Γ. Αδαλής, Ιούνιος 2011

Tην έρευνα πραγματοποίησε το 2010 ο οικονομολόγος κ. Γιώργος Αδαλής (φωτό) * και δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά τον Ιούνιο του 2011

Αξίζει πραγματικά να διαβάσει το αναγνωστικό κοινό τα εξωφρενικά δάνεια που σύναψε η χώρα μας με τους γνωστούς Οίκους, που καταδυναστεύουν τη χώρα μας, πριν καν απαλλαγεί από τους Οθωμανούς!

Δάνεια, που στο σύνολό τους είναι αποικιοκρατικά, με εξοντωτικούς όρους, τα οποία αποπληρώσαμε μέχρι τελευταίας… δεκάρας!

Δάνεια, τα οποία θα πρέπει να επανεξεταστούν, και στο ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΛΑΟΥ να γίνουν άμεσα απαιτητά από τους τοκογλύφους, οι οποίοι σήμερα μας κουνούν το δάχτυλο υποτιμητικά!

Η έρευνα που ακολουθεί θα είναι πάντοτε επίκαιρη, για όσο διάστημα το πολιτικό προσωπικό της χώρας ΔΕΝ απαιτεί την επιστροφή των χρημάτων από απεχθή δάνεια! Αν δεν βρεθεί ένας πολιτικός να βάλει στο τραπέζι το θέμα της επιστροφής των δανείων που πληρώσαμε για πράγματα που δεν λάβαμε ποτέ.

Αλλά ας ξεκινήσουμε την παρουσίαση της έρευνας για τα δάνεια που έλαβε η Ελλάδα, χωρισμένη σε χρονικές περιόδους.

Η Ελληνική Επανάσταση είχε λάβει δάνεια ακόμη και για καριοφίλια που δεν παραλάβαμε ποτέ πριν το 1821, γεγονός που έμελε να σηματοδοτήσει τι θα επακολουθήσει αργότερα. Ετσι η ιστορία του Δημοσίου χρέους της χώρας μας χωρίζεται σε πολλές περιόδους τις οποίες και τις κατηγοριοποιούμε

Πρώτη περίοδος 1824 με 1897

Την περίοδο αυτή η Ελλάδα πήρε ΔΕΚΑ (10) εξωτερικά δάνεια, συνολικά 770 εκ. γαλλικά φράγκα. Το πόσο «καλά παιδιά» ήμασταν, καθώς και πόσο τοκογλύφοι υπήρξαν οι… πρόγονοι του Ντομινίκ Στρος-Καν (δεν ξέρω αν τότε είχαν καμαριέρες), φαίνεται από το γεγονός ότι, ενώ η αναγραφόμενη αξία των ΔΕΚΑ αυτών δανείων ήταν 770 εκ. γαλλικά φράγκα, εντούτοις στο χέρι πήραμε μόνο… 464 εκ.! Τα υπόλοιπα δεν μας δόθηκαν ποτέ μιας και αποτέλεσαν… έξοδα φακέλων των Τραπεζών, καθώς και ό,τι άλλο μπορεί να χρεώσει ένας γνήσιος τοκογλύφος!
Από ποιους τα πήραμε, όμως;

• Δύο δάνεια από την Αγγλία κατά τη διάρκεια της Ελληνικής Επανάστασης το 1824 και το 1825, συνολικά 2,8 εκ. στερλίνες

• Ένα των 60 εκ. γαλ. φρ. με την εκλογή του Όθωνα ως βασιλιά της Ελλάδας, το 1832.

• Δύο επί Κουμουνδούρου, το 1879 και το 1890, συνολικά 180 εκ. γαλ .φρ.

• Πέντε επί Χ. Τρικούπη το 1882-1885 και το 1886-1881, συνολικά 450 εκ. γαλ .φρ. και, τέλος,

• Ενα επί Σωτηρόπουλου-Ράλλη το 1893, 9,7 εκ. γαλ .φρ.

