του Παναγιώτη ‘Ηφαιστου, 24 Αυγ. 2018

Τα σοβαρά εθνικής σημασίας ζητήματα οφείλει κανείς να τα προσεγγίζει ορθολογιστικά και υπεύθυνα. Έτσι, αντίθετα με αυτά που συχνά γράφονται, ας πούμε εισαγωγικά ότι οι σχέσεις Τουρκίας-ΗΠΑ δεν κινούνται γραμμικά. Όλα είναι απρόβλεπτα όχι μόνο στις διμερείς αυτές σχέσεις, αλλά και ευρύτερα στην περιφέρειά μας και μάλιστα σε μία περίοδο που η Ελλάδα είναι αποδυναμωμένη.

Επιπλέον, όταν αναφέρεται κανείς στην ρευστή καθημερινότητα, απαιτείται να διακρίνει τις γνώμες που είναι ιδεολογικά, ατομικά ή κομματικά κινούμενες και τις εκτιμήσεις που απορρέουν από πάγιες τυπολογίες και αξιώματα του κρατοκεντρικού συστήματος, των ηγεμονικών στρατηγικών και των προεκτάσεων στις περιφέρειες του πλανήτη.

Είναι, λοιπόν, ένα πράγμα η διατύπωση γνωμών, ή και η εκτόξευση επικοινωνιακών πυροτεχνημάτων για ζητήματα της επικαιρότητας και άλλο οι εκτιμήσεις, οι οποίες εδράζονται σε εδραιωμένες τυπολογίες και αξιώματα. Τα τελευταία ποτέ δεν διατυπώνουν προφητείες. Μόνο εκτιμούν τον προσανατολισμό, εντός του οποίου κινούνται τα πράγματα και εντός του οποίου κανείς θα πρέπει να είναι πολύ προσεκτικός ως προς το ποιες είναι οι διαμορφωτικές προϋποθέσεις και ως προς το πώς τον επηρεάζουν.

Συνοπτικά εδώ, λοιπόν, θα αναφερθούμε σε μερικά πράγματα που εκτιμάται ότι είναι σημαντικά για την θέση και τον ρόλο της Ελλάδας στην περιφέρεια, στην οποία ανήκει. Σε επόμενες παρεμβάσεις θα συμπληρώσουμε αυτές τις αναφορές με ζητήματα που αφορούν την στρατηγική των ΗΠΑ στην περιοχή, την Τουρκία, τις σχέσεις των δύο χωρών, καθώς επίσης και για τάσεις και διαμορφωτικούς παράγοντες που σχετίζονται με άλλα περιφερειακά κράτη, όπως το Ισραήλ, η Αίγυπτος και οι βαλκανικοί γείτονες.

Ως προς αυτά και οτιδήποτε λέγεται ή γράφεται για την διεθνή πολιτική, ισχύει η γνωστή ρήση του Kenneth Waltz «η ανάλυση της διεθνούς πολιτικής είναι το αντίστοιχο της ιατρικής». Λάθος διάγνωση, λάθος θεραπεία (λάθος στρατηγική) και ζημιές ή θάνατος.

Όσον αφορά στα ύστερα ελληνικά διπλωματικά δόγματα περί ηγετικού ρόλου της χώρας, για μια σειρά λόγων είναι έωλα, ανυπόστατα, εκτός πραγματικότητας και ως εκ τούτου ακραία επικίνδυνα για την εθνική ασφάλεια και το μέλλον του νεοελληνικού κράτους. Προηγούνται πολλά άλλα που αφορούν όχι κάποια μυστήρια περιφερειακή ηγεσία, αλλά την εθνική της ασφάλεια και την επιβίωση του ελληνικού κράτους. Εδώ σήμερα, θα αναφερθούμε σε μερικά μόνο κριτήρια και παράγοντες που αφορούν την πασίδηλη κατάσταση της χώρας και της κοινωνίας.

