της Δρ Κέρης Π. Μαυρομμάτη(*), 11-2-2018

Η αναγνώριση ή η άρνηση αναγνώρισης ενός νέου κράτους είναι κυρίαρχο δικαίωμα και όχι υποχρέωση κάθε κυρίαρχου κράτους μέλους της διεθνούς κοινότητας, κατά το γενικό διεθνές εθιμικό δίκαιο.

Όλα τα κυρίαρχα κράτη-μέλη της διεθνούς κοινωνίας έχουν πλήρη ελευθερία και εσωτερική αρμοδιότητα να αποφασίσουν ελεύθερα μετά από προσεκτική εκτίμηση-στάθμιση των εθνικών συμφερόντων τους τη χρονική στιγμή, κατά την οποία θα παρέχουν ή θαρνηθούν την αναγνώριση σ ένα νεοπαγές κράτος, όταν δηλαδή εκτιμήσουν ότι τους συμφέρει ή δεν τους συμφέρει η ίδρυση και ή ύπαρξη αυτού του νέου κράτους για την εξυπηρέτηση των ιδικών τους εθνικών συμφερόντων.

Έτσι η Ισπανία στο πλαίσιο της κρατικής διακριτικής ευχέρειας της αναγνώρισε μετά από πενήντα χρόνια τις αποχωρισθείσες από αυτήν αποικίες της στην Αμερική. Βλ. Κ.Ευσταθιάδη, Διεθνές Δίκαιο,σ.383 επ

Όμως η άσκηση αυτού του κρατικού δικαιώματος και της αρμοδιότητας αναγνώρισης ενός τρίτου παλαιού κράτους για κάθε νέο κράτος, απαιτείται κατά το διεθνές δίκαιο, να είναι νόμιμη. Δηλαδή η αναγνώριση είναι νόμιμη εάν αυτό τονεοπαγές κράτος συγκεντρώνει τις τρείς απαραίτητες, κατά το διεθνές δίκαιο, προυποθέσεις νόμιμης σύστασης ενός κράτους, δηλαδή εάν αυτό έχει(ι) αυθυπόστατη κυρίαρχη εξουσία σε (ιι) ορισμένο έδαφικό χώρο και σε (ιιι)ορισμένο λαό. Εάν το τρίτο παλαιό κράτος κρίνει υποκειμενικά,( διότι δεν υφίσταται διεθνές όργανο να κρίνει την αντικειμενική συγκέντρωση των συστατικών στοιχείων νομίμου υπάρξεως ενός νέου κράτους), ότι το νέο κράτος συγκεντρώνει τις απαιτούμενες προυποθέσεις νομίμου υπάρξεως του ως κυρίαρχου κράτους, πάλι αυτό το τρίτο παλαιό κράτος δεν έχει υποχρέωση, κατά το διεθνές δίκαιο και τη διεθνή πρακτική, να το αναγνωρίσει. Επίσης το νέο κράτος δεν δικαιούται να απαιτήσει την αναγνώριση του από τάλλα παλαιά κράτη, διότι δεν υπάρχει κανόνας στο διεθνές δίκαιο, που να θεσπίζει τέτοιο δικαίωμα –απαίτηση για (προς) αναγνώριση έναντι τρίτου κράτους. Βλ.ό.π. Κ.Ευσταθιάδη σ.382

Παρόλα όσα παραπάνω εκθέσαμε, που προβλέπονται από το γενικό διεθνές εθιμικό δίκαιο και τη διεθνή πρακτική, η Ελλάδα πιέζεται ποικιλοτρόπως από το 1991 έως σήμερα, για να αποφασίσει.

1) Την αναγνώριση νομίμου σύστασης αυτού του νέου ανεξάρτητου κράτους στα βόρεια σύνορα της, που έχει τη συνταγματική ονομασία <Δημοκρατία της Μακεδονίας> από το 1991 και τη προσωρινή ονομασία ΠΓΔΜ, κατά την Απόφαση 817(1993)του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ. Έτσι η Ελλάδα έχει ήδη παράσχει συλλογική αναγνώριση με τη προσωρινή ονομασία ΠΓΔΜ στο πλαίσιο της ΕΕ και του ΟΗΕ. Παράλληλα η Ελλάδα με την από 13-9-1995 ενδιάμεση διεθνή συμφωνία την αναγνωρίζει ως ανεξάρτητο κράτος με όρους.

