Δημ. Χατζηδημητρίου, 1 Ιουνίου 2021

αναδημοσίευση μέσω ενεργού λινκ σύμφωνα με την υπόδειξη της πηγής

«Οι λέξεις είναι τα πάντα» συνήθιζε να λέει ο Ναπολέων, ο οποίος δεν ήταν μόνο στρατιωτική ιδιοφυΐα, αλλά και μέγας τακτικιστής και χειραγωγός της βούλησης των ανθρώπων της εποχής του. Οι λέξεις δεν είναι απλοί φθόγγοι ή ιδεογράμματα στη σειρά. Δίνουν ψυχή στα πράγματα, αφηγούνται ιστορίες, επικυρώνουν ή διαστρέφουν ιδέες κι έννοιες κι εντέλει καθιερώνουν αναγκαίους κώδικες επικοινωνίας. Όπως έδειξε η επίσκεψη Τσαβούσογλου στη Θράκη, στην Άγκυρα το γνωρίζουν καλά.

Στην καθημερινότητα μας, λοιπόν, οι λέξεις αποκτούν μια κοινωνική δυναμική, η οποία καθορίζει σχέσεις και καταστάσεις στην ιδιωτική σφαίρα. Στην πολιτική δε, όταν οι λέξεις βγαίνουν περίπατο είναι για να ενοποιήσουν ή να διχάσουν αμετάκλητα. Να προωθήσουν την ειρηνική συνύπαρξη, ή να επιβάλλουν μια κατάσταση ανάγκης, ως τα όρια του ανοικτού πολέμου. Οι λέξεις είναι ένας Ιανός, όπως θα το έλεγε ο Σέρβος γλωσσολόγος Ράνκο Μπουγκάρσκι και εξαρτάται από τους πολίτες-ακροατές τους ποια όψη του θα ήθελαν να δουν να κατισχύει.

Υπό αυτό το πρίσμα έχει σημασία να σταθεί κανείς στις λέξεις που επέλεξε να χρησιμοποιήσει ο υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας, κατά την κυριακάτικη “ιδιωτική επίσκεψη” στην Θράκη, συνοδεία μιας κουστωδίας ομοεθνών του αξιωματούχων και δημοσιογράφων. Η επιμονή να ομιλεί διαρκώς και να αναφέρεται σε “Τούρκους” και “τουρκική κοινότητα” δεν επιβεβαιώνει απλώς την προσήλωσή του σε μια πάγια πολιτική της χώρας του, πριν ακόμη από την υπογραφή της Συνθήκης Ειρήνης στην Λωζάννη (24-7-1923), αλλά εισάγει κι ένα νέο στοιχείο στην προβληματική του ζητήματος.

Συνεχίστε την ανάγνωση, εδώ.

Πηγή: slpress.gr