Την εποχή αυτή μεγάλη δύναμη είχε ο Στρατός. Οι πελατειακές σχέσεις, όμως, καθώς και η διαχείρισή τους ήταν ακριβώς η ίδια με τη σημερινή. Έτσι, η χώρα μας που διέθετε 20.000 τακτικό στρατό, έπαιρνε όλα αυτά τα δάνεια για να συντηρεί τους αξιωματικούς και να τους μισθοδοτεί! Φτάσαμε, έτσι, να έχουμε… 12.000 Αξιωματικούς. Δηλαδή, 1,4 αξιωματικοί για κάθε 2 φανταράκια! Το θέμα ήταν, λοιπόν, ποιος διέταξε ποιον, μιας κι όλοι καταλάβατε τι σκοπό είχαν τα δάνειά μας. Δάνεια που μας έδιναν με φειδώ οι μεγάλες δυνάμεις γιατί προσέβλεπαν στον πλούτο της χώρας μας μετά την απελευθέρωσή της και μας υποχρέωναν να στρατικοποιήσουμε την Ελλάδα για να αντέξει ως νεοσύστατο κράτος (δεν ξέρω αν σας φέρνει στο μυαλό κάτι από το σύγχρονο 7 προς 10, καθώς και την κούρσα εξοπλισμών με την Τουρκία)!

Οι περισσότεροι καπετάνιοι, τότε, εμφάνιζαν περισσότερους άνδρες για να επωφελούνται τους επιπλέον μισθούς. Έτσι, ενώ ένας Στρατηγός έπαιρνε μισθούς για 12.000 άνδρες, στην ουσία πλήρωνε μόνο 3.000 μιας και είχε μόνο τόσους!

Η πρώτη πτώχευση ήταν θέμα χρόνου και ήρθε μόλις το 1825 .

Το 1826 ανέλαβε τη διακυβέρνηση ο Α. Ζαΐμης και στο ταμείο του κράτους βρήκε μόνο… 16 γρόσια! Δηλαδή ούτε καν μια λίρα!!
Τότε, λοιπόν, η Ελλάς ονομάστηκε για πρώτη φορά Ψωροκώσταινα.

Περίοδος του Όθωνα

Όταν έγινε Βασιλιάς ο Όθωνας, πήρε κι αυτός ένα… δανειάκι και μάλιστα με την εγγύηση των τριών μεγάλων Δυνάμεων (βλέπετε, υπήρχε και τότε μια… Τρόικα).

Κάθε μία εγγυήτρια δύναμη εγγυήθηκε… για το 1/3 του δανείου, με μια διαφορά: Η τρίτη δόση, η οποία ήταν 20 εκ. γαλλικά φράγκα, δεν καταβλήθηκε ΠΟΤΕ μα ΠΟΤΕ στη χώρα μας. (Σας θυμίζει τίποτε αυτό άραγε;)

Πάντως, όσα πήρε ο Όθωνας, δηλαδή τις δύο προηγούμενες δόσεις, σύνολο 20. εκ γαλ. φράγκα, οι Έλληνες δεν τα είδαν στις τσέπες τους μιας και το 57% κατακρατήθηκε από την δανειοδότρια τράπεζα στο εξωτερικό, ενώ το υπόλοιπο σπαταλήθηκε από την Αντιβασιλεία κυρίως σε έξοδα του… Βαυαρικού στρατού (πάλι οι Γερμανοί δηλαδή στη μέση)!

Τελικά, η καθαρή εισροή από το δάνειο για την Ελλάδα ήταν μόλις 14,2%. Στο τέλος του 1859 η Ελλάδα έναντι του δανείου χρωστούσε υπερτριπλάσια των όσων λογιστικά είχε επωφεληθεί από το δάνειο.

Με αυτά και μ’ αυτά φτάσαμε στο 1843, οπότε είχαμε και τη δεύτερη χρεοκοπία της Ελλάδος.