2) την αναγνώριση με την ονομασία, που περιλαμβάνει μόνο τη λέξη Μακεδονία ή τη λέξη Μακεδονία με επιθετικό προσδιορισμό ή με παράγωγο βλ. <Νέα Μακεδονία> κατά τη πρόταση του ΥΠΕΞ Πινέιρο (1992,Πορτογαλική Προεδρία ΕΕ) και Προτάσεις Μάθιου Νίμιτς από 1995 έως σήμερα . Από τα τέλη του 1993 ορισμένα κράτη της διεθνούς κοινότητας αρχίζουν αναγνωρίζουν το κράτος ΠΓΔΜ με τη συνταγματική του ονομασία. Η ελληνική κυβέρνηση Παπανδρέου απαντά στη διεθνή κοινότητα με διακοπή διπλωματικών σχέσεων με την ΠΓΔΜ και επιβολή αποκλεισμού μεταφοράς προιόντων από και προς το λιμάνι Θεσσαλονίκης, με εξαίρεση τα είδη ανθρωπιστικής βοήθειας. Η βιωσιμότητα της ΠΓΔΜ κινδυνεύει και σπεύδει η ΕΕ να την ενισχύσει με προσφυγή της Επιτροπής κατά της Ελλάδας.

3) να συνάψει διεθνείς σχέσεις, όπως αποκαλούνται μέτρα οικοδόμησης εμπιστοσύνης με σχετική διεθνή συμφωνία μεταξύ των δύο κρατών. Έτσι προτάθηκε το από 14-5-1993 σχέδιο Vance-Owen. Συνομολογήθηκε η από 13-9-1995 ενδιάμεση διεθνής συμφωνία Ελλάδας-ΠΓΔΜ, η οποία δεν κυρώθηκε από τη Βουλή ως διεθνής Συμφωνία. Οι όροι της για οικοδόμηση εμπιστοσύνης παραβιάστηκαν και από τα δύο παραπάνω συμβαλλόμενα μέρη. Αυτή η διεθνής συμφωνία δεν ισχύει σήμερα, παρά την διαφορετική άποψη των ελλήνων πολιτικών, διότι δεν κυρώθηκε από τη Βουλή ως διεθνής συμφωνία και παραβιάστηκε και από τα δύο συμβαλλόμενα μέρη.

Βλ. elawyer.blogspot.gr. Απόφαση 5-12-2011 του Διεθνούς Δικαστηρίου επί της από 2008 προσφυγής ΠΓΔΜ κατά Ελλάδας. Επιπρόσθετα έχουν προβλεφθεί από το 2017 Μέτρα Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης μεταξύ Ελλάδας και ΠΓΔΜ.

Η ανωτέρω από το 1991 έως σήμερα πολιτική πίεση της Ελλάδας από συμμαχικά κράτη για να λάβει απόφαση με τα παραπάνω τρία σκέλη συνιστά, κατά το διεθνές δίκαιο, παράνομη επέμβαση στην αποκλειστική εσωτερική δικαιοδοσία ενός κυριάρχου κράτους, διότι παραβιάζεται ο διεθνής κανόνας περί της κυρίαρχης ισότητας των κρατών(άρθρο 2παρ 1 ΧΗΕ) και των υπολοίπων αρχών καθώς και των σκοπών των Ηνωμένων Εθνών. Βλ. Δ.Σ.Κωνσταντόπουλος ΔΔ, σ.61 και 498επ. Επίσης αυτή η επέμβαση δε δικαιολογείται ούτε από τους ισχυρισμούς ότι η αναγνώριση της ΠΓΔΜ και από την Ελλάδα εξυπηρετεί (ι) τα ελληνικά συμφέροντα, (ιι) την ειρήνη και την ασφάλεια στα Βαλκάνια, (ιιι) ότι πολλά κράτη έχουν ήδη αναγνωρίσει αυτό το νέο κράτος, τόσο ατομικά όσο και συλλογικά στο πλαίσιο διεθνών ,περιφερειακών οργανισμών, διότι όλοι έχουν αποφασίσει σταθμίζοντας μόνο τα ιδικά τους πολιτικοοικονομικά και γεωστρατηγικά συμφέροντα από την ύπαρξη αυτού του νέου κράτους. Η εσπευσμένη αυτή απόφαση τους δεν συμπεριέλαβε την εξυπηρέτηση των ελληνικών συμφερόντων, της ειρήνης στα δυτικά Βαλκάνια ούτε και την εφαρμογή του διεθνούς δικαίου περί νομίμου σύστασης αυτού του κράτους.

Όμως η Ελλάδα, έχει το κυρίαρχο δικαίωμα- αποκλειστική εσωτερική αρμοδιότητα να εκτιμήσει ελεύθερα χωρίς κανένα χρονικό περιορισμό, κατά τη θεωρία του διεθνούς δικαίου και τη διεθνή πρακτική ,την εξυπηρέτηση αποκλειστικά των ιδικών της εθνικών συμφερόντων από την φύση και τις συνέπειες, νομικές και πολιτικές, της παρεχομένης αναγνώρισης με την οριστική ονομασία Μακεδονία με επιθετικό προσδιορισμό ή από την άρνηση αναγνώρισης αυτού του μικρού, ανίσχυρου, πολιτικά και οικονομικά, ανεξάρτητου κράτους στα βόρεια σύνορα της.

