Λουκάς Αξελός , 23 Ιουνίου 2019

Όποιος δεν καταλαβαίνει ποτέ τις ήττες του, δεν παίρνει τίποτε μαζί του στο μέλλον

Άξελ Σαντεμόζε

Πρόσφατα, σε μία εκ νέου ανάγνωση του Αντόνιο Γκράμσι, κατέφυγα σε ένα από τα αγαπημένα μου βιβλία το ‘Παρελθόν και Παρόν’. Στάθηκα σε ένα κείμενό του (οι ’45 Ούγγροι ιππείς’) που μου φάνηκε ιδιαίτερα εύστοχο και χαρακτηριστικό, αφού σε αυτό διέκρινα ένα πλήθος αναλογίες από τα συμβαίνοντα στον τόπο μας, στα χρόνια του μνημονιακού και μεταμνημονιακού ζόφου.

Γράφει, λοιπόν, ο Αντόνιο Γκράμσι ότι στην διάρκεια του τριακονταετούς πολέμου, 45 Ούγγροι ιππείς είχαν στρατοπεδεύσει στην Φλάνδρα. Επειδή ο πληθυσμός εκεί ήταν άοπλος και διεφθαρμένος, κατάφεραν να διοικούν την χώρα τυραννικά για έξι μήνες. Συνέβη άραγε αυτό μόνο στην Φλάνδρα;

Νομίζω ότι είναι δυνατόν σε κάθε στιγμή να παρουσιαστούν 45 Ούγγροι ιππείς (φυσικά μπορεί κάλλιστα να είναι ’45 ΣΥΝ’, ’53 ΣΥΝ’ και οτιδήποτε αριστεροδέξιο), εκεί που οι πολίτες μετατρέπονται σε μάζα απολίτικων πληθυσμών. Εκεί που διασκορπισμένοι και κλεισμένοι στο καβούκι τους περιορίζονται στην εργασία για την επιβίωση, στα παρακάλια, στην παραίτηση και στον εκμαυλισμό, μην έχοντας έτσι την δυνατότητα να αντισταθούν και να αναχαιτίσουν τους διάφορους επιδρομείς-καταληψίες του κράτους.

Κι όμως, αν και αυτό αποτελεί μια πραγματικότητα, εντούτοις στους περισσότερους φαίνεται ότι είναι αδύνατον μια κατάσταση σαν αυτή των 45 Ούγγρων ιππέων να επαναληφθεί ιστορικά. Πίσω από αυτήν την δυσπιστία θα πρέπει να διακρίνουμε έναν εφησυχασμό, προϊόν του κυρίαρχου στην μεταπολίτευση συβαριτισμού-ωχαδελφισμού, που έχει οδηγήσει στον μαζικό εκμαυλισμό. Επίσης και μια παραίτηση που ζευγαρώνει με μια δόση ‘λαϊκού δόλου’, με αποτέλεσμα να παίρνει τα χαρακτηριστικά της επιτηδευμένης πολιτικής αφέλειας από τον ‘αγνό και άδολο λαό’, που αρέσκεται στον ρόλο της Κοκκινοσκουφίτσας.

Επιτέλους, ας κοιταχθούμε έστω και μια φορά χωρίς τερτίπια στον καθρέφτη. Η δειλία, ναι η δειλία, περισσεύει. Ακόμα και η αποδεκατισμένη, εναπομείνασα πατριωτική Αριστερά δεν μπορεί να συμφιλιωθεί με την πραγματικότητα αυτή. Για τα πολιτικά σκουπίδια της ‘πρώτης φοράς κυβερνώσας Αριστεράς’, ούτε λόγος.

Συλλογική θέληση και δράση

Κι αυτό, γιατί όλοι και προπάντων οι αριστεροί, θέλουμε να φανταζόμαστε ότι ο λαός πάντα αντιδρά και πάντα αντιστέκεται ενάντια στους τυράννους και καταπιεστές του. Κι όμως, πόσο μισή αλήθεια είναι αυτό! Αποτελεί μια στυφή διαπίστωση η προσγείωση στην πραγματικότητα. Η πραγματικότητα μας δείχνει ότι σχεδόν πάντα μια ενεργητική και καλά οργανωμένη μειοψηφία κονιορτοποιεί αυτό που ονομάζουν ορισμένοι μάζα.

Την κονιορτοποιεί σε χιλιάδες ή και εκατομμύρια άτομα χωρίς θέληση και προσανατολισμό. Οι πλειοψηφίες παρακολουθούν και υποτάσσονται παθητικά σε εκείνη την μειοψηφία που μπορεί να επιδείξει αποφασιστικότητα, δύναμη, αποτελεσματικότητα, αναλγησία και αναισθησία.

Τί άλλο, λοιπόν, από μια τέτοια ιστορία 45 Ούγγρων ιππέων είναι και η σημερινή πενταετής άλωση του κράτους και της κοινωνίας από τους -ψηφισμένους φευ– γραβατωμένους και αγραβάτωτους ‘κονκισταδόρες’; Και τί άλλο από την κονιορτοποιημένη μάζα που περιορίζεται στην βαθμιαία συρρίκνωση είναι ένας κόσμος ολόκληρος που, κατ’ εξακολούθησιν, αρνείται να έρθει σε επαφή με την πραγματικότητά του; Που εναποθέτει εξ αντικειμένου την μοίρα του σε μιαν ανάλγητη κυβέρνηση περιορισμένης κυριαρχίας, όπως απέδειξε στις ‘Πρέσπες’ και φαίνεται πως προσπαθεί να επιβεβαιώσει και στα ελληνοτουρκικά.

Μήπως, τελικά, ήρθε η ώρα να δούμε τα πράγματα διαφορετικά; Μήπως μια ρεαλιστική οπτική που γνωρίζει τις δυσκολίες για την οργάνωση μιας συλλογικής θέλησης και δράσης θα πρέπει να πείσει (με το προσωπικό της παράδειγμα πριν απ’ όλα) τον μουδιασμένο και σε κατάσταση παραλυσίας ελληνικό λαό ότι τα κάστανα δεν βγαίνουν μόνα τους από τη φωτιά; Μήπως οι εκλογές που έρχονται δίνουν μια προσωρινή λύση με την αποπομπή των ’45 Ούγγρων ιππέων’ στην Ουγγαρία, ανεξάρτητα από το ότι ο δρόμος που έχουμε να διανύσουμε είναι πολύ δύσκολος και μακρύς.

Πηγή: slpress.gr