Η Τρικουπική περίοδος

Κατά την περίοδο αυτή, κυρίαρχος θα αναδυθεί ο έμπιστος των ανακτόρων Α. Συγγρός. Ήταν ο άνθρωπος που εξασφάλιζε στο Ελληνικό Δημόσιο δανειοδότες, στους οποίους συμμετείχε και ο ίδιος. Ήταν ο άνθρωπος που από τη δανειακή πρόσοδο εκτελούσε δημόσια έργα (Ισθμός Κορίνθου, Σιδηρόδρομοι Λαυρίου, Θεσσαλίας κ.λπ.). Ήταν ο υπερεργολάβος με ό,τι αυτό σημαίνει. Τώρα, αν αυτό σας θυμίζει κάποιο νεότερο πολιτικό της Ελλάδος, σίγουρα δεν φταίμε εμείς. Αλλά κάπου έχει πάει το μυαλό σας ε;

Από την άλλη πλευρά, ο Χ. Τρικούπης θα αναδυθεί σε πρωταθλητή του εξωτερικού δανεισμού.

Την περίοδο του ελληνικού βασιλείου 1832-1893 στον Τρικούπη χρεώνεται το 58,4% του εξωτερικού δανεισμού, με 450 εκ. γαλλικά φράγκα.

Και όπως ήταν φυσικό, ο υπερδανεισμός με τοκογλυφικούς όρους έφερε και πάλι το 1893 την τρίτη χρεοκοπία στη χώρα μας.

Έτσι, μέχρι το 1897 ο συνολικός δανεισμός μας έφθασε, όπως είπαμε, στα 770 εκ. γαλ .φρ., από τα οποία “στο χέρι” πήραμε 389 εκ. γ.φ., δηλαδή μόλις το 50,5%. Με τη συνηθισμένη τακτική, δηλαδή, υπογράψαμε στους τοκογλύφους «γραμμάτια» και “στο χέρι” πήραμε μόλις τα μισά. Και φυσικά τα τοκοχρεολύσια… έτρεχαν!

Το γελοίον της υπόθεσης είναι ότι όλα αυτά τα πλήρωσαν τελικά τα τρισέγγονα του Τρικούπη εις το ακέραιο και δέκα φορές πάνω!

Έτσι, το 1898 η Ελλάδα θα τεθεί υπό τον Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο (πάλι κάτι σας θυμίζει ο όρος αυτός, ε;) και ταυτόχρονα θα της παραχωρηθεί δάνειο 150 εκ. φ. (κάτι σαν τα 110 δις που πήρε ο Γιώργος δηλαδή)…

Απ’ αυτό το ποσό, το 62% καταβλήθηκε ως… αποζημίωση της Οθ. Αυτοκρατορίας κυρίως για την παραχώρηση της Θεσσαλίας και τον πόλεμο του 1897. Το 15% χρησιμοποιήθηκε για κάλυψη των ελλειμμάτων, το 20% στο κυμαινόμενο χρέος και το 3% στα έξοδα έκδοσης. Φανήκαμε, δηλαδή… παραπάνω από «κύριοι», αφού πληρώσαμε αποζημίωση σε αυτούς που παράνομα μας κατείχαν (αν και στην Ελλάδα χρησιμοποιούμε για την περίπτωση αυτή μια λέξη που αρχίζει από «Μ»).

Ακολουθεί μια δεύτερη περίοδος από το 1900 ως το 1945

Ως το 1914 υπάρχει μια περίοδος στην οποία αναπτύσσεται ο ιδιωτικός τομέας στην Ελλάδα και υποχωρεί ο κρατικός. Την ίδια αυτή εποχή η Αθήνα αντιμετωπίζει τον Μακεδονικό Αγώνα και από το 1912 τους Βαλκανικούς.

Την περίοδο αυτή συνομολογήθηκαν τέσσερα εξωτερικά δάνεια, συνολικά 521 εκ. γ. φ.

Τα δύο πρώτα (76 εκ. γ. φ.) μέχρι το 1910 και το τέταρτο 335 εκ. γ. φ. το 1914.

Τα χρήματα χρησιμοποιήθηκαν:

– Υπέρ της εξυπηρέτησης των ήδη υπαρχόντων εξωτερικών δανείων (από τότε ήταν της μόδας να πληρώνει η Ελλάδα χρεολύσια προηγούμενων δανείων με… νέα δάνεια)

– Υπέρ της διεξαγωγής των Βαλκανικών πολέμων και

– Στην ενσωμάτωση των νέων περιοχών που προέκυψαν μετά τους Βαλκανικούς.

