του Νίκου Ιγγλέση

Το άρθρο αυτό δημοσιεύθηκε στο περιοδικό ΕΠΙΚΑΙΡΑ στις 15-7-16

Διανύουμε ήδη  τον έβδομο χρόνο κατοχής. Το 2010 φαντάζει μακρινό και οι Έλληνες φαίνεται – και μόνο φαίνεται – ότι  προσαρμόστηκαν στη νέα τάξη πραγμάτων.

Ξένοι επικυρίαρχοι διαφεντεύουν τη χώρα. Η εθνική κυριαρχία παραχωρήθηκε με τις Δανειακές Συμβάσεις και τα συνημμένα Μνημόνια. Οι ελληνικές κυβερνήσεις έγιναν τα εκτελεστικά όργανα της ξενοκρατίας. Περισσότερο από το 26% του πλούτου που παρήγαγε η χώρα χάθηκε. Το ένα τρίτο των Ελλήνων που μπορούν να δουλέψουν είναι άνεργοι ή υποαπασχολούνται, ενώ πάνω από 250.000 μετανάστευσαν σε αναζήτηση εργασίας. Οι τράπεζες αφελληνίστηκαν  και μαζί τους πέρασαν σε χέρια ξένων οι περιουσίες των Ελλήνων. Σπίτια, αγροτική γη, βιοτεχνίες, βιομηχανικές μονάδες και ξενοδοχεία, με συνολικά «κόκκινα δάνεια» πάνω από 100 δις. ευρώ, ανήκουν τώρα στα «κοράκια» των αγορών.

Η δημόσια περιουσία, οι στρατηγικές επιχειρήσεις και οι υποδομές της χώρας, ξεπουλιoύνται αντί «πινακίου φακής», για να αποπληρώνεται ένα χρέος που συνεχώς αυξάνεται. Όλοι οι Έλληνες φτωχοποιούνται καθημερινά από μια ασύλληπτη φορολογική επιδρομή προκειμένου να πληρώνονται οι τόκοι του χρέους (πρωτογενές πλεόνασμα).

Τη χώρα μας την έχουν δέσει πισθάγκωνα με τις χοντρές αλυσίδες του χρέους και την έχουν ρίξει σε μια φυλακή υψίστης ασφαλείας στη Φρανκφούρτη, τη φυλακή του ευρώ. Τις πταίει;

Η ύβρις

Από την αρχή μας είπαν ότι για το κακό φταίμε εμείς ότι είμαστε τεμπέληδες, άφρονες, σπάταλοι, φοροφυγάδες, διεφθαρμένοι. Ότι απεργούμε συχνά και αδικαιολόγητα. ‘Οτι αναζητούμε την εργασιακή ασφάλεια του Δημοσίου και παίρνουμε υψηλούς μισθούς και μεγάλες συντάξεις. Άρα, όλοι μαζί τα φάγαμε, γι’ αυτό και πρέπει να έχουμε ενοχικά σύνδρομα. Διαπράξαμε, μας λένε, ύβρι – με την αρχαιοελληνική έννοια της λέξης – και τώρα επήλθε η Νέμεσις (θεία δίκη). Είμαστε «βρωμοέλληνες», όπως είπε και ο γερμανός βουλευτής Πέτερ Ραμσάουερ μέσα στο Μέγαρο Μαξίμου.

Οι δανειστές αποφάσισαν να μας συμμορφώσουν και επί έξι χρόνια μας «μεταρρυθμίζουν» προκειμένου να μπούμε στο δρόμο της γερμανικής αρετής. Δεν μας εξηγούν όμως γιατί η κατάσταση δε βελτιώνεται αλλά καθημερινά χειροτερεύει. Για τα χωράφια που ξεχερσώθηκαν και τις ποσοστώσεις που επιβλήθηκαν από την Κοινή Αγροτική Πολιτική, για τα εργοστάσια που έκλεισαν  ή μεταφέρθηκαν σε φτηνές χώρες, για τα κεφάλαια που έφυγαν και τη δασμολογική προστασία της εγχώριας παραγωγής που καταργήθηκε, επικρατεί άκρα του τάφου σιωπή.  Δεν είναι πολιτικά ορθό (politically correct) να αμφισβητούνται τα fundamentals  (τα θεμέλια της πίστης – δόγματος)  της παγκοσμιοποίησης. Τις πταίει;

            Το πολεμικό όπλο

Κάποιοι άλλοι μας λένε ότι φταίνε οι δανειστές. Η διάγνωση της ασθένειας ήταν λάθος και το φάρμακο που μας χορήγησαν αναποτελεσματικό. Οι δανειστές (ΔΝΤ) παραδέχτηκαν ότι έκαναν λάθος  με τους πολλαπλασιαστές, αλλά παραμένουν άτεγκτοι, ζητούν αυστηρή λιτότητα και δεν είναι διατεθειμένοι να μειώσουν ουσιαστικά το χρέος. Υπάρχουν κάποιοι άλλοι – γερμανόφιλοι, γερμανόφοβοι, γερμανόπληκτοι – που μας λένε ότι δεν κάναμε ιδιοκτησία μας τα Μνημόνια, δεν τα εφαρμόσαμε σωστά, δεν κάναμε καλά τα μαθήματά μας. Αν τα είχαμε κάνει όλα αυτά θα είχαμε βγει από τα Μνημόνια και θα δανειζόμαστε πάλι από τις αγορές. Δε μας λένε όμως ότι οι αγορές δανείζουν με υψηλότερα επιτόκια και ότι από τις αγορές δανειζόμασταν μέχρι τις αρχές του 2010 και φτάσαμε εδώ που φτάσαμε.