Ειδικώτερα η Ελλάδα, πρίν από την οποιαδήποτε αναγνώριση για να είναι αυτή η αναγνώριση νόμιμη, έχει διεθνή υποχρέωση να ερευνά, όπως και όλα τα άλλα κράτη όφειλαν να ερευνήσουν, εάν αυτό το νεοπαγές κράτος της ΠΓΔΜ συγκεντρώνει τις τρείς απαραίτητες, κατά το διεθνές δίκαιο, ανωτέρω προυποθέσεις νομίμου συστάσεως ενός νέου κράτους. Συνεπώς η Ελληνική κυβέρνηση οφείλει, πρίν να αποφασίσει, να αναλύει και να εκτιμά ελεύθερα , μεταξύ των άλλων, τα παρακάτω

Α) το τρόπο και τις πραγματικές πολιτικές περιστάσεις γένεσης καθώς και τα χρησιμοποιηθέντα μέσαδημιουργίας του κράτους της ΠΓΔΜ, τόσο ως ομόσπονδο κράτος της ομοσπονδιακής Γιουγκοσλαυίας όσο και ως ανεξάρτητο, σχετικά με

(α)τους τρόπους απόκτησης του εδάφους της ΠΓΔΜ, που είναι η κατάκτηση του βόρειου τμήματος του εδάφους της Μακεδονίας. Η Σοσιαλιστική Δημοκρατία της <Μακεδονίας>, ως ομόσπονδο κράτος, γεννήθηκε

πρώτον με την βιαία εδαφική μεταβολή του βυζαντινού κράτους, δηλαδή με τη κατάκτηση εδάφους της βόρειας διοικητικής περιφέρειας της Μακεδονίας του κυρίαρχου κράτους του Βυζαντίου. Η Μακεδονία ήταν εδαφική και διοικητική περιοχή αποκλειστικά της ελληνικής χερσονήσου εκτείνονταν βόρεια μέχρι τον Δούναβη και κλάδων του όρους Σκάρδου, πρίν από τη βιαία κατάλυση του βυζαντινού κράτους, όπως αποδεικνύουν όλα τα μνημεία βυζαντινής τέχνης. βλ.Ι. Καλοστύπη< Η Μακεδονία>, Μ. Χρυσανθόπουλος <Φάκελος Μακεδονία>,Ε. Ρούκουνας,ΔΔ, σ.39

Δεύτερον με την υλοποίηση της εχθρικής προπαγάνδας του πανσλαυισμού, που υιοθετήθηκε από Στάλιν, Ρωσία και Βουλγαρία. (ΣΝΟΦ, ΝΟΦ,ΕΟΜΜΕ).Ο Γιόζεφ Τίτο , υλοποιεί αυτή τη προπαγάνδα,ως ηγέτης των Γιουγκοσλαύων παρτιζάνων, κατά της Μακεδονίας με τη δημιουργία ανεξάρτητου κράτους Μακεδονίας, που στρέφεται κατά της εδαφικής κυριαρχίας της Ελλάδας-κράτους μέλους των ΗΕ. βλ Π.Παπαγαρυφάλου,Η Μακεδονία στη μέγκενη της τρίτης Διεθνούς και του ΚΚΕ, σ.125.Βλ. Ι. Καλοστύπη< Η Μακεδονία>, Δ.Σ.Κωνσταντόπουλος,ΔΔ, Τ ΙΙ, Σ.228 επ. βλ Συνθήκη Ειρήνης μετά της Βουλγαρίας,1947 ,ΝΔ.441/1947.

Ο Γιόζεφ Τίτο βαπτίζει το 1946 την νότια επαρχία του Βασιλείου της Νοτιοσλαυίας- Γιουγκοσλαυίας, δηλαδή τη περιοχή από τα Σκόπια και νοτίως των Σκοπίων περιοχή της Σερβίας, ως <Μακεδονία του Βαρδάρη>. Ο πολιτικός στόχος αυτής της προπαγάνδας Ρωσίας είναι η κάθοδος της Ρωσίας στο Νότο και η Μακεδονία έχει το κλειδί της πρόσβασης στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο. Παράλληλα ο Τίτο λύνει το θέμα των μειονοτήτων στη Γιουγκοσλαυία με τη συγκρότηση της Λαικής ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γιουγκοσλαυίας με έξι λαικές δημοκρατίες , Σερβίας, Κροατίας, Σλοβενίας, Βοσνίας- Ερζεγοβίνης, Μαυροβούνιου και της <Μακεδονίας>. Βλ. Σύνταγμα 31-1-1946.

