του Νίκου Καραβέλου, 30 Μαρ. 2019

Ο χαράσσων αυτές τις γραμμές, όταν Υπουργός Οικονομικών της κυβέρνησης Σαμαρά ήταν ο κ. Γ. Στουρνάρας, με άρθρο του στην «Ελευθεροτυπία», είχε αναφερθεί στην αδιάντροπη ειλικρίνεια εκείνου, που υπερηφανευόταν πως είχε στείλει κόσμο στη φυλακή για χρέη προς το δημόσιο. Το άρθρο εκείνο είχε τον τίτλο «Οι φυλακές Στουρνάρα» (http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=412077) (σημ. Αι.Ι.: όλόκληρο το άρθρο στο τέλος του κειμένου).

Αργότερα και μέχρι σήμερα, υπουργός οικονομικών του τωρινού ελληνικού μνημονιακού παραρτήματος της κεντρικής κυβέρνησης της Φρανκφούρτης, είναι ο αριστερός, ανελλήνιστος ψιττακός κ. Ευκλείδης Τσακαλώτος. Κυνικός κι αυτός, αδιάντροπα ειλικρινής και σκυλίσιος.

Είπε λοιπόν ο ερίφης, αναφερόμενος στις κατασχέσεις και στους πλειστηριασμούς επί των ημερών του, ενώπιον της Βουλής:

«Όταν παίρνεις δάνειο για σπίτι, μπορεί να μη σου βγει το ρίσκο και να το χάσεις…»

Κατά τον κ. Αναιδή το να προσπαθείς να στεγάσεις την οικογένειά σου, δεν είναι ανάγκη που προστατεύεται από το Σύνταγμα και υπαγορεύεται από τη στοιχειώδη υποχρέωση του Κράτους προς τον πολίτη, αλλά συνιστά ρίσκο χαρτοπαιξίας, ρουλέτα, μπλακ τζακ, ή «φρουτάκι», σε καταγώγια λέσχη, ή σε «Ναό» του Λας Βέγκας!

Κατά τον κ. Απρεπή, όταν παίρνεις δάνειο για να είναι μέσα τα παιδιά σου, για να μπορούν ήσυχα να διαβάζουν, να μεγαλώνουν, να τρώνε, να κοιμούνται, να ξυπνούν το πρωί και να πηγαίνουν σχολείο, να γίνονται άντρες ή γυναίκες και να φεύγουν, να φτιάξουν το δικό τους σπίτι κι εσύ να μένεις για να πεθάνεις μέσα σ’ αυτό αν είσαι τυχερός, αυτό λοιπόν το ιερό πράγμα δεν είναι παρά ένα ρίσκο, μια ζαριά στον μπακαρά, ένα μπαρμπούτι.

Είπε ακόμα ο κ. Ανάγωγος, πως αυτό το σπίτι που με τόσο κόπο πήρες και το πληρώνεις, αν κάποια στιγμή αδυνατείς να καταβάλεις τις δόσεις, είτε γιατί δεν έχεις δουλειά, είτε γιατί σ’ έχουν πετάξει σαν το σκουπίδι, είτε γιατί σ’ έχει διαλύσει η «κρίση», που μαστορικά κατασκεύασαν οι τοκογλύφοι εργοδότες του, τότε είναι πολύ φυσικό και να το χάσεις.

Αυτά είπε λοιπόν ο κ. «Κυνικός».

Αντί να σταθεί αρωγός στον άνθρωπο που ατυχεί, του πετάει κατάμουτρα τον «ρεαλισμό» του. Ξερνάει επάνω του την αηδία της σκέψης του, εμμέσει το άδειο της ψυχής του.

Άνθρωποι σαν κι αυτόν δεν είναι ούτε ηλίθιοι ούτε ανόητοι (χωρίς κι αυτό να μπορεί ν’ αποκλειστεί).

Θα έλεγε κανείς δεν είναι καν κυνικοί. Σε καμία περίπτωση δεν είναι ειλικρινείς.

Σκυλίσιοι είναι, όποιο αποκριάτικο ιδεολογικό ένδυμα κι αν φορούν.

Το ξέρουν πως είναι υπηρέτες κι επειδή το ξέρουν γίνονται κακοί και εμπαθείς.

Στο βάθος όμως φοβούνται και φοβούνται πολύ!

*Ο Νίκος Ι. Καραβέλος είναι δικηγόρος – συγγραφέας -nkaravelos@gmail.com

– – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – –

Ολόκληρο το άρθρο στην «Ελευθεροτυπία» της 28ης/1/2014:

Δύο υπήρξαν οι βασικές θεωρίες περί του δικαιολογητικού λόγου της ποινής.