Η συζήτηση για όλα αυτά είναι «περί όνου σκιάς». Τα Μνημόνια δεν είναι ένα οικονομικό πρόγραμμα που απέτυχε, αλλά ένα πολεμικό όπλο μεγάλης ισχύος για την υποταγή, την καταστροφή και τη λαφυραγώγηση της χώρας. Τα Μνημόνια πέτυχαν απολύτως τους αντικειμενικούς στόχους τους, σε οικονομικό, κοινωνικό και γεωπολιτικό επίπεδο. Η Ελλάδα έγινε αποικία. Τις πταίει;

Οι Μοιραίοι

Το Δημοψήφισμα της 5^ης Ιουλίου 2015 έδειξε ότι αυτός ο λαός θέλει να αντισταθεί. Το 61,3% του «όχι», απέναντι στις κλειστές τράπεζες, την τρομοκρατία των πολιτικών ηγεσιών της ΕΕ και των εγχώριων δωσιλόγων καθώς και απέναντι στη γκεμπελική προπαγάνδα όλων των μεγάλων μέσων ενημέρωσης, αποτελεί την απόδειξη. Ο λαός θέλει ν’ αγωνιστεί, υπέρ βωμών και εστιών, αλλά προσώρας δεν έχει μια ηγεσία αποφασισμένη και με συγκεκριμένο πολιτικό σχέδιο. Για την ώρα «…σαν τα σκουλήκια, κάθε φτέρνα όπου μας εύρει μας πατεί. Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα, προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα» – από το ποίημα «Οι Μοιραίοι» του Κώστα Βάρναλη.

Ένα σμήνος κομμάτων, κινημάτων και οργανώσεων φιλοδοξούν να ηγηθούν της αντίστασης, αλλά παραμένουν εγκλωβισμένοι σε ιδεολογήματα και θεωρίες του παρελθόντος. Δεν αντιλαμβάνονται τη διακύβευση της σύγκρουσης και αμφιταλαντεύονται μεταξύ ημίμετρων και μετωπικών συγκρούσεων με τους πάντες, που το πιθανότερο είναι να καταλήξουν σε συντριπτική ήττα.

Κάποιοι ζητούν τη διαγραφή του χρέους χωρίς να θέτουν θέμα εξόδου από την Ευρωζώνη. Πώς όμως η χώρα θα αντέξει τη μακροχρόνια σύγκρουση με τους δανειστές όταν θα εκβιάζεται, από την πρώτη στιγμή, με στέρηση της ρευστότητας και κλείσιμο των τραπεζών; Πριν προλάβουμε να αμφισβητήσουμε το χρέος, μέσα σε δυο εβδομάδες, οι δανειστές θα έχουν νεκρώσει την Ελλάδα με το όπλο του νομίσματος.

Κάποιοι ζητούν την ταυτόχρονη έξοδο από την ΕΕ και την Ευρωζώνη με δημοψήφισμα. Μόνο που η έξοδος από την ΕΕ απαιτεί διαπραγματεύσεις, που μπορούν να διαρκέσουν μέχρι δυο χρόνια, για τις εμπορικές σχέσεις, το δασμολογικό καθεστώς των εξαγωγών – εισαγωγών, τη διατραπεζική διακίνηση των κεφαλαίων και πολλά άλλα. Πώς η χώρα μπορεί ν’ αρχίσει μια τέτοια διαπραγμάτευση χωρίς προηγουμένως να έχει θωρακίσει τη λειτουργία της οικονομίας της με τη Νέα Δραχμή; Η περίπτωση της Βρετανίας είναι διαφορετική γιατί αυτή διέθετε ήδη το δικό της εθνικό νόμισμα, τη λίρα.