Καταλαβαίνουμε, λοιπόν, ότι την περίοδο αυτή υπογράψαμε νέα δάνεια για να πληρώνουμε τα παλιά.

Από το 1915 ως το 1923 η Ελλάδα του διχασμού βρίσκεται εν μέσω του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου και στη συνέχεια θα βιώσει τη Μικρασιατική καταστροφή και θα βρεθεί με τους πρόσφυγες απ’ αυτήν. Εδώ αρχίζουν και τα πραγματικά… δανειακά (πλην όμως τοκογλυφικά) ευτράπελα!

Η οικονομική πορεία διαρθρώνεται από τις μεγάλες, έκτακτες πολεμικές δαπάνες (περίπου 6,2 δισ. δρχ.), ενώ σε έξαρση βρίσκεται και ο εσωτερικός δανεισμός.

Ενώ η χώρα στην ουσία δεν μπορούσε να δανειστεί, και ουδείς γνώριζε το παραμικρό στο Κοινοβούλιο, ξαφνικά όλοι άρχισαν να μιλούν για δύο μυστικά δάνεια και μάλιστα μεγάλα!

Ένα το 1915 και ένα το 1916 , ισόποσα από 40 εκ. μάρκα έκαστο.
Αυτά τα 80 εκ. μάρκα δεν είχαν εγγραφεί πουθενά! Η Κυβέρνηση Σκουλούδη τα κράτησε εντελώς μυστικά, ακόμα και από τη Βουλή, και δεν τα ανέγραψε πουθενά λες και επρόκειτο για δάνειο του… «μπακάλη της γειτονιάς»!

Η υπόθεση έφτασε το 1918 στο Ανώτατο Ειδικό Δικαστήριο, στο οποίο ο Σκουλούδης θα υποστηρίξει ότι κρατήθηκε μυστικό για να μην εκλειφθεί ως ένδειξη γερμανοφιλίας!

Κάτι τέτοιο δεν είχε συμβεί σε κανένα συντεταγμένο κράτος παρά μόνο σε Αφρικανικές Δημοκρατίες, όπου οι Φύλαρχοι είχαν το… γενικό κουμάντο.

ΤΟ ΠΙΟ ΕΠΑΙΣΧΥΝΤΟ ΔΑΝΕΙΟ ΣΤΟΝ ΠΛΑΝΗΤΗ… !

Την περίοδο αυτή υπογράψαμε και λάβαμε το πιο επαίσχυντο δάνειο που έχει πάρει ποτέ χώρα! Αισχρό όχι για το μέγεθός του, μιας και ήταν σχετικά μικρό, αλλά για τον λόγο που το λάβαμε! Προσέξτε λοιπόν:

Το 1913 ο Ελληνικός Στρατός, αποτελούμενος από δυνάμεις της Β. Ελλάδος, έχυσε το αίμα του για να καταλάβει μια στρατηγικής σημασίας σιδηροδρομική γραμμή! Τη γραμμή Θεσσαλονίκης – Κωνσταντινούπολης. Και το πέτυχε αυτό. Η γραμμή κατελήφθη από τον Ελληνικό Στρατό. Φαίνεται, όμως, ότι οι “Σύμμαχοι” είχαν άλλα σχέδια για μας.

Ενώ την καταλάβαμε εμείς, ξαφνικά οι Γάλλοι αποφάσισαν ότι… η γραμμή τους ανήκει, στο πλαίσιο της “συμμαχικής μοιρασιάς” ! Όμως βρισκόταν σε Ελληνικά εδάφη και δεν μπορούσαμε να δεχτούμε κάτι τέτοιο. Έτσι, μας εξανάγκασαν να την αγοράσουμε!!