Έτσι από το 1946 υφίσταται περιοχή της Μακεδονίας ως ομόσπονδο τμήμα του κράτους της Γιουγκοσλαυίας εκεί όπου από το 1929-1941 υφίσταται η Μπανοβίνα Βαρντάσκα (επαρχία του Βαρδάρη),μία από τις εννέα επαρχίες (μπανοβίνες) του Βασιλείου της Γιουγκοσλαυίας-Νοτιοσλαυίας. Συνεπώς το ομόσπονδο κράτος κατέχει εδάφη της Β. Μακεδονίας, που ανήκουν στην εθνολογική σύσταση του ελληνισμού.

Η <Δημοκρατία της Μακεδονίας> ή η ΠΓΔΜ, ως ανεξάρτητο κράτος, προήλθε από το βίαιο διαμελισμό-διάλυση του κυρίαρχου κράτους της Σοσιαλιστικής Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γιουγκοσλαυίας. Συνεπώς η ύπαρξη του μικρού κράτους της <ΠΓΔΜ>, όπως και η ύπαρξη των άλλων μικρών αποσχισθέντων κρατών Μαυροβουνίου, Κοσσόβου, Βοσνίας εξυπηρετεί τα γεωπολιτικοδιπλωματικά και οικονομικά συμφέροντα των δυτικών δυνάμεων, ηγετικών κρατών-μελών ΕΕ(διεύρυνση ΕΕ στα δυτικά Βαλκάνια) και ΝΑΤΟ στα δυτικά Βαλκάνια. Αυτά θα μπορούσαν να έχουν βιωσιμότητα εφόσον συγκροτούν <εξηρτημένες ή υποτελείς Πολιτείες> , δηλαδή Πολιτείες υποταγμένες σε άλλη επικυρίαρχο Πολιτεία ή υπό προστασία Πολιτείες(προτεκτοράτα) του ΝΑΤΟ και της ΕΕ. Βλ. ο.π. Κ. Ευσταθιάδης, σ.102 επ.Δ.Σ.Κωνσταντόπουλος,σ.98,

(β) την ύπαρξη λαού, που δεν συνδέεται με γνήσιους δεσμούς τόσο στις πρώτες φάσεις δημιουργίας όσο και στη καθόλη διάρκεια της ύπαρξης του, έλλειψη γνήσιων εθνικών δεσμών, δηλαδή έλλειψη γνήσιων κοινών κοινωνικών, ιστορικών ,πολιτιστικών, θρησκευτικών δεσμών. Έτσι η σλαυική από τον 19ο αιώνα και η κομμουνιστική από το 1921 εχθρική κατά της Ελλάδας προπαγάνδα αναγκάστηκε να κατασκευάσει πλαστούς εθνικούς δεσμούς για να βασίσει την ύπαρξη μακεδονικού έθνους , την απονομή <μακεδονικής> ιθαγένειας, την απόκτηση εθνικής σημαίας- εθνικού συμβόλου, τη δημιουργία πλαστής εθνικής ταυτότητας, την ονομασία του, που δεν ανταποκρίνεται στη εθνολογική κατάσταση των κατοίκων αυτής της περιοχής της ελληνικής χερσονήσου. Επίσης συστηματικά χρησιμοποιήθηκαν βίαια μέσα για να καλλιεργήσουν την <εθνική μακεδονική συνείδηση>, όπως κατά δε τη περίοδο 1946-1949 αρπαγή ελληνοπαίδων. Βλ. ο.π. Ι.Καλοστύπη,η Μακεδονία, Ε.Σταυρίδη, Τα παρασκήνια του ΚΚΕ, 1953,βλ Την από 25-2-1953 <Συνθήκη Φιλίας Συνεργασίας> μεταξύ Ελλάδας, Τουρκίας, Νοτιοσλαυίας <ως όργανο ασφαλείας, ειρήνης …>

Η απαίτηση αυτοδιαθέσεως του λαού της ΠΓΔΜ σημαίνει, κατά την αρχή του διεθνούς δικαίου περί αυτοδιάθεσης λαών(δόγμα εθνοτήτων), την ελεύθερη ρύθμιση της τύχης του με τη προυπόθεση ότι τα χωρικά όρια αυτού του κράτους συμπίπτουν με τα εθνολογικά όρια του λαού της ίδιας φυλετικής καταγωγής, της ίδιας γλώσσας, των κοινών ηθών και εθίμων, κοινού πολιτισμού και θρησκείας, που έχει μία ιστορική συνέχεια. Η εθνική υπηκόοτητα στηρίζεται στην εθνική συνείδηση.βλ.οπ.Κωνσταντόπουλος,σ.146 επ

Ο πρόεδρος Γκλιγκόρωφ ανακοίνωσε την ανεξαρτησία της ΠΓΔΜ χωρίς να έχει διεξαχθεί δημοψήφισμα ,που είναι η έκφραση της αρχής της αυτοδιαθέσεως ενός λαού και που έχει και πολιτιστικό περιεχόμενο.

