ανέμους, τότε επιτρέπεται η εκμετάλλευσή τους.

Βεβαίως η ΑΟΖ δεν παρεμποδίζει την ελεύθερη ναυσιπλοΐα, ούτε τις ελεύθερες υπερπτήσεις, ούτε και τις τοποθετήσεις καλωδίων. Ωστόσο, λόγω του ιδιότυπου καθεστώτος που κατά το ένα μέρος δεν είναι Αιγιαλίτιδα Ζώνη και κατά το άλλο μέρος ούτε Ανοιχτή Θάλασσα.

Εκείνο όμως που έχει τεράστια νομικοπολιτική σημασία είναι ότι σε αντίθεση με την υφαλοκρηπίδα (όπου τα δικαιώματα του παράκτιου Κράτους ιδρύονται αυτοδικαίως), τα δικαιώματα επί της ΑΟΖ δεν ιδρύονται αυτοδικαίως.

ΕΙΔΙΚΟΤΕΡΑ:

Άξιο αναφοράς είναι ότι λόγω της έντασης που δημιουργούν οι «υδρογονάνθρακες» καλόν θα είναι να εξεταστούν υπό το πρίσμα των προνοιών: α) της προστασίας του περιβάλλοντος, β) της πράγματι βεβαιότητας ότι υπάρχουν καθώς και σε «ποιά» έκταση υπάρχουν, με αναφορά γ) και στη σχέση «κόστους-οφέλους», ιδιαιτέρως ως προς την ελληνική αλιεία και το ελληνικό τουριστικό προϊόν. Θα είναι δε άξιο ειρωνείας της ιστορίας εάν, για πρώτη φορά στην Παγκόσμια Ιστορία και όχι στη Μυθολογία, υφίστανται εντάσεις «για τα μάτια μιας ωραίας και ευειδούς Ελένης», χωρίς πραγματικό υλικό αντίκρισμα, και η όλη διαδικασία να λαμβάνει χώρα απλώς για «ζητήματα» έκτασης κυριαρχίας χωρίς προϋποθέσεις ζωτικού συμφέροντος, οπότε, ασφαλώς και στην περίπτωση αυτή, της επέκτασης δηλαδή των συνόρων, μιας… «γαλάζιας πατρίδας», από πλευράς Ελλάδας δεν μπορεί παρά να επαναδιατυπωθεί το Δόγμα του Έθνους: Μολών Λαβέ!

Πηγή: matrix24.gr