Κι επειδή, ως συνήθως, δεν είχαμε λεφτά, μας έδωσαν το δάνειο και μάλιστα σε δολάρια. Μας έδωσαν ένα Καναδικό (δηλαδή Γαλλικό) δάνειο 8.000.000 δολαρίων για να πληρώσουμε στους Γάλλους μια σιδηροδρομική γραμμή, την οποία εμείς είχαμε καταλάβει με το στρατό μας!

Είπε κανείς τίποτα;

Περίοδος Μεσοπολέμου 1924 με 1932

Με τη Μικρασιατική καταστροφή, ο Ελληνισμός θα βρεθεί σε αμηχανία και σύγχυση. Από το 1924 μέχρι το 1928 ο κοινοβουλευτισμός θα βρεθεί σε οξύτατη κρίση, με 12 κυβερνήσεις, δηλαδή κάθε 4,5 μήνες και άλλη κυβέρνηση.

Ο Βενιζέλος θα επιστρέψει και θα κερδίσει τις εκλογές του 1928, με 223 έδρες από τις 250. Η τετραετία του θα είναι περίοδος κοινοβουλευτικής ομαλότητας.

Τα επιτακτικότερα προβλήματα είναι το Προσφυγικό και η σταθεροποίηση της δραχμής που η αξία της είχε πέσει στο δέκατο πέμπτο της προπολεμικής. Η φορολογική επιβάρυνση παραμένει δυσβάστακτη. Σε σχέση με την προπολεμική έχει αυξηθεί κατά 37 φορές!!

Από το 1924 μέχρι το 1930 εισέρευσαν στην Ελλάδα 1,16 δισ. χρυσά φράγκα, εκ των οποίων το 78% ήταν δάνεια.

Την περίοδο 1924-1931 συνομολογήθηκαν εννιά (9) εξωτερικά δάνεια, συνολικά 992 εκ. φρ.

Τα δάνεια αυτά προήλθαν από την Αγγλία κατά 48%, τις ΗΠΑ κατά 31% και τα υπόλοιπα σε μονοψήφια ποσοστά από Βέλγιο, Σουηδία, Γαλλία, Ολλανδία, Ελβετία, Αίγυπτο και Ιταλία.

Τα δάνεια χρησιμοποιήθηκαν για την αποκατάσταση των προσφύγων, την εξυπηρέτηση του εξωτερικού δανεισμού, τη σταθεροποίηση της δραχμής και παραγωγικά.

Την ίδια περίοδο η εξυπηρέτηση του εξωτερικού δανεισμού απορροφούσε το 29% των τακτικών εσόδων.

Συνολικά την περίοδο 1824-1932 είχαμε δανεισθεί από το εξωτερικό 2,2 δισ. χρ. φρ. Μέχρι το 1932 είχαμε αποσβέσει 2,38 δισ. χρ. φρ., δηλαδή περισσότερα απ’ όσα είχαμε δανεισθεί και πάλι χρωστούσαμε 2 δισ. χρ. φρ. (Σας θυμίζει κάτι αυτό; Σας θυμίζω προηγούμενο άρθρο μας με τίτλο: «Το 1994 χρωστούσαμε 90 δις ευρώ, πληρώσαμε 517 δις ως το 2010 και παρ’ όλα αυτά χρωστάμε άλλα 340 δις»).

Το 1932 είχαμε την τέταρτη πτώχευση.

Μέχρι το 1945 δεν θα υπάρξει νέος εξωτερικός δανεισμός, ενώ θα παγώσει, λόγω της παγκόσμιας κρίσης, η εξυπηρέτηση των παλαιών.

1946-1966 Ανασυγκρότηση και ανάπτυξη

Πρώτο μέλημα της χώρας η ανασυγκρότησή της από την κατοχική καταστροφή που είχε φθάσει 33 φορές το εθνικό εισόδημα του 1946.

Το δεύτερο πρόβλημα ήταν ο εμφύλιος και το τρίτο οι υπέρογκες στρατιωτικές δαπάνες, οι μεγαλύτερες στη Δυτ. Ευρώπη και που έφθαναν στο 27,5% των συνολικών εξόδων.