Η Βουλή της Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας της <Μακεδονίας>, που προήλθε από τις εκλογές της 11-11-1990, ψηφίζει την ανακήρυξη της ανεξαρτησίας από την Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γιουγκοσλαυίας. Αυτή η ανακήρυξη της ανεξαρτησίας στηρίχθηκε στη τεχνητή-κατασκευασμένη έννοια του <μακεδονικού έθνους> , δηλαδή σε μία επιθετική ενέργεια κατά της εδαφικής ακεραιότητας του ελληνικού κράτους –μέλους Ηνωμένων Εθνών και της προσβολής της αξιοπρεπείας του λαού του ελληνικού έθνους, που είναι αντίθετη προς το διεθνές δίκαιο.

Έτσι αυτά τα συστατικά στοιχεία δημιουργίας αυτού του κράτους της ΠΓΔΜ, δηλαδή το έδαφος και ο λαός, προήλθαν από πράξεις επίθεσης, ως μέσον για την απόσπαση εθνικού εδάφους Ελλάδας-κράτους μέλους των ΗΕ και προσβολής των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των ελλήνων Μακεδόνων ως μελών του ελληνικού έθνους, Βλ. ο.π.Ελ. Σταυρίδης, Δ.Σ.Κωνσταντόπουλος,τ ΙΙ, Σ.228 επ. βλ Συνθήκη Ειρήνης μετά της Βουλγαρίας,1947 ,ΝΔ.441/1947.

Β). Ονομασία οριστική του ανεξαρτήτου κράτους

Σύμφωνα με τις Αποφάσεις 817(1993) και 845 (1993) του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ συνιστάται σε Ελλάδα και ΠΓΜ εξεύρεση λύσης επί της διαφοράς της ονομασίας βάσει των αρχών καλής γειτονίας και ειρηνικών σχέσεων στη περιοχή. Η παράγραφος 2 της Απόφασης 817(1993) περιλαμβάνει υποχρέωση της ΠΓΔΜ να χρησιμοποιεί την ονομασία ΠΓΔΜ έως ότου επιλυθεί η διαφορά. Ο Αμερικανός Μάθιου Νίμιτς, ως εκπρόσωπος του Γενικού Γραμματέα των Ηνωμένων Εθνών επί 25 χρόνια προσφέρει τις υπηρεσίες του για την επίλυση της διαφοράς για την οριστική ονομασία της ΠΓΔΜ, ο οποίος απαιτείται να έχει την ανεξαρτησία – αντικειμενικότητα του ανωτέρω διεθνούς οργάνου του κατά τον Χάρτη τωνΗνωμένων Εθνών και τον σεβασμό των κανόνων, εθίμου και αρχών του διεθνούς δικαίου.

Η ονομασία Μακεδονία αυτού του νέου κράτους έχει αναπόσπαστα εθνολογικά στοιχεία κατά την επιστήμη της Γεωγραφίας και του διεθνούς δικαίου.

Η Γεωγραφική Μακεδονία και η Ιστορική Μακεδονία δεν διαχωρίζονται, διότι σύμφωνα με αρχαίους έλληνες γεωγράφους, ηγεωγραφία δεν διαχωρίζεται από την εθνογραφία αλλά εκτείνεται στα ουσιώδη χαρακτηριστικά της κάθε συγκεκριμένης επιφανείας της γής, συμπεριλαμβάνει και τις εκδηλώσεις της ανθρώπινης δραστηριότητας επί της συγκεκριμένης επιφανείας της γής. βλ. Στράβων <Γεωγραφικά>, δεν περιορίζεται μόνον στην γεωγραφία της Μακεδονίας και Ερατοσθένης <Γεωγραφικά>. Βλ. Όμηρο ως ο πρώτος παγκόσμιος γεωγράφος και Οδύσσεια ως πρώτη πραγματική γεωγραφία. Συνεπώς η γεωγραφία της Μακεδονίας ή η γεωγραφική Μακεδονία, δηλαδή η θέση και τα όρια του εδάφους της Μακεδονίας δεν διαχωρίζεται από την εθνολογική σύσταση του λαού της Μακεδονίας, δηλαδή την καταγωγή τους από την ελληνική φυλή των Δωριέων, την ελληνική γλώσσα, τις παραδόσεις, τα ήθη και τα έθιμα ελληνικά , τη θρησκεία, την οικονομία, τον χαρακτήρα – τις ικανότητες του λαού των Μακεδόνων, που ανέπτυξε τον μακεδονικό πολιτισμό- το θαύμα της Μακεδονίας. Βλ. Ν.Hammondς <το θαύμα που δημιούργησε η Μακεδονία>σ. 257,391επ .Βλ. Ι.Ντρόυσεν <Ιστορία του Μακεδονικού Ελληνισμού>. Σ.257.1

