_.

Χρήστος Παπαδόπουλος^(*), 22 Φεβρουάριο 2021

Η ΣΥΜΦΩΝΙΑ

Συμπληρώνονται αυτές τις μέρες έξι χρόνια από την ιστορικών διαστάσεων, όπως αποδείχτηκε, συμφωνία του Γιούρογκρουπ της 20ης Φλεβάρη 2015 που υπογράφηκε, πριν κλείσει μήνας από την εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ της 25ης Γενάρη 2015.

Ήταν η συμφωνία της κυβέρνησης Α. Τσίπρα με υπουργό Οικονομικών το Γ. Βαρουφάκη με την Tρόικα της ΕΕ, της ΕΚΤ και του ΔΝΤ.

Ο Γ. Βαρουφάκης αντιτάχθηκε εξαρχής στο κυβερνητικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ και τη δέσμευση προς τον Ελληνικό λαό, το δηλώνει στο βιβλίο του, θέτοντας δικές του προτεραιότητες οικονομικών μέτρων με την ανάληψη της θέσης του Υπουργού Οικονομικών. Για παράδειγμα, ενώ το κυβερνητικό πρόγραμμα μιλούσε για διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους, αυτός έβαζε το θέμα της αναδιάρθρωσης με ανταλλαγή χωρίς μείωση του συνολικού ποσοστού του χρέους.

Παράλληλα, στις αρχές Φλεβάρη οι δηλώσεις του ότι το 70% του μνημονίου είναι αποδεκτό και το 30% όχι, προκάλεσαν την κατακραυγή και την κατηγορία για ενδοτισμό από την Αριστερή Πλατφόρμα και από την εκτός ΣΥΡΙΖΑ Αριστερά όπως ό ίδιος αναφέρει.

Η ηγετική ομάδα του πρωθυπουργού που αποφάσιζε λειτουργούσε σε ένα στενό κύκλο στου Μαξίμου ουσιαστικά έξω από την κυβέρνηση και το κόμμα, τον οποίο κύκλο ο Γ.Β. τον παρουσιάζει ως «πολεμικό υπουργικό συμβούλιο».

Εκεί πάρθηκε η απόφαση της εξασφάλισης παράτασης του μνημονίου στις 18 Φλεβάρη. Γράφει ο Γ. Βαρουφάκης: «Όλοι τους συμφώνησαν-ο Παππάς και ο Αλέξης με ενθουσιασμό, ο Δραγασάκης με ένα άτονο βλέμμα και ο Σαγιάς με μια χρήσιμη υπενθύμιση ότι τα ομόλογα που κατέχει η ΕΚΤ, βασίζονται στο ελληνικό δίκαιο και, άρα, μπορούσαν να κουρευτούν εύκολα, χωρίς τον κίνδυνο δικαστικών περιπετειών».

«Πίσω στο γραφείο μου συνέγραψα την επιστολή με την οποία αιτούμουν την επέκταση της δανειακής συμφωνίας, την έδωσα στην ομάδα μου για σχολιασμό και κατόπιν την έστειλα για να πάρει την έγκριση του Σαγιά και του Αλέξη προτού τη στείλω στον πρόεδρο του Γιούρογκρουπ».

Η συμφωνία που υπόγραψε ο Βαρουφάκης στη σύνοδο του Γιούρογκρουπ της 20ης Φλεβάρη μεταξύ των άλλων προέβλεπε: «Οι Ελληνικές αρχές επαναλαμβάνουν την αδιαμφισβήτητη δέσμευσή τους να τιμήσουν τις οικονομικές υποχρεώσεις τους προς όλους του πιστωτές πλήρως και εγκαίρως. Οι ελληνικές αρχές δεσμεύθηκαν επίσης να εγγυηθούν τα απαραίτητα πρωτογενή δημοσιονομικά πλεονάσματα ή τα έσοδα που απαιτούνται για να εγγυηθούν τη βιωσιμότητα του χρέους, όπως όριζε το ανακοινωθέν του Γιούρογκρουπ του Νοεμβρίου του 2012… Οι ελληνικές αρχές δεσμεύονται να απόσχουν από την ακύρωση μέτρων και από μονομερείς αλλαγές των πολιτικών και των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων που θα επηρέαζαν αρνητικά τους δημοσιονομικούς στόχους, την ανάκαμψη της οικονομίας ή τη χρηματοπιστωτική σταθερότητα όπως αυτά αξιολογούνται από τους θεσμούς».