Τα προβλήματα μέχρι το 1952-53 θα τα αντιμετωπίσουν συνολικά 18 κυβερνήσεις που θα προχωρήσουν σε οκτώ υποτιμήσεις. Κατά μέσο όρο κάθε 5,5 μήνες και άλλη κυβέρνηση και κάθε χρονιά και υποτίμηση.

Το δημόσιο χρέος συντίθεται από το προπολεμικό και το μεταπολεμικό. Το προπολεμικό, μέχρι το 1962 ήταν υπερτριπλάσιο του μεταπολεμικού. Στο προπολεμικό Δ.Χ. το 90% καταλάμβανε ο προπολεμικός εξωτερικός δανεισμός.

Την περίοδο 1962-67 οι ελληνικές κυβερνήσεις θα διακανονίσουν το 97% του προπολεμικού εξωτερικού Δ.Χ., το οποίο μαζί με τους τόκους ανερχόταν στα 6,41 δισ. δρχ.

Μέχρι το 1955 η Ελλάδα είχε συνάψει μόνο τρια εξωτερικά δάνεια, συνολικά 145 εκ. δολ. Στη συνέχεια θα συνάψει άλλα ΕΙΚΟΣΙΟΚΤΩ (28) εξωτερικά, συνολικά 406,4 εκ. δολ.

Ο μετακατοχικός δανεισμός προήλθε κατά 58,4% από τις ΗΠΑ, κατά 19% από τη Δυτ. Γερμανία και κατά 14,36% από την Αγγλία. Τα υπόλοιπα από διεθνείς οργανισμούς.

Για την εξυπηρέτηση του μετακατοχικού εξωτερικού δανεισμού η Ελλάδα κατέβαλε το 128% της δανειακής προσόδου που λογιστικά είχε πάρει! Καταλάβατε το μέγεθος της τοκογλυφίας;

Περίοδος Δικτατορίας 1967 με 1974

Περίοδος υπέρογκου εσωτερικού δανεισμού, ο οποίος και τετραπλασιάσθηκε. Αντίθετα, ο εξωτερικός δανεισμός σημειώνει πολύ μικρή αύξηση.

Συνολικά 19 εξωτερικά δάνεια, μόλις στο 6,4% του νέου Δανειακού Χρέους εξ αυτών το 92,2% ήταν σε δολ.

Την περίοδο αυτή εμφανίζονται τα δάνεια σε συνάλλαγμα.

Πρόκειται για δάνεια εργοληπτικών εταιρειών, τα οποία έπαιρναν από το εξωτερικό, υπό την εγγύηση του Ελληνικού Δημοσίου. Στη συνέχεια τα παραχωρούσαν στο Ελληνικό Δημόσιο προς εκτέλεση δημοσίων έργων, με ανάδοχους τις εν λόγω εταιρείες. Συνολικά συνομολογήθηκαν 59 τέτοια δάνεια. Προφανώς το Ελληνικό Δημόσιο δεν είναι ο δανειολήπτης, έτσι δεν θεωρείται εξωτερικός δανεισμός. Στο νέο Δημόσιο Χρέος ο δανεισμός σε συνάλλαγμα αντιπροσώπευε το 23,6%.

Περίοδος Μεταπολίτευσης 1975 με 1981 (Κυβέρνηση Καραμανλή)

Το προπολεμικό εξωτερικό Δημόσιο Χρέος, λόγω του διακανονισμού 1962-67, βαίνει συνεχώς μειούμενο. Από το 4% του συνολικού Δ.Χ. το 1974 θα πέσει το 1981 στο 0,6%.

Ο μεταπολεμικός εξωτερικός, κατά μέσο όρο, στο 3,9% των τακτικών εσόδων.

Συνολικά έχουμε 24 εξωτερικά δάνεια. Τρία από τη γαλλική κυβέρνηση και τα υπόλοιπα από διεθνείς οργανισμούς και τράπεζες. Κυριαρχία του δολαρίου και απουσία της αγγλικής λίρας.