Κάποιοι ζητούν το Grexit από την Ευρωζώνη να έχει αριστερό πρόσημο, δηλαδή, να συνοδεύεται από αριστερές πολιτικές με τελικό στόχο το σοσιαλισμό. Προφανώς  δεν αντιλαμβάνονται ότι η ανάκτηση της νομισματικής κυριαρχίας είναι από μόνη της, χωρίς κανένα πρόσημο, μια επανάσταση ενάντια στη παγκοσμιοποίηση και το ευρωπαϊκό της υποσύνολο, την ΕΕ – Ευρωζώνη. Η λογική του Grexit με αριστερό πρόσημο οδηγεί τους ίδιους να ζητούν όχι το εθνικοαπελευθερωτικό μέτωπο που έχει ανάγκη ο ελληνικός λαός, αλλά ένα μέτωπο της, πέραν του ΣΥΡΙΖΑ, (εξωκοινοβουλευτικής) Αριστεράς. Σ’ αυτό το μέτωπο μπορούν να προσχωρήσουν και όσοι στην πορεία αποδεχτούν τα βασικά ιδεολογήματα της Αριστεράς. Όλοι οι υπόλοιποι, που αποτελούν την πλειοψηφία του λαού, δεν έχουν θέση στον αγώνα για την απελευθέρωση της Ελλάδας από τα δεσμά των δανειστών;

Τέλος, κάποιοι άλλοι αδιαφορώντας για την κύρια σύγκρουση έχουν αναγάγει σε πρώτιστο καθήκον τους την υπεράσπιση των δικαιωμάτων οικονομικών μεταναστών και προσφύγων. Ζητούν ανοιχτά σύνορα όπως απαιτούν τα συμφέροντα της παγκοσμιοποίησης, που επιδιώκει ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων, ελεύθερη διακίνηση αγαθών και υπηρεσιών και ελεύθερη διακίνηση ανθρώπων (εργατικό δυναμικό). Η ελεύθερη διακίνηση ανθρώπων δε γίνεται για ανθρωπιστικούς λόγους αλλά για καθαρά οικονομικούς. Οι πολυεθνικές επιχειρήσεις χρειάζονται εργατικά χέρια εκεί που έχουν τα εργοστάσιά τους. Η Γερμανία που το 2015 δέχτηκε 1.000.000 μετανάστες και πρόσφυγες δεν το έκανε για ανθρωπιστικούς λόγους, αλλά επειδή ο πληθυσμός της μειώνεται, λόγω υπογεννητικότητας, και η ακμάζουσα βιομηχανία της χρειάζεται νέο «αίμα». Ας αντιληφθούμε ότι ο ρατσισμός αναπτύσσεται όταν επιχειρείται η μετάλλαξη μιας αμιγούς κοινωνίας σε πολυπολιτισμική.

Απ’ όλα τα ανωτέρω είναι φανερό ότι στην κατεχόμενη Ελλάδα κυριαρχεί μια πολιτική σχιζοφρένεια. Όπως έλεγε ο Επίκτητος: «Ταράσσει τους ανθρώπους ου τα πράγματα αλλά τα περί των πραγμάτων δόγματα». Τις πταίει;

Καμιά σημασία δεν έχει αν κάποιο ή κάποια από τα αντιμνημονιακά κόμματα καταφέρουν στις επόμενες εκλογές να μπουν στη Βουλή εκλέγοντας δέκα ή είκοσι βουλευτές. Σημασία έχει ποιος θα κυβερνάει αύριο την Ελλάδα ώστε να σταματήσει την καταστροφή, πριν αυτή γίνει μη αναστρέψιμη. Ο αγώνας είναι ζωής ή θανάτου. Αποτελεί εθνική επιταγή η συγκρότηση, με βάση ένα αναλυτικά επεξεργασμένο πρόγραμμα, ενός εθνικοαπελευθερωτικού μετώπου που θα συσπειρώσει άμεσα τους έλληνες πολίτες, ανεξάρτητα αν παλαιότερα ψήφιζαν Δεξιά, Κέντρο ή Αριστερά. Ενός μετώπου για το Grexit από την Ευρωζώνη, την αποκατάσταση της εθνικής κυριαρχίας και της αξιοπρέπειας του λαού μας. Όλα τα υπόλοιπα – αντιμετώπιση του χρέους και πληρωμή, όποιου μέρους του αναγνωριστεί, σε δραχμές, οικονομική ανασυγκρότηση, σύγκρουση με τις πολιτικές της ΕΕ, έξοδος ή όχι από το ΝΑΤΟ – θα ακολουθήσουν, ανάλογα με τις δικές μας δυνατότητες  και κυρίως τους γεωπολιτικούς συσχετισμούς.

«Ορθά επιχειρήματα μας λείπουν των Ελλήνων και …χανόμαστε.

Βάλτος από ιδεολογήματα ο βιός μας και …σαπίζουμε.

Χωρίς ενιαίο στρατηγικό – πολιτικό δόγμα και …διαμελιζόμαστε.

Έως πότε θα αντέξει έτσι αυτό το έθνος μας!»

(Δημήτρης Ν. Δημητρίου – Καπετάν Νικηφόρος του ΕΛΑΣ)

* Τον τίτλο «Τις πταίει;» τον δανειστήκαμε από τον ιστορικό άρθρο του Χαρίλαου Τρικούπη που δημοσιεύθηκε, ανώνυμα, το 1874 στην εφημερίδα «Καιροί».