Η παράταση αυτή έφθανε ως τα τέλη Ιουνίου του 2015.

Η Ελλάδα έπρεπε να πληρώσει 7 δισ. για χρεολύσια μέχρι τις 30 Ιουνίου, χωρίς οι δανειστές να δώσουν ούτε ένα ευρώ νέων δόσεων και η ΕΚΤ θα συνέχιζε να κρατά τις Ελληνικές τράπεζες σε καθεστώς έκτακτης ρευστότητας.

Όλες οι προτεραιότητες που έθετε το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης εγκαταλείφτηκαν μετά τη συμφωνία της 20ης Φλεβάρη.

Πρόκειται για ένα κρίσιμο, ιστορικά κομβικό σημείο η συμφωνία αυτή της οποίας το κείμενο η προεδρική πλειοψηφία στο κόμμα προσπάθησε να παρουσιάσει ως «δημιουργική ασάφεια».

Η κοινοβουλευτική ομάδα συνεδρίασε στις 25 Φλεβάρη το βράδυ κατόπιν εορτής με την παρουσία του υπουργού Οικονομικών. Σε αυτή τη συνεδρίαση έγινε προσπάθεια από τον υπουργό να πειστούν οι βουλευτές για τη συμφωνία της 20ης Φλεβάρη και να καμφθούν οι αντιδράσεις που υπήρξαν.

Η ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΠΛΑΤΦΟΡΜΑ

Η Α.Π. ζήτησε την σύγκλιση της Κ.Ε. με γραπτό κείμενο που συνυπέγραψαν και άλλα μέλη της Κ.Ε. εκτός Α.Π. με το παρακάτω χαρακτηριστικό απόσπασμα: 

«Λόγω της κρισιμότητας των εξελίξεων ζητάμε τη σύγκλιση της Κεντρικής Επιτροπής πριν εγκριθεί από τη Βουλή η συμφωνία που έγινε στο Eurogroup».

H KE του ΣYΡIZA πράγματι συνήλθε στις 28 Φλεβάρη και 1 Μαρτίου 2015 μετά από το μάζεμα υπογραφών και την πίεση που ασκήθηκε προς την ηγετική ομάδα και όχι από πρωτοβουλία της ίδιας ,η οποία αναγκάστηκε να τη συγκαλέσει με βάση τη σχετική διάταξη του καταστατικού..

Έκαμε την εκτίμηση των εκλογών της 25ης Γενάρη και των μετέπειτα εξελίξεων. Δεν ασχολήθηκε διεξοδικά με τη συμφωνία.

Στη συνεδρίαση εκείνη κλήθηκε και όλη η κοινοβουλευτική ομάδα που εκλέχτηκε στις 25 Γενάρη με φανερό σκοπό τη στήριξη του πρωθυπουργού.

Στην ιστορική, όπως πια φαίνεται εκείνη ΚΕ ο υπουργός Οικονομικών που υπέγραψε τα συμφωνία δεν μίλησε, ώστε να δώσει εξηγήσεις.

Ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και αρχιτέκτονας του προγράμματος της Θεσσαλονίκης Γ. Δραγασάκης, ο οποίος συμφώνησε πριν την υπογραφή της με την συμφωνία του Γιούρογκρουπ της 20ης Φλεβάρη, μίλησε.

Δεν υπερασπίστηκε τη συμφωνία αλλά μίλησε την πρώτη μέρα της συνεδρίασης για τα φέουδα που πρέπει να καταργηθούν μέσα στο κόμμα, βλέποντας την ισχυρή αντίδραση που υπήρχε και πως η συμφωνία δεν μπορούσε να περάσει «αβρόχοις ποσί» από τη Βουλή.

Πραγματικά, η συμφωνία εκείνη δεν πήγε ποτέ στη Βουλή, δεν έπαυε όμως να είναι μια συμφωνία της κυβέρνησης Τσίπρα που δέσμευε τη χώρα.

Η ηγετική ομάδα προσπάθησε να διαφύγει από τις ευθύνες της και να εξασφαλίσει τη συναίνεση της προεδρικής πλειοψηφίας στην ΚΕ με οργανωτικά μέτρα. Ήταν προσπάθεια να κλείσει τα εσωκομματικά μέτωπα στο χώρο της προεδρικής πλειοψηφίας που άνοιξαν τον προηγούμενο χρόνο με το κείμενο των 53.