Ο όρος <γεωγραφική Μακεδονία> είναι επινόηση της σλαυικής προπαγάνδας, που έχει παρασύρει συγγραφείς, διανοούμενους και πολιτικούς της Δύσης. Οι Βούλγαροι, στο πλαίσιο της εχθρικής προπαγάνδας κατά της Ελλάδας, εφεύραν το κατασκεύασμα της γεωγραφικής Μακεδονίας, διότι δεν ικανοποιούνταν με την Ιστορική Μακεδονία.

Η Σλαβική προπαγάνδα αποσκοπεί στη πλήρη απεθνικοποίηση της ονομασίας Μακεδονία και τη πλήρη γεωγραφικοποίηση της.

Αυτή την εχθρική προς την ελλάδα προπαγάνδα υλοποιούν μέχρι σήμερα

(α)οι ισχυρισμοί περί <Μακεδονίας με γεωγραφικό προσδιορισμό> ή περί <μη αποκλειστικής χρήσης της ονομασίας Μακεδονία από την Ελλάδα, διότι η Μακεδονία είναι μία μεγάλη γεωγραφική περιοχή>Βλ. άποψη Ντιμιτρώφ στις 15-1-2018

(β)η επιδίωξη αναγνώρισης του ανεξάρτητου κράτους της ΠΓΔΜ με οριστική ονομασία που έχει επιθετικό προσδιορισμό όπως Άνω(Επαρχία Πελαγονίας-Μοναστήρι) ή Νέα Μακεδονία, διότι σαφώς προκύπτει ότι υπάρχει εδαφική περιοχή Κάτω Μακεδονίας ή Παλαιάς Μακεδονίας, εκτός των συνόρων του νέου κράτους, που μπορεί να επιδιωχθεί η με οποιαδήποτε μορφή ένωση της με το κράτος της Μακεδονίας.

(γ) η πρόταση αναγνώρισης με την οριστική ονομασία Σλαβομακεδονία, διότι δεν υπάρχει έθνος Σλαβομακεδόνων όπως δεν υπάρχει έθνος Σλαβοελλήνων, που υλοποιεί την επιδιωκόμενη από 19ο αιώνα σλαβοποίηση του μακεδονικού λαού και του Μακεδονικού εδάφους.

Η αναγνώριση από την Ελλάδα αυτού του κράτους με οριστική ονομασία, που περιέχει με οποιοδήποτε τρόπο και σε οποιαδήποτε γλώσσα τον όρο Μακεδονία έχει ως κύρια νομική και πολιτική συνέπεια, κατά το διεθνές δίκαιο, την αναγνώριση ύπαρξης κράτους-υποκειμένου του διεθνούς δικαίου, που έχει <μακεδονικό λαό> και <μακεδονικό έδαφος>.

Η ύπαρξη αφενός ενός κράτους της Μακεδονίας και αφετέρου μίας Μακεδονίας, ως διοικητικής περιφέρειας του ελληνικού κράτους, αποτελεί το κλειδί ανασφάλειας, που θα στρίβουν, όταν θέλουν, οι εκπρόσωποι της νέας παγκόσμιας κυριαρχίας-διακυβέρνησης για την επίτευξη του σκοπού της κατάργησης της εθνικής κυριαρχίας -των εθνικών συνόρων, ή μεταβολής των εθνικών συνόρων ή θέσπισης κινητών συνόρων των Βαλκανίων. βλ. Πήτερ Σάδερλαντ.

Παράλληλα δεν εξυπηρετεί τη σταθερότητα, την ασφάλεια και την ειρήνη στα δυτικά Βαλκάνια, διότι αυτό το μικρό κράτος συντηρεί και θα συντηρεί συνεχώς, λόγω της ονομασίας του,

-επιθετικές ενέργειες των ιστορικών και πολιτικών περιστάσεων δημιουργίας του κατά κράτους –μέλους των ΗΕ, όπως είναι-η πλαστή εθνολογική σύσταση του λαού αυτού του κράτους από< Μακεδόνες> κατά παραβίαση της εθνολογικής επιστήμης, της επιστήμης της γεωγραφίας και της διεθνούς αρχής της δικαιοσύνης.