Α. Η θεωρία της «ανταπόδοσης», σύμφωνα με την οποία η πολιτεία (η οργανωμένη, δηλαδή, εξουσία) ανταποδίδει θεσμικά στον εγκληματία τα ίσα των όσων έπραξε. Υπέρ της θεωρίας αυτής τάχθηκαν Γερμανοί φιλόσοφοι, όπως ο Καντ, ο Χέγκελ και ο Χέρμπατ. Γενικά τους Γερμανούς διαχρονικά διακρίνει μια ροπή προς την πρακτική των αντιποίνων, καθώς επίσης και η φιλοχρηματία και η τρακαδορία, ιδιότητες που διέκρινε και ο Ιούλιος Καίσαρ.

Β. Η θεωρία της «σκοπιμότητας» ή της «ωφελείας», κατά την οποία η εξουσία, ως αποκλειστική της κοινωνίας ηθικοδιδασκάλισσα, επιβάλλει την ποινή προς τον σκοπό βελτίωσης, υποτίθεται, του εγκληματία και σταδιακής ηθικοποίησης και επανένταξης στον αψεγάδιαστο κόσμο της νομιμότητας. Υπέρ αυτής της θεωρίας τάχθηκαν επίσης σπουδαίοι κοινωνιολόγοι και νομικοί, κυρίως του 19ου και των αρχών του 20ού αιώνα, επηρεασμένοι από τις αρχές του Διαφωτισμού. Οι επιστήμονες αυτοί πίστευαν ότι η διαμονή στη φυλακή αποτελεί ένα είδος θεραπείας που εναποτίθεται στα χέρια των ειδικών της σωφρονιστικής αγωγής.

Η επιβολή της δεύτερης θεωρίας χαιρετίστηκε ως η πλέον προοδευτική σε σχέση με την πρώτη. Τόσο από τους θεωρητικούς νομικούς και κοινωνιολόγους όσο και από τους εφαρμοστές της σωφρονιστικής αυτής πρακτικής, τονίστηκε ο παιδαγωγικός χαρακτήρας της ποινής. Ας μου επιτραπεί να επιλέξω τα λόγια όχι κάποιου μεγάλου νομικού, αλλά ενός διευθυντή φυλακών, συνεργάτη του Ελευθερίου Βενιζέλου και του μεγάλου νομικού Παναγιώτη Σκουριώτη, του Αλεξάνδρου Κουλάτσου, διευθυντή των αγροτικών φυλακών Τίρυνθας. Εγραψε αυτός σε ένα σπάνιο βιβλίο του, χαιρετίζοντας καλόπιστα τη νέα μορφή σωφρονιστικής:

«Θα αντιληφθεί έκαστος ότι αι κατακόμβαι και οι Καιάδες, οι πρότερον διά την εγκάθειρξιν των εγκληματιών χρησιμοποιούμεναι, έπαυσαν να υφίστανται και να κηλιδώνουν τον πολιτισμόν μας και ότι αντεκατεστάθησαν οικτιρμόνως δι’ ανθρωπιστικών ιδρυμάτων και ότι παρήλθον οι μαύροι διά τον ατυχούντα αιώνες» (Αλέξανδρος Κουλάτσος, Εκθεσις περί των αγροτικών φυλακών Τίρυνθος – το εν Ελλάδι σωφρονιστικόν σύστημα. Εκδ. Μ.Ν. Λάμπρου, εν Ναυπλίω 1932).

Οπως πολλοί, έτσι και αυτός ο καλοπροαίρετος αισιόδοξος άνθρωπος, παππούς εκ μητρός του γράφοντος, πίστευε πραγματικά ότι οι Καιάδες είχαν εκλείψει οριστικά και ότι ο καινούργιος άνεμος της επιστημονικής ανθρωπιάς θα σάρωνε τις αιώνιες αναθυμιάσεις του προηγούμενου νοσηρού σωφρονιστικού ιδρύματος. Ισως αυτός να ήταν από τους πρώτους που ονόμασε στο βιβλίο του τις φυλακές «ανθρωποαποθήκες».

