Σχόλιο GMR:  Και άλλοι βλέπουν τις προσπάθειες να διασωθεί ο Ερντογάν κοντά στην Ρωσική αγκαλιά, και βέβαια η Ρωσία δεν μπορεί να σταθεί μελλοντικά ως υπερδύναμη ως να ήταν Σοβιετική Ένωση, άρα ως πιο κοντινό της εταίρος λογικό ειναι να προορίζεται η υπό γερμανική επιρροή (τώρα που έφυγε από τη μέση και η Μ.Βρετανια) Ευρωπαϊκή Ένωση.

._

Γιώργος Παυλόπουλος, 7 Μαρτίου 2020

Ο Βλαντιμίρ Πούτιν έχει κάθε λόγο να αισθάνεται νικητής (και) σε αυτόν τον γύρο του πολέμου στη Συρία. Η αλήθεια, ωστόσο, είναι ότι επέλεξε να μην βγάλει τον αντιπαλό του – τον Ταγίπ Ερντογάν εννοούμε – νοκ άουτ, αλλά να αφήσει να φανεί ότι τον κέρδισε στα σημεία.

Πρόκειται για απόφαση που ήρθε μετά από ψυχρό (γεω)πολιτικό υπολογισμό. Διότι, σκέφθηκε ο άρχοντας του Κρεμλίνου, εάν ο Ερντογάν ταπεινωθεί και ο στρατός του συντριβεί στη Συρία – κάτι που φάνηκε ότι οι ρωσικές δυνάμεις έχουν τη δυνατότητα να πετύχουν, με τη συντριπτική τους υπεροχή στον αέρα – τότε θα αναγκαστεί να βάλει την ουρά στα σκέλια και να επιστρέψει όπως-όπως και άνευ όρων στην αγκαλιά των Αμερικανών. 

Μόνο που εάν συμβεί κάτι τέτοιο, θα είναι σαν οι Ρώσοι να έχουν χύσει με μια κλωτσιά την καρδάρα με το γάλα που συγκεντρώνουν εδώ και 4 σχεδόν χρόνια, από τη στιγμή που αποφάσισαν να εμπλακούν ενεργά στον πόλεμο της Συρίας. Κι αυτό διότι όχι μόνο θα χάσουν ένα σημαντικό εταίρο και πελάτη στην ενέργεια και τους εξοπλισμούς, όπως είναι η Τουρκία, αλλά και το «μαχαίρι» που έχουν μπήξει στα πλευρά των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ και κάθε τόσο στροφογυρνούν.

Έτσι, λοιπόν, ο Πούτιν επέλεξε να κρατήσει τον Ερντογάν στο πλευρό του, αφού πρώτα φρόντισε να ξεκαθαρίσει ποιος είναι το αφεντικό στη σχέση. Στόχος του δε είναι να συνεχίσει να ακολουθεί τη γνωστή και δοκιμασμένη τακτική της εναλλαγής του μαστίγιου και του καρότου, αλλάζοντας κατά το δοκούν και με βάση τη συγκυρία τη συχνότητα και τη δοσολογία.

Ώρα για ένα «δώρο»;

Το πιθανότερο, πάντως, είναι ότι από τη στιγμή που ο Ερντογάν έχει φάει πολύ…. ξύλο το τελευταίο διάστημα, έχει έρθει η ώρα ο εταίρος του να τον γλυκάνει με ένα «δώρο». Με κάτι που δεν είναι ανάγκη να έχει άμεση σχέση με τη Συρία (είναι δύσκολο έως αδύνατο να του χαρίσει την Ιντλίμπ), αλλά πιθανότατα να ισοδυναμεί με ένα ασύμμετρο αντάλλαγμα.

Ποιο θα μπορούσε να είναι αυτό; Ενδεχομένως, μία επωφελή οικονομική συμφωνία ή μια μείωση των τιμών του πετρελαίου ή του φυσικού αερίου. Ίσως, μερικές κοινοπραξίες με τουρκικές εταιρίες για μεγάλα έργα σε περιοχές που είναι υπό την επιρροή της Μόσχας. Δεν αποκλείεται, όμως, και με μια προσφορά που θα έχει σχέση με την Λιβύη.

Όπως ίσως έχουν καταλάβει οι περισσότεροι και σίγουρα όσοι ασχολούνται συστηματικά με το θέμα, εκτός από τη Συρία οι τουρκικές δυνάμεις και ο Ερντογάν έχουν περιέλθει σε εξαιρετικά δεινή θέση και στη χώρα του Μαγκρέμπ. Ο Χαφτάρ μοιάζει πλέον να κάνει ό,τι θέλει και έχει στριμώξει τον αλ-Σάρατζ σαν τη γάτα με το ποντίκι, έτοιμος να του καταφέρει το μοιραίο χτύπημα ανά πάσα στιγμή.

Επειδή, όμως, είναι προφανές ότι η Λιβύη δεν έχει την ίδια σημασία για τους Ρώσους με τη Συρία, αλλά και επειδή ο «σουλτάνος» έχει πάρει ήδη το μάθημά του, κάποιοι ισχυρίζονται ότι ο «τσάρος» θα του κάνει μια προσφορά: Μια ουσιαστική εκεχειρία, το λύσιμο της πολιορκίας της Τρίπολης και τον σχηματισμό μιας κυβέρνησης εθνικής ενότητας, η οποία αντικειμενικά θα αναγωνριστεί από το σύνολο σχεδόν της διεθνούς κοινότητας, ενώ θα υιοθετήσει και κάποια από τα συμφέροντα και τις επιδιώξεις της Άγκυρας.

Πρόβλημα για την Αθήνα

Κάπου εδώ, όμως, θα πρέπει να σημάνει συναγερμός στην Αθήνα. Πολύ απλά, διότι ανάμεσα στα πρώτα που θα επιδιώξει να διασφαλίσει η τουρκική πλευρά θα είναι η νομιμοποίηση του μνημονίου για την ΑΟΖ με τη Λιβύη. Και η Ρώσοι δεν αποκλείεται να το δεχτούν – ειδικά εάν κριτήριό τους είναι να ανοίξουν ένα ακόμη μέτωπο για τους Αμερικανούς και το ΝΑΤΟ.

Διότι τότε, θα κληθούν να διαχειριστούν την σφοδρή αντίδραση της Ελλάδας – με δεδομένο ότι δεν θέλουν να χάσουν την Τουρκία. Μύλος…

Πηγή: liberal.gr