Περίοδος 1981 με 1989 (Κυβέρνηση Α. Παπανδρέου)

Ο δημόσιος τομέας διευρύνεται εντυπωσιακά. Οι απασχολούμενοι στην κεντρική διοίκηση (ΔΕΚΟ) από 300.000 θα αυξηθούν σε 460.000. Μαζί δε με τις δημόσιες τράπεζες, προβληματικές και τις ελεγχόμενες από το Δημόσιο επιχειρήσεις, θα φθάσουν τις 640.000!!!

Σύμφωνα με τα στοιχεία του υπ. Οικονομικών και εισηγητικές εκθέσεις επί του προϋπολογισμού, τα ελλείμματα του ευρύτερα δημόσιου τομέα, από το 13,4% επί του ΑΕΠ το 1981 θα φθάσουν το 1989 στο 26,1%. Τα ελλείμματα θα καλυφθούν κατά 106% από τον δανεισμό.

Το 1985 η Ελλάδα ήταν παγκόσμια πρώτη στο κατά κεφαλήν Δημόσιο Χρέος, το οποίο είχε αρχίσει να προσδιορίζει την ύπαρξη της οικονομίας και όχι την ανάπτυξή της.

Το διάστημα 1982-89, κατά μέσο όρο, η συνολική εξυπηρέτηση του Δ.Χ. κάλυψε το 33,61% των τακτικών εσόδων της ίδιας περιόδου. Μεταξύ 1975-87 συνομολογήθηκαν 18,4 δισ. δολ. εξωτερικά δάνεια, εκ των οποίων το 81% διετέθη για την εξυπηρέτηση των δανείων! Εκπληκτικά μεγάλο ποσοστό! Εκεί κάπου στο 1987 αρχίζει ο Γολγοθάς της Ελλάδος…

Η προσφυγή στον εξωτερικό δανεισμό έγινε για έργα συγκοινωνιακής, αγροτικής και αστικής υποδομής. Ένα δάνειο το 1982, για την αποκατάσταση των ζημιών από τους σεισμούς στην Καλαμάτα το 1981, και ένα για την υποστήριξη του ισοζυγίου πληρωμών.

Προφανώς, μετά το 1824 ο εξωτερικός δανεισμός είχε γίνει για τη χώρα μας έσοδο τακτικό, αλλά και έξοδο υπέρβαρο.

Είμαστε σίγουροι ότι αν ψάξουμε σε μεγαλύτερο βάθος ιστορικά τα αρχεία της χώρας μας θα βρούμε και άλλα τέτοια πολλά. Το θέμα, όμως, είναι, και φαίνεται σε όλη του τη μεγαλοπρέπεια, ότι η Ελλάδα όχι απλά ΔΕΝ αποτέλεσε το «κακομαθημένο παιδί» των συμμάχων και τον «μπαταχτσή» της κοινότητας, αλλά αποτέλεσε τον μεγάλο πελάτη των Δυτικών Τραπεζών και έναν από τους καλύτερους σε όλη τη Δυτική Οικονομία. Τόσο καλό, που οι Δυτικές Τράπεζες δεν είχαν καμία όρεξη να σταματήσουν να δανείζουν, αφού επί 200 χρόνια πλήρωνε αδιαμαρτύρητα!

Η Ελλάδα αποτέλεσε ένα κλασικό παράδειγμα στο οποίο στηρίχτηκε και αναπτύχθηκε η σημερινή Δυτική Οικονομία, όταν αποφάσισε να μεταβληθεί σε «χρεοκρατία» (debtocracy) και ειδικά από την εποχή που ο χρυσός αποτελούσε το αντίκρισμα του πλούτου μιας χώρας! Όταν σταμάτησε αυτό και το χρήμα «γεννιόταν» από το χρέος (Θεωρία «το χρέος γεννά χρήμα»), η Ελλάδα αποτέλεσε έναν βασικό πυλώνα ανάπτυξης των προηγμένων Δυτικών κρατών, όχι μόνο γιατί πλήρωνε τοκογλυφικά δάνεια, αλλά κυρίως γιατί με τα δάνεια αυτά αγόραζε στρατιωτικό υλικό και προϊόντα των χωρών που της δάνειζαν!

