Γιάννης Σιδεράτος , 3 Μαΐου 2020

αναδημοσίευση μέσω ενεργού λινκ σύμφωνα με την υπόδειξη της πηγής

Σε μία μακροχρόνια σχέση είναι δύσκολο να αντιληφθείς τον κατήφορο, έστω και αν τίποτα δεν πηγαίνει σωστά σε αυτήν. Ο χρόνος λειτουργεί εις βάρος της σχέσης όταν τίποτα δεν βαδίζει κατ’ ευχήν. Όμως, εξαιτίας του εθισμού στη μιζέρια, δεν γίνεται άμεσα αντιληπτό το μέγεθος του κατήφορου. Αν δηλαδή τίποτα δεν πάει καλά και δεν υπάρχει η βούληση για προσπάθεια ριζικής αλλαγής, τότε το πρόβλημα γίνεται σιγά σιγά αποδεκτό, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.

Το μεταναστευτικό φυσικά δεν μπορεί να συγκριθεί με μία διαπροσωπική σχέση. Το σίγουρο όμως είναι ότι τα νησιά της πρώτης γραμμής, στα ελληνοτουρκικά σύνορα, έχουν δημιουργήσει μία σχέση σχεδόν παντρειάς με το μεταναστευτικό, ευρισκόμενα εντός ενός καθοδικού σπιράλ, στο οποίο το μέλλον τους φαίνεται να είναι προαποφασισμένο, για την ακρίβεια υποθηκευμένο.

Πηγαίνοντας πίσω, τρία χρόνια πριν, την 20η Μαρτίου 2017, δύο ημέρες μετά την Κοινή Δήλωση ΕΕ-Τουρκίας για το μεταναστευτικό (18 Μαρτίου 2016), οι ΜΚΟ πρότειναν κάτι “καινοτόμο”, επειδή από τότε φαινόταν ότι η συμφωνία δεν τραβούσε. «Η πρόταση που έχει υποβληθεί στην ελληνική κυβέρνηση από μεγάλη ευρωπαϊκή μη κυβερνητική οργάνωση που είχε την πατρότητα της συμφωνίας ΕΕ-Τουρκίας είναι να δημιουργηθεί ένα κέντρο υποδοχής στη Χίο –το νησί με το μεγαλύτερο πρόβλημα– το οποίο θα λειτουργεί σαν “πιλότος” και θα ολοκληρώνει τις απαντήσεις στα αιτήματα των αφικνουμένων για τη χορήγηση πολιτικού ασύλου εντός τεσσάρων εβδομάδων. Το κέντρο αυτό θα πληρώνεται από τη Γερμανία και θα απασχολεί υπαλλήλους από τις Κάτω Χώρες».

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο, εδώ.

Πηγή: slpress.gr