-εχθρικές πράξεις των κρατικών οργάνων ή νομικών ή φυσικών προσώπων αυτού του κράτους έναντι της Ελλάδας, σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο, όπως είναι η εφαρμογή κρατικής πολιτικής περί αλλαγής εθνικής ταυτότητας προσώπων του πολιτισμού, της ιστορίας της Μακεδονίας για τη συντήρηση του <μακεδονικού έθνους>

Συνεπώς η ΠΓΔΜ λόγω της επιλογής ονομασίας του καταδεικνύει ότι δεν έχει τη βούληση και την ικανότητα, ως υποκείμενο του διεθνούς δικαίου, αναλήψεως της ευθύνης άποχής από κάθε επιθετική ενέργεια κατά της Ελλάδας και σεβασμού κυριαρχίας της Ελλάδας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των Ελλήνων με σκοπό τις ειρηνικές σχέσεις , σύμφωνα με τη Διακήρυξη περί αρχών διεθνούς δικαίου σχετικά με φιλικές σχέσεις και τη συνεργασία των κρατών κατά τον Χάρτη ΗΕ(1970) και τηΤελική Πράξη Ελσίνκι (1975). Έτσι προκύπτουν οι συνέπειες της προσβολής του διεθνούς δικαίου σχετικά με τις διεθνείς αρχές της ασφάλειας, της εδαφικής κυριαρχίας, της εδαφικής ακεραιότητας, του απαραβίαστου των συνόρων της Ελλάδας , των κανόνων περί σεβασμού των ανθρώπινων δικαιωμάτων των Ελλήνων και ιδιαίτερα της αξίας τους σχετικά με την εθνική πολιτιστική ταυτότητα τους, που έχει διεθνή υποχρέωση να εφαρμόσει αποτελεσματικά η ελληνική κυβέρνηση. βλ. Ευσταθιάδης ΔΔ, σ. 396 βλ. Χάρτης Ηνωμένων Εθνών,1945, Οικουμενική Διακήρυξη Δικαιωμάτων Ανθρώπου1945

Επιπρόσθετα η αναγνώριση από την Ελλάδα έχει και πολιτικές συνέπειες για τη ΠΓΔΜ και για Ελλάδα, όπως , μεταξύ των άλλων, η παραχώρηση από την Ελλάδα δικαιώματος πρόσβασης στο Αιγαίο της ΠΓΔΜ ,διότι αυτό είναι κράτος περίκλειστο, που δεν έχει θάλασσα, με συνέπεια την ανάπτυξη θαλάσσιων μεταφορών, συνδυασμένων μεταφορών (θαλάσσιες-σιδηροδρομικές-οδικές-ποτάμιες), απόκτηση δικαιώματος αβλαβούς διέλευσης, δικαίωμα μεταφοράς αερίου με αγωγούς, σύμφωνα με το Μέρος Χ, άρθρα 124-132 της Σύμβασης Δικαίου Θαλάσσης 1982.

Οι ειρηνικές και φιλικές σχέσεις με την Ελλάδα και τον ελληνικό λαό μπορούν να στηριχθούν στη βούληση και την ικανότητα αυτού του κράτους να εξαλείψει αμέσως ως συστατικά στοιχεία του κράτους του τα κατασκευασμένα στοιχεία της εχθρικής προπαγάνδας κατά της Ελλάδας, που είναι τα πλαστά στοιχεία του< μακεδονικού λαού> που ανήκει σε ανύπαρκτο <μακεδονικό έθνος> και δεν έχει αποκτήσει <μακεδονικό έδαφος> αλλά κατέχει μικρό τμήμα της περιοχής της Βόρειας Μακεδονίας με ελληνική εθνολογική σύσταση στη διάρκεια της ιστορίας αυτής της περιοχής

Οι έλληνες, ως υποκείμενα του διεθνούς δικαίου, έχουν αναγνωρισμένο από το διεθνές δίκαιο δικαίωμα να προστατεύσουν την αξία και τη αξιοπρέπεια τους, που προσβάλλονται συστηματικά και διαρκώς, από την απόφαση της ελληνικής κυβέρνησης ν αναγνωρίσει το γειτονικό κράτος με οριστική ονομασία, που θα περιέχει καθοιονδήποτε τρόπο την ονομασία Μακεδονία.

Η δήλωση της βούλησης των ελλήνων-ατόμων σχετικά με το κυρίαρχο δικαίωμα της Ελλάδας για άρνησης αναγνώρισης ένός ανεξάρτητου κράτους με οριστική ονομασία Μακεδονία ή παράγωγο ή επιθετικό προσδιορισμό, είναι νόμιμη, όταν εκφράζεται με συλλαλητήριο ή με δημοψήφισμα ή με κάθε άλλο νόμιμο τρόπο έκφρασης της λαικής κυριαρχίας.