Αριστεροδεξιές διαγνώσεις

Κοιμάται τον ύπνο τον αξύπνητο ή νεφελοβατεί επικίνδυνα όποιος νομίζει ότι η Ελλάδα μπορεί να συγκροτήσει εθνική στρατηγική μετά από κάποιες κουβεντούλες με τρίτης τάξης Αμερικανούς υπαλλήλους και με κύριο κριτήριο την εξόφθαλμη αγάπη πολλών καρεκλοκένταυρων να διαιωνιστούν στην εξουσιαστική καρέκλα. Άλλα είναι τα κριτήρια και οι ορατές ή αόρατες αποφάσεις των μεγάλων δυνάμεων. Θα αναφερθούμε σε αυτά σε επόμενο κείμενο. Αυτό που κατά βάση έχουμε είναι ότι αντί εξορθολογισμού της εθνικής πολιτικής, που από καιρό πάσχει, διαπιστώνεται εκτροχιασμός της προς κρημνούς και βράχια εν μέσω ραγδαίων και καταιγιστικών και απρόβλεπτων στρατηγικών εξελίξεων.

Απρόβλεπτων, υπογραμμίζουμε, ακόμη και από γίγαντες του στρατηγικού σχεδιασμού μέσα στο αμερικανικό Πεντάγωνο. Εξ ου και η ανά πάσα στιγμή ύπαρξη εναλλακτικών σεναρίων αποφάσεων που καμιά σχέση δεν έχουν με φιλίες, χαμόγελα και δήθεν συμφωνίες μέσα σε κλειστά δωμάτια. Οι στρατηγικές εξελίξεις που επηρεάζουν τα περιφερειακά κράτη ολοένα και περισσότερο, δεν άρχισαν σήμερα. Αφετηρία έχουν το τέλος της δεκαετίας του 1980 και τις αρχές της δεκαετίας του 1990.

Αρκετοί αριστεροδεξιοί, λοιπόν, επί ένα τέταρτο του αιώνα παραμιλούσαν για ένα ανθόσπαρτο μεταψυχροπολεμικό πλανήτη, που όντας «παγκοσμιοποιημένος» θα κινούταν γραμμικά με κύριους παίχτες του Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις (ΜΚΟ). Και που ως εκ τούτου -έγραφαν άτομα υψηλής ευθύνης- η κρατική κυριαρχία καθίσταται ασήμαντη υπόθεση. Όλοι αυτοί συνέτειναν στην παντελή πλέον αποδιοργάνωση του νεοελληνικού κράτους.

Τα τελευταία οκτώ χρόνια, το νεοελληνικό κράτος εκτροχιάστηκε όπως ήταν αναμενόμενο από τους ίδιους δράστες ή νέους μορφικά πανομοιότυπους. Και επειδή άξια πολιτική ηγεσία και να υπάρχει είναι προγραμματικά αποκλεισμένη από την μπερδεμένη ανακύκλωση του πελατειακού κομματικού-ιδεολογικού συστήματος, ο πολιτικός και στρατηγικός ορθολογισμός εξαφανίστηκε. Οι προοπτικές διεξόδου λιγοστεύουν όσο προχωράμε.

Ο κατευνασμός των καρεκλοκένταυρων

Υποθέτουμε βάσιμα ότι υπακούοντας σε υποσχέσεις χαμηλόβαθμων ή υποκριτικά κινούμενων Αμερικανών υπαλλήλων αναγνωρίστηκε ο «μακεδονικός» αλυτρωτισμός. Προηγήθηκε η μυστήρια κατευναστική πρόσκληση ενός προκλητικού Ερντογάν στην Αθήνα. Ακόμη ισχυρές ενδείξεις καταμαρτυρούν ότι επανήλθαμε στο δόγμα «η Κύπρος αποφασίζει να αυτοκτονήσει και η Ελλάδα συμπαρίσταται», χωρίς να νοιαζόμαστε τι θα σήμαινε η στρατηγική ομηρία εκατοντάδων χιλιάδων Ελλήνων στη Μεγαλόνησο.

Τηρείται, επίσης, σιγή ιχθύος για την εφαρμογή του διεθνούς δικαίου που αφορά την επικράτειά μας. Οι δε συμπεριφορές μετά την απελευθέρωση των δύο Ελλήνων στρατιωτικών καταμαρτυρούν για μια ακόμη φορά ότι κάθε λογική και ορθολογισμός εξαφανίστηκε. Κορύφωση είναι οι αστείες δημόσιες σαπουνόφουσκες οριακών ατόμων που, συμφορά μας, βρέθηκαν να κατέχουν θέσεις εξουσίας και πιστεύουν ότι «αφού ηττηθήκαμε» οτιδήποτε και να κάνουμε δικαιολογείται.

