Σχόλιο GMR: Γιατί να μην παραθέσουμε (ΤΡΙΠΛΟΣΥΝΔΥΑΣΜΕΝΑ: αγωνιστικά/δικαιϊκά/πολιτικά όχι ιδιοτελώς κομματικά), δίπλα στο “γαλάζιο διαταξικό που μας ενώνει”, τα όσα, “ο Νόμος ΟΡΙΖΕΙ”, δεδομένου ότι οι έχοντες και κατέχοντες διαχειρίζονται ανεξέλεγκτα (Στρατηγική κατευνασμού ή Εθνική Στρατηγική;) την ιστορικά πανανθρώπινη αξία του “γαλάζιου διαταξικού” (Εθνική Ταυτότητα ή Εθνική Συνείδηση;).

Αυτό όμως, προϋποθέτει, βαθιά γνώση και ενσυναίσθηση^(*) και της Ιστορίας (από που ερχόμαστε και ποιοι ΟΦΕΙΛΟΥΜΕ να είμαστε) και του Νόμου (ΚΑΤΑΚΤΗΜΕΝΟΣ ΝΟΜΙΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ) και ασφαλώς προϋποθέτει και ΕΜΠΛΟΚΗ του Νόμου, όπου η δύναμη επιβάλλεται (εδώ το “διαταξικό” πάει περίπατο) επί της αδυναμίας. Χαρακτηριστικότερη περίπτωση (ποιοτικά-ποσοτικά) για την όπου δει απαιτούμενη εμπλοκή του Νόμου, αποτελεί η “εγγενής ανισότητα των μερών” όπου το ΙΣΧΥΟΝ ΔΙΚΑΙΟ, αναγνωρίζει και προστατεύει την αδύνατη πλευρά της ταξικής σύγκρουσης συμφερόντων, δηλαδή, την εργατική τάξη.

Βέβαια, η εργατική τάξη διαθέτει εκ Θεού(;) Προστάτες, όπως λόγου χάριν, το ΚΚΕ, την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, την ΛΑ.Ε., και ένα σωρό επίδοξους αντιπροσωποκοινοβουλευτικούς σωτήρες της (“γι’ αυτήν χωρίς αυτήν”). Αυτοί οι σωτήρες της εργατικής τάξης, με μια φωνή, λοιδορούν ΚΑΘΕ δικαιϊκή/νομική/δικαστική εμπλοκή σε θέματα εργαζομένων με το κοινό σλόγκαν “το θέμα δεν είναι νομικό, το θέμα είναι πολιτικό“, έτσι που η σύγκρουση των τάξεων να αφεθεί ως αδιαμφισβήτητο, αξιωματικό (εκ Θεού), ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΑΝΤΙ-ΠΡΟΣΩΠΕΥΣΗΣ, στα χέρια των αυτοχρησθέντων ως “αριστερών” πολιτικών κομμάτων.

Η G-M-R αντιτάσσει, την ΤΡΙΠΛΟΣΥΝΔΥΑΣΜΕΝΗ (βλέπετε στην αρχή) ΑΞΙΟΠΟΙΗΣΗ όλων των Επιστημών που συνεισφέρουν στην υπέρ της εργατικής τάξης ΝΟΜΙΚΗ (και ακολούθως το “Νομικό” αποτυπώνεται στο Πολιτικό/Συνταγματικό) αντιμετώπιση όταν η εργατική τάξη πλήττεται (από την παράνομη δράση της εργοδοτικής τάξης, παρανομία που οι πολιτευόμενοι “αριστεροί” ονομάζουν “πολιτική διαφορά”), όπως, προστασία της προσωπικότητας και των προσωπικών δεδομένων, συνδικαλισμός και εργασιακές σχέσεις, ιατρική της εργασίας-ασφάλεια της εργασίας, υποστηριζόμενες από Ψυχολογία (ατομικά-κοινωνική-βιομηχανική), από σύνδεση αυτών με ατυχήματα μεγάλης έκτασης και ποιότητα ζωής σε εργασιακό/αστικό/ευρύτερο περιβάλλον (με την βοήθεια λοιπών επιστημόνων, χημικών, βιολόγων, μηχανικών περιβάλλοντος, κλπ).

