_.

Μάρκος Τρούλης, 02 Φεβ. 2022

Ποια τα λάθη μας;

Ενδεχομένως η πιο σαφής και εναργής περιγραφή της πραγματικότητας της διεθνούς πολιτικής, μετά τη θουκυδίδεια περί «του ισχυρού που επιβάλλει όσα του επιτρέπει η δύναμή του και του αδυνάμου ο οποίος υποχωρεί όσο του επιβάλλει η αδυναμία του», είναι εκείνη του Λόρδου Πάλμερστον, κατά τον οποίο «τα έθνη δεν έχουν σταθερούς φίλους ή εχθρούς. Έχουν μόνο σταθερά συμφέροντα».

Η φράση του Πάλμερστον συνιστά την καταλληλότερη εκκίνηση για την ανάλυση μιας υπαρκτής ή δυνητικής συμμαχικής σχέσης, όμως αλίμονο αν την αντιμετωπίζαμε ως μια «μεταφυσική επιταγή». Τα κράτη χαράσσουν στρατηγική με άξονα την εξυπηρέτηση των σταθερών συμφερόντων τους και ο οιοσδήποτε ενδιαφερόμενος σύμμαχος συγκροτεί στρατηγική ευθυγράμμισης με αυτά τα σταθερά συμφέροντα, εφόσον κρίνει ορθολογικά ο ίδιος ότι αυτό είναι προς το συμφέρον του.

Τι σημαίνουν όλα τα παραπάνω εν τοις πράγμασι;Ότι ουδείς πρόκειται να προστρέξει να σε βοηθήσει, αν εσύ ο ίδιος δε βοηθήσεις τον εαυτό σου και δεν αποδείξεις κατ’ επέκταση με τις πράξεις σου ότι επιθυμείς την ύπαρξη της συμμαχίας. Να το αποδείξεις όχι με εθελόδουλες πρακτικές ή πιθανό «ξεπούλημα ασημικών», αλλά συνδράμοντας αποφασιστικά στο κοινό συμφέρον και προχωρώντας σε βήματα αύξησης του βαθμού δέσμευσης του συμμάχου στη δική σου ατζέντα. Αυτή η πολιτική θα διευρύνει το αποτύπωμά σου εντός του πλαισίου της συμμαχίας και θα αυξήσει το κόστος εξοβελισμού σου από τους σχεδιασμούς του εταίρου σου.

Σχόλιο GMR: Συμφωνούμε απολύτως με τον κο ΜάρκοΤρούλη.

Η Στρατιωτική ισχύς, το Διεθνές δίκαιο, η Πολιτική επιλογή, πάνε μαζί.

Όπως και στην Αντιμνημονιακή απελευθερωτική-αναγεννητική αντίσταση: απαιτείται  τριπλοσυνδυασμός (και μάλιστα δημοκρατικά οργανωμένος) αγωνιστικού-δικαιϊκού-πολιτικού.

Όπως και στον συνδικαλισμό: το συνδικαλιστικό-το νομικό-το πολιτικό, πάνε μαζί (όπως εύστοχα είχε διατυπώσει προ πολλών ετών και το κρατάμε από τότε, ενώπιον εργαζομένων επιχείρησης, σε επίσκεψη συμπαράστασης της Δημοκρατικής Συσπείρωσης^(*) ο γνωστός και για τους κοινωνικούς του αγώνες νομικός, κύριος Κώστας Διάκος.

(*) — σχήμα υπό το ΚΚΕ γι αυτό και περιορισμένης θέλησης σε σχέση με τον τίτλο του, παρά την συμμετοχή του κου Κώστα Διάκου και άλλων εκτός ΚΚΕ επιστημόνων και ενεργών πολιτών και παρά τις τότε φιλότιμες και συγκεκριμένες προς την Δημοκρατική Συσπείρωση προσπάθειες του κυρίου Ορέστη Κολοζώφ ανώτατου στελέχους του ΚΚΕ, “να αξιοποιούμε όλα τα μετερίζια εντός του αστικού κράτους” .

= = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = =

._

Μάρκος Τρούλης , 21 Ιουνίου 2020

Τελικά η Ελλάδα είναι καταδικασμένη να αποδεχθεί ό,τι ζητήσει η «ισχυρότερη» Τουρκία;

Είναι νόμιμο σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο να γίνει τουρκικό έδαφος η Λευκάδα, η Καλαμάτα ή η Αθήνα; Αν συναινέσει η Ελληνική Δημοκρατία, ναι είναι. Όπως νόμιμο θα ήταν αντιστρόφως, αν συναινούσε η Τουρκία, να γίνει ελληνικό έδαφος η Πέργαμος, η Αττάλεια ή η Θεοδοσιούπολη. Τι σημαίνει αυτό; Ότι στις διεθνείς σχέσεις άπαξ και τα συμβαλλόμενα μέρη συμφωνούν, μπορούν να επιτύχουν οποιαδήποτε συμφωνία επιθυμούν.

Αντιστοίχως, στην εσωτερική έννομη τάξη, αν πάω σε ένα συμβολαιογράφο με ένα φίλο μου και υπογράψουμε ότι έχει τη συναίνεσή μου να με σκοτώσει, τότε θα διωχθεί κανονικά και η συμβολαιογραφική πράξη είναι άκυρη. Τι σημαίνει πάλι αυτό; Ότι η άναρχη διάρθρωση του διεθνούς συστήματος είναι κάτι το τελείως διαφορετικό σε σχέση με την ιεραρχία, τη λογοδοσία και το καθετοποιημένο σύστημα στο εσωτερικό του κράτους.

Οι διατάξεις του διεθνούς δικαίου συνιστούν το υπόβαθρο συζήτησης, αλλά τίθενται υπό την αίρεση της ισορροπίας ισχύος, της πολιτικής βούλησης των εμπλεκομένων μερών και προφανώς δεν είναι δεσμευτικές όσο διαθέτει κανείς την ισχύ να τις ανατρέπει. Ως Ελληνισμός, αυτό το έχουμε βιώσει στην περίπτωση της παράνομης εισβολής και κατοχής εδάφους της Κυπριακής Δημοκρατίας, πράξη για την οποία υπάρχουν καταδικαστικές αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, αλλά δεν υπάρχει ο «πλανητικός αστυνόμος» για να επιβάλλει την εφαρμογή τους.

(more…)