Γι’ αυτό δεν εκπλαγήκαμε όταν ακούσαμε ότι η απελευθέρωση των ομήρων Ελλήνων στρατιωτικών «είναι μια μέρα χαράς και ανοίγουν νέες προοπτικές που θα προσπαθήσουμε να τις αξιοποιήσουμε, όπως κάναμε μέχρι τώρα». “Μεταφράζω»: Αφού πρώτα άρχισε όργιο επικοινωνιακής εκμετάλλευσης της απελευθέρωσης –για το τι ακριβώς έγινε θα το μάθουμε κάποια στιγμή– με χαζοχαρούμενα χαμόγελα δίπλα σε επί μήνες ταλαιπωρημένους λειτουργούς των ενόπλων δυνάμεων, αρχίζουν τα ανορθολογικά βήματα κατευνασμού, διασυρμού και εξευτελισμού που μας καθιστούν ένα παντελώς αναξιόπιστο κράτος. Έτσι, ξεχνούμε ότι εδώ και δεκαετίες αντί να αποτρέψουμε την Τουρκία την κατευνάζουμε με αποτέλεσμα να μην έχουμε εκμεταλλευτεί τον υποθαλάσσιο πλούτο, τον οποίο το διεθνές δίκαιο προνοεί ότι ανήκει στην Ελληνική Δημοκρατία.

Προοίμιο πολέμου

Στην Θράκη, όπως όλοι γνωρίζουμε, αντί να πετάξουμε τους πράκτορες με κλωτσιές συνεχίζουμε να ανεχόμαστε, ή και να διευκολύνουμε τον τουρκικό αναθεωρητισμό. Κυρίως, όμως, στην Κύπρο «και επειδή είναι μακριά και “επειδή ηττηθήκαμε”» (κατά τον προαναφερθέντα καρεκλοκένταυρο), «θα προσπαθήσουμε να αξιοποιήσουμε (την απελευθέρωση) (για να κάνουμε) ότι κάναμε μέχρι τώρα». Δηλαδή, πόλεμος ή μεγάλες ζημιές που πάντα φέρνει ο κατευνασμός.

Ο κατευνασμός, όμως, είναι πολιτικό έγκλημα, επειδή ακόμη και πρωτοετείς φοιτητές ξέρουν ότι αποτελεί προοίμιο πολέμου, ή ήττας χωρίς πόλεμο. Στον δε ανελέητο αδιάλειπτο στρατηγικό ανταγωνισμό των μεγάλων δυνάμεων αφενός δεν παραχωρούνται «ηγετικοί περιφερειακοί ρόλοι» (λάθος ακόμη και ως σκέψη ότι μπορεί να ισχύει κάτι τέτοιο) και αφετέρου οι κατευνάζοντες θεωρούνται αναξιόπιστοι συνομιλητές και χρησιμεύουν μόνο ως πιόνια στην στρατηγική σκακιέρα.

Άλλως πως τον στρατηγικό ρόλο τον κατακτάς με κατοχή επαρκούς ισχύος, με αξιόπιστη αποτροπή των απειλών, με στρατηγική εποπτεία της περιφέρειας στην οποία ανήκεις και με συναλλαγές με τις μεγάλες δυνάμεις που εδράζονται στέρεα σε συμμετρικά δομημένες συμφωνίες και ισορροπία εκατέρωθεν συμφερόντων. Οι νοοτροπίες χαριεντισμών, υπερτονισμού των αισθητικών σχέσεων, ή και νοοτροπίες «διπλωματικών ζεϊμπέκικων», καθιστούν ένα κράτος αναξιόπιστο.

Κοινωνία σε καταστολή

Στρατηγική και μάλιστα ισχυρή περιφερειακή θέση είναι περιττό ακόμη και να γίνει λόγος όταν η κοινωνία του Δον Κιχώτη/«ηγετικού» κράτους είναι γονατισμένη εάν όχι εξοντωμένη, η επιχειρηματικότητα δολοφονημένη, η «πολιτική» ηγεσία γονατισμένη μπροστά στους ηγεμονικούς υπαλλήλους και τους διεθνικούς τοκογλυφικούς «δαίμονες» και η νεολαία εξορισμένη λόγω μετανάστευσης που εξαντλεί την χώρα. Βέβαια, η πρωτόγνωρη κατάσταση του ενός δεκάτου, μαζί με ξένους και τουρίστες, να δίνουν ψευδεπίγραφη εικόνα ευημερίας και των εννέα δεκάτων που πτωχεύουν και εξαθλιώνονται έχουν ήδη μετατρέψει πολλούς πολίτες σε είδος ειλώτων υπό καθεστώς ξενοκρατίας και εγχώριας ολιγαρχικής εξουσίας.