Έτσι, απ’ ό,τι είδατε τα τελευταία 200 χρόνια,

– πληρώναμε δάνεια τα οποία δεν λάβαμε ποτέ,
– είτε πληρώναμε μέχρι και 200 φορές πάνω από την αξία τους,
– είτε πληρώναμε δάνεια για πράγματα που χύσαμε το αίμα μας για να τα αποκτήσουμε!

Φτάσαμε στο σημείο να αποπληρώνουμε δάνεια της πρώτης περιόδου της Επαναστάσεως του 1821 μέχρι και την προηγούμενη δεκαετία, και οι κατ’ όνομα σύμμαχοί μας να κερδίζουν τεράστια ποσά από χρεολύσια κάθε χρόνο, χωρίς να κάνουν απολύτως τίποτα!

Και ουδέποτε διαμαρτυρηθήκαμε ως λαός! Τα πληρώναμε εργαζόμενοι άοκνα και αγόγγυστα! Πληρώνουμε ακόμη και τους αιμοσταγείς κλέφτες του γερμανικού Ράιχ που στο δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο κατέκλεψαν την περιουσία της χώρας μας, ρούφηξαν τις πλουτοπαραγωγικές μας πηγές και ρήμαξαν τον τόπο! Κατοχικές δυνάμεις που κατέσφαξαν τον Ελληνικό λαό και ουδέποτε μας αποζημίωσαν. Ενώ εμείς είχαμε αποζημιώσει ακόμη και τους Οθωμανούς που μας κατείχαν παράνομα επί 4 αιώνες!!

Από τις λίγες αυτές γραμμές που σας παραθέτουμε, είναι πλέον πρόδηλο ότι η χώρα μας ήταν από παλιά «άνδρο των διεθνών πλιατσικολόγων»…

Μπορεί να μας έδωσαν ψίχουλα για να πολεμήσουμε για την ανεξαρτησία μας, αλλά το εξαργύρωσαν επί δύο σχεδόν αιώνες! Για 200 χρόνια ο Έλληνας πληρώνει «αέρα» στους Γερμανούς και τους λοιπούς Φραγκολεβαντίνους, χωρίς την παραμικρή διαμαρτυρία. Από το αστρονομικό ποσό που έχουμε πληρώσει τα 200 αυτά χρόνια, ζήτημα αν έχουμε λάβει στην πραγματικότητα ένα 25% και ίσως να είναι και μικρότερο.

Αν σκεφτείτε ότι από το 1994 ως το 2010 πληρώσαμε ως χώρα 571.000.000.000, φανταστείτε τι έχουμε πληρώσει τα τελευταία 200 χρόνια

Αυτό, λοιπόν, το άρθρο-έρευνα, κάθε Έλληνας του Εξωτερικού, είτε μένει σε χώρες της ΕΕ είτε εκτός, πρέπει να το μεταφράσει σε κάθε γλώσσα και να το διανείμει όπου και όπως μπορεί! Να το διαδώσει για να καταλάβουν οι λαοί πόσο μας κόστισε η ανεξαρτησία μας και τι πληρώνουμε επί σχεδόν 200 χρόνια στα “κοράκια” που διέλυσαν τη χώρα μας. Να το εμπεδώσουν καλά, γιατί έρχεται η σειρά τους…

Μεταφράστε το, διαδώστε το και βοηθήστε στην προσπάθεια να καταλάβουν οι λαοί του κόσμου ότι ο Έλληνας ήταν ο πλέον καλοπληρωτής δανείων τα τελευταία 200 χρόνια! Και αυτά που μας ζητούν σήμερα, δεν είναι τίποτε άλλο παρά υπερ-τοκοχρεολύσια και ανακεφαλαιοποιήσεις τόκων και σε καμία περίπτωση χρήμα, το οποίο λάβαμε στα χέρια μας και το σπαταλήσαμε.
————————————

* Ο κ. Γιώργος Αδαλής είναι οικονομολόγος με ειδικότητα στην οικονομετρία, Μηχανικός Η/Υ και ίδρυσε το 1999 την πρώτη ηλεκτρονική εφημερίδα στην Ελλάδα (www.aegeantimes.gr)

Πηγή: e-asfalistiki.gr