Γιώρ. Μαργαρίτης, 16 Οκτωβρίου 2020

αναδημοσίευση μέσω ενεργού λινκ σύμφωνα με την υπόδειξη της πηγής

Πριν από μερικούς μήνες –όχι πολλούς– οι κόκκινες γραμμές που τοποθετούσε μπροστά στην τουρκική επιθετικότητα η ελληνική πλευρά, βρίσκονταν στην ζώνη που η εν δυνάμει ΑΟΖ (Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη) της Ελλάδας, θα συναντούσε την κατατεθειμένη αντίστοιχη της Κύπρου.

Σήμερα, μετά από διαδοχικές “αναθεωρήσεις” και ακυρώσεις των “κόκκινων γραμμών”, οι τελευταίες έχουν τοποθετηθεί στα έξι μίλια έμπροσθεν του Καστελλορίζου και ίσως επίσης έξι μίλια έξω από τις πλέον βόρειες ακτές της Ρόδου, που δεν κατέστη δυνατό να “χωρέσουν” στο όριο του 28ου μεσημβρινού. Ο χρόνος που χρειάστηκε για ετούτη την δραματική αναδίπλωση των ελληνικών θέσεων ήταν ελάχιστος, σε σύγκριση με τους συνήθεις χρόνους της διπλωματίας και της πολιτικής.  Συνήθως, τέτοιου είδους βίαιες προσαρμογές, παραιτήσεις από κυριαρχικά δικαιώματα για να το πούμε αλλιώς, συνάδουν με βίαιες καταστάσεις: πολέμους δηλαδή. Εδώ βρισκόμαστε μπροστά σε κάτι το ιστορικά ασυνήθιστο.

Η Ελλάδα στην πράξη, όχι στα λόγια, απεμπόλισε τα κυριαρχικά της δικαιώματα στην Ανατολική Μεσόγειο “ειρηνικά” και “πειθήνια”. Χωρίς να αντιτάξει κανενός είδους βίαιη αντίδραση στον καταπατητή, αλλά και χωρίς να εξαντλήσει το διπλωματικό και πολιτικό οπλοστάσιο που είχε στη διάθεσή της. Ακόμα και σήμερα η τακτική αυτή επίμονα εφαρμόζεται.

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο, εδώ.

Πηγή: slpress.gr