• Όλες οι διεθνείς νομικές σχέσεις στηρίζονται σε πράξεις βούλησης των ανθρώπων, που συγκροτούν ένα λαό, όπως τον ελληνικό λαό. Η θέληση του λαού είναι <το θεμέλιο του κύρους των δημοσίων εξουσιών> και <κάθε πρόσωπο έχει δικαίωμα να μετέχει στη διαχείριση των δημοσίων υποθέσεων είτε απευθείας είτε δια μέσου αντιπροσώπων> κατά τις διατάξεις του άρθρου 21 τουΧάρτη ΗΕ, που έχει η ελληνική κυβέρνηση την ευθύνη εφαρμογής τους. Ηεγκαθίδρυση ενός κόσμου όπου τα ανθρώπινα όντα είναι ελεύθερα να ομιλούν και να πιστεύουν, απηλλαγμένα φόβου, τρομοκρατίας και αθλιότητας, διακηρύχθηκε ως η μεγαλύτερη επιδίωξη του ανθρώπου>΄.

Η παραγνώριση και η περιφρόνηση των δικαιωμάτων του ανθρώπου οδήγησαν σε πράξεις βαρβαρότητας, οι οποίες εξεγείρουν τη συνείδηση της ανθρωπότητας κατά τις διατάξεις του Προοιμίου του Χάρτη Ηνωμένων Εθνών. Η ειρήνη που στηρίζεται μόνον σε οικονομικές και πολιτικές συμφωνίες των κυβερνήσεων <δεν θα μπορούσε να επιφέρει την ομόρρυθμο, διαρκή και ειλικρινή συναίνεση των λαών>. βλ. Σύμβαση δημιουργούσα οργάνωση των ΗΕ για την εκπαίδευση ,την επιστήμη και τη μόρφωση(UNESCO),1945

Σύμφωνα με τα παραπάνω ο έλληνας πρωθυπουργός, ο έλληνας ΥΠΕΞ, ως όργανα του ελληνικού κράτους-μέλους των Ηνωμένων Εθνών, έχουν αναλάβει την υποχρέωση, κατά το διεθνές δίκαιο, να μην παραγνωρίσουν ούτε να περιφρονήσουν τα παραπάνω δικαιώματα σχετικά με (ι)τη άμεση συμμετοχή του στη διαχείριση της δημοσίας υποθέσεως για την μη αναγνώριση του νέου κράτους με την οριστική ονομασία Μακεδονία, όπως εκφράστηκε με τα συλαλλητήρια, (ιι)τη προστασία της αξιοπρέπειας του-της αξίας του(άρθρο 2 Σ), που αφορά την ιστορική, πολιτιστική, εθνολογική του καταγωγή ή οιαδήποτε άλλη κατάσταση του, και όλων των άλλων ανθρωπίνων δικαιωμάτων του(όπως η ελευθερία και η ασφάλεια) καθώς και (ιιι) την εφαρμογή της αρχής δικαιοσύνης, που περιλαμβάνονται στις διατάξεις του Χάρτη Ηνωμένων Εθνών και της Οικουμενικής Διακήρυξης Δικαιωμάτων του Ανθρώπου.

Συνεπώς, από όλα όσα αναλύσαμε παραπάνω προκύπτει ότι το πρόβλημα που καλείται να λύσει η ελληνική κυβέρνηση και ο ελληνικός λαός είναι είτε η απόφαση αναγνώρισης με οριστική ονομασία που δεν θα περιέχει την ονομασία Μακεδονία με οποιοδήποτε τρόπο διατυπωμένη είτε η απόφαση άρνησης αναγνώρισης του νέου κράτους με οριστική ονομασία Μακεδονία σε οποιαδήποτε διατύπωση , εφόσον αυτή μόνον εξυπηρετεί αποκλειστικά τα εθνικά συμφέροντα της Ελλάδας και τα ανθρώπινα δικαιώματα των Ελλήνων αλλά και την αποτελεσματική εφαρμογή του διεθνούς δικαίου από την ελληνική κυβέρνηση .

Τέλος το πρόβλημα για το κράτος της ΠΓΔΜ είναι πώς επιθυμεί την αναγνώριση του από την Ελλάδα, δηλαδή με οριστική ονομασία Μακεδονία ως μέσον προσβολής της ελληνικής εδαφικής κυριαρχίας και της αξιοπρέπειας του ελληνικού λαού ενός κράτους-μέλους των Ηνωμένων Εθνών ή με οριστική ονομασία, που δεν θα περιέχει καθοιονδήποτε τρόπο ή διατύπωση ή γλώσσα την ονομασία Μακεδονία και συνεπώς ως υπεύθυνο κράτος- μέλος των Ηνωμένων Εθνών θα εφαρμόζει αποτελεσματικά το διεθνές δίκαιο.

(*)   Η Κέρη Π. Μαυρομμάτη είναι Διδάκτορος διεθνούς δικαίου και μέλος του Ε.ΠΑ.Μ. Μαγνησίας

Πηγή: https://epamhellas.gr/