Να μην ξεχνάμε ακόμη ότι είναι γελοίο να αυτοανακηρύσσεται ένα κράτος περιφερειακός ηγέτης όταν η ιδιωτική και δημόσια περιουσία εκποιείται ραγδαία, η χώρα υποθηκεύεται για δεκαετίες εάν όχι αιώνες και η λαθρομετανάστευση απειλεί καίρια τόσο την ευνομία/ευταξία όσο και την αναγκαία και μη εξαιρετέα κοινωνική συνοχή. Η δε πολιτική προπέτεια είναι απέραντη εάν κανείς πει ότι αυτές οι εξελίξεις που θα ζήλευε και ο Δαρβίνος θα φέρουν οικονομική ή άλλη ανάκαμψη.

Ιδιαίτερα δε από όσους η μόνη ειδικότητα που είχαν ήταν να υμνούν την παγκοσμιοποίηση, να λιβανίζουν άλλους ανυπόστατους διεθνισμούς, ή και να πετούν μολότοφ για να επιφέρουν μια άλλου είδους μυστήρια αναρχική δόμηση του κόσμου που θα άρχιζε με την κατεδάφιση και αποδυνάμωση του νεοελληνικού κράτους.

Κοντολογίς ένα οποιοδήποτε κράτος, του οποίου η κοινωνία βρίσκεται σε καταστολή, η οικονομία σε τροχιά αποδυνάμωσης και η εθνική ανεξαρτησία (εξ αντικειμένου) ακυρωμένη, δεν μπορεί να έχει στρατηγική. Πολύ περισσότερο, δεν μπορεί να έχει κάποιο αξιόλογο περιφερειακό ρόλο. Είναι καταδικασμένο να αποδυναμώνεται, να «καίγεται» παντοιοτρόπως και να εξανεμίζεται.

Θυμηθείτε τον Περικλή

Όσο δε αφορά κάποιους γνωστούς ή φίλους που θα αμφισβητήσουν την κατάσταση της χώρας, όπως την περιγράψαμε πιο πάνω, θα θυμίσουμε τα λόγια του Περικλή. Όπως σωστά υπογράμμισε, όταν η Πολιτεία πάσχει, στο τέλος όλοι πάσχουν. Πολύ περισσότερο ισχύει αυτό για καλόπιστους, οι οποίοι ενδεχομένως ανεπίγνωστα ή επιπόλαια υιοθετούν θέσεις που θα ζήλευε και ο Δαρβίνος. Γι’ αυτούς παραφράζουμε και υπενθυμίζουμε το γνωστό «καλοχαιρέτα τους πεζούς γιατί αναπόδραστα κάποια στιγμή θα ξεβαλικέψετε».

Πολύ περισσότερο αυτά ισχύουν όταν αφορούν θέσεις που αντιβαίνουν στις μακραίωνες ελληνικές πολιτικές παραδόσεις της ελευθερίας, της δημοκρατίας, της εθνικής ανεξαρτησίας και της αριστοτελικά νοούμενης κοινωνικής συνοχής. Συνοχής που εδράζεται πάνω σε κοινωνικοπολιτικά προσδιορισμένη διανεμητική δικαιοσύνη και όχι πάνω στα φιρμάνια της μιας ή άλλης Τρόικας και των μνημονίων, για τα οποία για ακόμη μια φορά θα ακούσουμε επικοινωνιακές σαπουνόφουσκες πως δήθεν τελείωσαν.

Η συνοχή, η ισχύς και η επιβίωση ενός κράτους ποτέ δεν ήταν εύκολη υπόθεση και ποτέ δεν θα είναι. Όλα, όμως, κατηφορίζουν όταν εξαφανιστεί κάθε λογική και ανορθολογική σκέψη και όταν όσοι κάθονται στην καρέκλα έχουν κατά νου μόνο την εξουσία και όχι το εθνικό συμφέρον, όχι την κοσμοθεωρητικά υπέρτατη αρχή της εθνικής ανεξαρτησίας.

ΠΗΓΗ: slpress.gr