Σημαντική ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΗ: Η προαναφερόμενη εγγενής ανισότητα των μερών, βρίσκει την ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΜΕΝΗ αποθέωσή της κάτω από την μπότα του δίδυμου, ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΣ (ΝΑΤΟ κλπ)-ΧΡΕΟΚΡΑΤΙΑ.  Λόγω δε, της μαζί με την εχθρική στάση προς τον κατακτημένο νομικό πολιτισμό (για να μην κρίνεται η κομματική αυθεντία),  ΕΝΣΩΜΑΤΩΣΗΣ των αριστερών σχημάτων στην λογική της πλουσιοπάροχα μισθοδοτούμενης ΑΝΤΙ-προσώπευσης (εδώ και δέκα χρόνια “τι κι αν είναι Κατοχή”), καταλείπεται πεδίον δόξης λαμπρόν, στην πατριωτική δηθενιά (δηθενιά=λεκτικό δάνειο από Β. Ασημακόπουλο) του ετέρου (υποστηρικτικού του τι κι αν είναι Κατοχή αντιπροσωποκοινοβουλευτισμού) πόλου, του ενδεικτικού τύπου “ΣΥΓΚΛΗΣΗ ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ“.

Αν στα παραπάνω προσθέσουμε και το ΙΩΒΗΛΑΙΟ, κατανοούμε πληρέστερα την ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗ με τον συνδυασμό ΕΛΗΝΙΚΗΣ ΣΚΕΨΗΣ-ΠΙΣΤΗΣ (ΟΛΟΝ-ΘΕΙΟΝ), ιστορική ΕΞΕΛΙΞΗ του “ΓΑΛΑΖΙΟΥ”, εξέλιξη που έχει να κάνει με την ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΨΥΧΗΣ στην οποία τεράστιο ρόλο έπαιξαν προσωπικότητες/γεννήματα των ιστορικών στιγμών (ενδεικτικά Ρήγας Φεραίος, Θεόδ. Κολοκοτρώνης έως και το επίκαιρο παγκόσμιο παράδειγμα κατά της χρεοκρατίας, του Τομά Σανκαρά), όχι όμως και οι ιδιοτέλειες, όπως ενδεικτικά αναφέρουμε, την αντίθετη με τις πρωτοχριστιανικές εκκλησίες σημερινή εκκλησιαστική οργάνωση/συμπεριφορά και την πρόσφατη ΙΔΙΟΤΕΛΕΙΑ, αυτήν του “τι κι αν είναι Κατοχή” Αντι-προσωπευτικού Κοινοβουλευτισμού (αντίδοτο και με πιθανότητα αντιμετώπισης της ΕΦΑΡΜΟΖΟΜΕΝΗΣ “ΓΑΛΑΖΙΑΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ” του Ερντογάν, εδώ.

(*) — βαθιά επικοινωνιακή διαδικασία

._

Κώστας Μελάς, 21 Αυγούστου 2020

αναδημοσίευση μέσω ενεργού λινκ σύμφωνα με την υπόδειξη της πηγής

Η οικονομική κρίση και οι σημαντικές κοινωνικές διεργασίες που αυτή προκάλεσε, την τελευταία οκταετία, οδήγησαν στην εγκαθίδρυση της έντονης αβεβαιότητας στο κοινωνικό φαντασιακό. Η αβεβαιότητα, υψηλή και με έντονη μεταβλητότητα, έχει εγκατασταθεί στο κέντρο του πολιτικού σκηνικού, τροφοδοτούμενη από την κοινωνικοοικονομική κρίση. Δημιουργεί ένα φαύλο κύκλο, ο οποίος δεν πρόκειται να σπάσει αν δεν σταθεροποιηθούν οι κοινωνικές διεργασίες.

Ως σταθεροποίηση εννοώ την μορφοποίηση των κοινωνικών διεργασιών σε ένα συνεκτικό σχήμα, εντός του οποίου η κοινωνία είναι σε θέση να αναγνωρίζει τον εαυτό της. Δηλαδή, η κοινωνία να γνωρίζει προς τα πού θέλει να κατευθυνθεί, να γνωρίζει τι θα της συμβεί αν κατευθυνθεί προς τα εκεί, τι πρέπει να πράξει για να κατευθυνθεί προς τα εκεί, με ποιους τρόπους θα τα καταφέρει και τι συνέπειες θα υπάρξουν, δηλαδή ποιος θα πληρώσει το κόστος και ποιος θα καρπωθεί τα κέρδη, βραχυχρόνια και μακροχρόνια.

Η κοινωνία είναι μια ορισμένη αλληλεπίδραση ατόμων, η οποία αποκτά μια τέτοια έκταση και πυκνότητα, που μέσα της το ζήτημα της συνοχής και της τάξης λαμβάνει τη μορφή του κατ’ εξοχήν πολιτικού ερωτήματος σχετικά με το κοινό καλό. Το –με αυτόν τον τρόπο οριοθετούμενο– πεδίο εντάσεων του Πολιτικού τίθεται σε κίνηση όταν πρόκειται να ορισθεί δεσμευτικά το κοινό καλό. Δηλαδή, το Πολιτικό, με την επίκληση της ειδικής σκοπιάς του, καλείται να τεθεί στην υπηρεσία μιας συγκεκριμένης πολιτικής σε αντίθεση προς μια άλλη.

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο, εδώ.

Πηγή: slpress.gr