Εκτός όμως των δύο παραπάνω θεωριών, τώρα τελευταία έχει διατυπωθεί μια νέα, ιδιαιτέρως ενδιαφέρουσα νομική θεωρία, η θεωρία του «εκβιασμού και της εκδίκησης». Η θεωρία αυτή χρησιμοποιεί υποκριτικά τα εκφραστικά μέσα της θεωρίας της ωφελείας και αποτελεί κακέκτυπο αναπαλαίωσης της αρχικής αντιδραστικής θεωρίας της ανταπόδοσης. Σύμφωνα με τη θεωρία αυτή, οι οικονομικές κρίσεις δεν έχουν την αιτία τους στην υπερσυσσώρευση κεφαλαίου και στις αντιθέσεις και αντιφάσεις του καπιταλιστικού συστήματος ούτε στην αρπακτικότητα του συστήματος αυτού, αλλά ότι η αιτία τους πρέπει να αναζητηθεί στην κρίση του νόμου και της τάξης. Επομένως, αν ενισχυθεί ο νόμος και η τάξη με ισχυρότερα κατασταλτικά μέτρα, θα αντιμετωπιστούν και οι οικονομικές κρίσεις. Βασικοί θεμελιωτές της θεωρίας αυτής είναι σήμερα οι περιφερόμενοι γύρω από το μέγαρο Μαξίμου πολιτικοί και νομικοί νόες, η δε ανάπτυξη και εφαρμογή της έχει ανατεθεί σε έναν έτερο νομικό φωστήρα, μεγαλύτερου ίσως μεγέθους από τους παλαιούς νομικούς, τον κ. Στουρνάρα.

Πρόσφατα ο κύριος αυτός, ως αρμόδιος υπουργός της «δικαιοσύνης στην οικονομία» (και όχι ο άλλος ο σιωπηλός, ο τυπικά μεν αρμόδιος, αλλά αναρμόδιος στην ουσία, ο υπουργός της «οικονομίας στη δικαιοσύνη»), σε τηλεοπτική του συνέντευξη διατύπωσε τα ακόλουθα βαθυστόχαστα: «Μας κατηγορούν ότι δεν κάναμε τίποτα. Και όμως τόσο κόσμο βάλαμε στη φυλακή, τόσες περιουσίες κατασχέσαμε. Κάνουμε ό,τι μπορούμε». Εννοούσε, βέβαια, τις καθείρξεις, τις φυλακίσεις και τις κατασχέσεις, που με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου «νομιμοποιούνται» και «νομιμοποιούν» τη μαζική επίθεση εις βάρος των δυστυχούντων πολιτών, κυρίως των αδυνάτων, που δεν είναι σε θέση να πληρώσουν τα χρέη που τους επέβαλαν με μεθόδους της Κόζα Νόστρα. Και μάλιστα τελευταία, σε όσους αδυνατούν να πληρώσουν, επιβάλλονται εξοντωτικές προσαυξήσεις, από το ίδιο το κράτος που ενεργεί πλέον ως κοινός τοκογλύφος.

Βιάστηκαν, λοιπόν, όσοι κάποτε πανηγύρισαν την εγκατάλειψη της στυγερής θεωρίας της ανταπόδοσης… Γελάστηκαν όσοι πίστεψαν ότι θα τελείωναν οι εποχές των κατακομβών, του Καιάδα και της σωφρονιστικής εκδικητικότητας. Αυταπατήθηκαν όσοι καλοπροαίρετα πίστεψαν στον καινούργιο άνεμο, χωρίς να διακρίνουν τον ταξικό διαφορισμό της κοινωνίας και της δικαιοσύνης. Τώρα πλέον η πελατεία της φυλακής δεν θα αποτελείται, σύμφωνα με το αγγλικό λογοπαίγνιο, από τους mads (παλαβούς), τους bads (κακούς) και τους sads (φουκαράδες), αλλά μόνο από εκείνους που κατά την τρόικα και τη βραδύγλωσση εγχώρια ηχώ τους πρέπει να εκβιαστούν για να πληρώνουν εσαεί κι αν δεν μπορούν, να χάνουν ακόμα και την ελευθερία τους. Τώρα οι φυλακές θα γεμίζουν με την ανθρώπινη δυστυχία εκείνων που η εθνοσωτήρια κυβέρνηση αποκαλεί κακοπληρωτές. Από τώρα και στο εξής οι φυλακές θα γεμίζουν από τον εσωτερικό εχθρό.

Τώρα πλέον, σύμφωνα με τις απόψεις του κ. υπουργού επί των οικονομικών και των λοιπών ξένων και εντοπίων θεωρητικών, η μόνη θεωρία που πρέπει να επιβληθεί είναι η θεωρία του εκβιασμού και της εκδίκησης!

Μπροστά σε έναν τέτοιο νομομαθή, τον κ. Στουρνάρα, οι παλαιότερες απόψεις διαφόρων νομικών, όπως ο Μισέλ Φουκό (Μ. Foucault), ο Ζάμπο (D. Szabo), ο Φοζερόν (Faugeron), ο Κέλενς (G. Kellens), αποτελούν φοιτητικά φληναφήματα.

Αυτό θα πει σωφρονιστικό σύστημα Στουρνάρα.

Κάποιοι λένε ότι τα επίθετα δεν δίνονται τυχαία.

Πηγή: dromosanoixtos.gr