Γιώργος Τριανταφυλλόπουλος – 14/11/2017

Αφορμή για το άρθρο που ακολουθεί είναι μια μελέτη του ΣΕΒ για τα αίτια της κρίσης. Φυσικά και τα αίτια της κρίσης στην ελληνική οικονομία φταίνε οι εργαζόμενοι με τους υψηλούς μισθούς που απολάμβαναν. Αυτό ήταν το αίτιο, κατά τους κυρίους του ΣΕΒ, που οδήγησε την ελληνική οικονομία στην απώλεια της ανταγωνιστικότητάς της. Οι ακολουθούμενες από το 2010 και μετά πολιτικές αποκατέστησαν την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας και πρέπει φυσικά να διατηρηθούν και να ενισχυθούν. Τα ουσιώδη σημεία της μελέτης του ΣΕΒ μπορείτε να δείτε στο λινκ που ακολουθεί:http://www.euro2day.gr/news/economy/article/1575001/sev-to-lathos-me-toys-misthoys-poy-efere-thn-hora.html

Κατά τον ΣΕΒ:

Η άσκηση της πολιτικής μισθών και το πλαίσιο διαμόρφωσης αυτών στα χρόνια πριν την εκδήλωση της κρίσης συνέβαλε ουσιαστικά στη διάβρωση της ανταγωνιστικότητας της χώρας,

Η χώρα προ κρίσης αύξησε τις αμοιβές κατά 142%, ενώ την παραγωγικότητα εργασίας μόλις 29%. Το 2016 η ανταγωνιστικότητα είχε αποκατασταθεί.

λειτούργησε προστατευτικά προς το μέρος της οικονομίας, το οποίο δεν εκτίθεται στον διεθνή ανταγωνισμόκαι δεν παράγει διεθνώς εμπορεύσιμα αγαθά και υπηρεσίες, φέρνοντας τους κλάδους που προσπαθούσαν να παραμείνουν διεθνώς ανταγωνιστικοί σε συγκριτικά δυσμενή θέση

Η κρίση κατέδειξε με τον πλέον επώδυνο τρόπο πως εάν οι αυξήσεις των μισθών δεν είναι συνεπείς με την πραγματικότητα που διαμορφώνουν παράγοντες όπως το μη μισθολογικό κόστος, η ικανότητα μετασχηματισμού της παραγωγής, το ρυθμιστικό και διοικητικό περιβάλλον, το κόστος χρηματοδότησης, η μακροοικονομική αβεβαιότητα και η λειτουργία «του κράτους δικαίου», τότε η εσωτερική και διεθνής ανταγωνιστικότητα της χώρας χειροτερεύει, αποθαρρύνεται η οικονομική ανάπτυξη και οδηγούμαστε σεαπώλεια διεθνούς ανταγωνιστικότητας, απώλεια θέσεων εργασίας και μείωση εισοδημάτων για όλο και περισσότερα νοικοκυριά.

Ας περάσουμε τώρα να δούμε αναλυτικά αν ισχύουν τα επιχειρήματα του ΣΕΒ αλλά και να διακρίνουμε τις πραγματικές αιτίες που οδήγησαν στην κρίση. Η απάντηση θα είναι ολική.

Παρά τις θεωρητικές αδυναμίες και την απόλυτη αδυναμία ακόμη και του ορισμού της ανταγωνιστικότητας αλλά και παρά την έντονη ιδεοληπτική χροιά της έννοιας αυτής κατορθώνει όχι μόνο να επιβιώνει αλλά και να καθίσταται και κυρίαρχη καθορίζοντας τις πολιτικές που αφορούν τη ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων. Αυτή η κυριαρχία δεν είναι βέβαια αποτέλεσμα μόνο μιας κάποιας ιδεοληψίας αλλά η εξυπηρέτηση συγκεκριμένων συμφερόντων. Των συμφερόντων του κεφαλαίου κατά την επίθεσή του στην εργασία ιδιαίτερα μετά την κρίση του 2008. (Για την ανταγωνιστικότητα ως έννοια μπορείτε να διαβάσετε τη σημείωση στο τέλος του άρθρου)

Παρά τις παραπάνω ενστάσεις αλλά και τα μεγάλα προβλήματα οι διάφοροι διεθνείς οργανισμοί εξακολουθούν να φτιάχνουν πίνακες κατάταξης των χωρών σύμφωνα με την ανταγωνιστικότητα τους (πίνακας 3). Με βάση αυτούς τους πίνακες και κραδαίνοντάς τους σαν τις πλάκες του μωσαϊκού νόμου τις επιδεικνύουν στους εργαζόμενους για να τους πείσουν πως είναι υπεύθυνοι για την άσχημη θέση της οικονομίας της «χώρας». Αποδεχόμενοι την ενοχή τους πρέπει να δεχτούν αδιαμαρτύρητα μείωση των αποδοχών τους ώστε να κερδίσει «χώρα» την πολυπόθητη ανταγωνιστικότητά της.

Μετά από τα παραπάνω και με όλες τις επιφυλάξεις θα προσπαθήσουμε να απαντήσουμε στο ΣΕΒ χρησιμοποιώντας τα ίδια στοιχεία που χρησιμοποιούν κι αυτοί που καθορίζουν τις πολιτικές του κεφαλαίου στην Ελλάδα καταστρέφοντας τις ζωές εκατομμυρίων εργαζόμενων. Αν και φυσικά δεν είναι καθόλου υποχρεωτικό μια οικονομία να παράγει για να εξάγει είναι γεγονός πως η ελληνική παραγωγική μηχανή έχει προβλήματα. Αυτά τα προβλήματα καθίστανται φανερά λόγω το συνεχώς εντεινόμενου εμπορικού ελλείμματος. Το ζήτημα αυτό απαιτεί φυσικά την ερμηνεία του (διάγραμμα 1).

Για να διαβάσετε την πλήρη ανάλυση πατήστε στον παρακάτω σύνδεσμο

http://eparistera.blogspot.gr/2017/11/blog-post.html

ή ανοίγοντας το σε PDF πατώντας ΤΙΣ-ΠΤΑΙΕΙ-κ-ΤΟΥ-ΣΕΒ-ΙΔΟΥ-ΕΣΕΙΣ