Πρότεινε και έγινε η αλλαγή γραμματέα της ΚΕ και η ανασυγκρότηση της Π.Γ του ΣΥΡΙΖΑ με ταυτόχρονη μείωση του αριθμού της. Δεν έγινε καμιά ειδική ψηφοφορία για την ίδια τη συμφωνία.

Η Α.Π. γι αυτό κατέθεσε πρόταση με την διαφωνία της. Η ψηφοφορία με την διαφωνία της Αριστερής Πλατφόρμας που κατατέθηκε στην ΚΕ πήρε 68 ψήφους το 41% των ψήφων των παρόντων μελών της ΚΕ, ποσοστό μεγαλύτερο από τη λίστα εκλογής της Α.Π. στο συνέδριο του 2013.Η πρόταση εκείνη μεταξύ άλλων έλεγε:

«Εκφράζουμε τη διαφωνία μας με τη συμφωνία και τη λίστα των μεταρρυθμίσεων που συνομολογήθηκαν στο Eurogroup.

Και τα δύο κείμενα αντιπροσωπεύουν έναν μη επιθυμητό συμβιβασμό για τη χώρα μας και κινούνται σε κατευθύνσεις και προσανατολισμούς που βρίσκονται σε απόσταση, και σε βασικά τους σημεία σε διάσταση ή και αντίθεση, με τις προγραμματικές δεσμεύσεις του ΣΥΡΙΖΑ»

Στην απόφαση που πλειοψήφησε τελικά γινόταν περίτεχνη προσπάθεια υποβάθμισης ή και αποσιώπησης των κυριοτέρων προβλημάτων της συμφωνίας.

Την απόφαση αυτή δεν την ψήφισε η Αριστερή Πλατφόρμα.

Λόγω των ισχυρών αντιδράσεων η συμφωνία της παράτασης του μνημονίου δεν έφθασε ποτέ στη Βουλή, όμως παρέμενε συμφωνία της κυβέρνησης με την Τρόικα που μετά από αυτήν βαφτίστηκαν «θεσμοί».

Η απόφαση εκείνη μεταξύ άλλων ανάφερε:

«Η απαλλαγή από τα μνημόνια και τις καταστροφικές πολιτικές λιτότητας δεν είναι πλέον μόνο επιθυμία και λαχτάρα που εκφράστηκε στο εκλογικό αποτέλεσμα… Έγινε μια σκληρή διαπραγμάτευση. Δεν έχουμε σκοπό να ωραιοποιήσουμε το αποτέλεσμα. Δεν έχουμε την πρόθεση να κρύψουμε τα προβλήματα, τις δυσκολίες, τις όποιες υποχωρήσεις, ως αποτέλεσμα των υπαρκτών συσχετισμών. Έγινε ένας δύσκολος συμβιβασμός, σε ορισμένες περιπτώσεις επώδυνος, αλλά σήμερα από καλύτερες θέσεις, με καλύτερες προϋποθέσεις μπορούμε να διεκδικήσουμε και να εφαρμόσουμε την άλλη πολιτική που υποσχεθήκαμε και επιδιώκουμε».

Και παρακάτω: «Σήμερα είναι πλέον σαφές ότι η τρόικα τελείωσε. Η τρόικα ως ενιαίος εξωθεσμικός και πέραν κάθε ελέγχου νομιμοποίησης, ως μηχανισμός εποπτείας και επικυριαρχίας, τελείωσε και τυπικά. Και τον τελείωσε η νέα ελληνική κυβέρνηση. Επίσης, είναι σαφές ότι τα μνημόνια είναι παρελθόν. Όσοι έχουν ποντάρει σε τρίτο μνημόνιο μέχρι τον Ιούνιο, για άλλη μια φορά θα διαψευστούν. Τα μνημόνια με οποιαδήποτε αρίθμηση, σε οποιαδήποτε γλώσσα, και με οποιοδήποτε όνομα, τελείωσαν στις 25 Ιανουαρίου».

Άρχισε να χρησιμοποιείται διπλή γλώσσα. Άλλη να παρουσιάζεται στο κομματικό ακροατήριο και τους πολίτες, άλλη με την ΕΕ, το ΔΝΤ και την Τρόικα.

Το κείμενο αυτό ως τραγική ειρωνεία μπορεί να το δει κανείς σήμερα μετά την ιστορική γνώση των μετέπειτα εξελίξεων του καλοκαιριού του 2015.

Στο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ το 2013 λοιδορούνταν δημοσίως η θέση ότι με την εφαρμογή του αντιμνημονιακού προγράμματος η σύγκρουση και η ρήξη με την Ευρωζώνη και την ΕΕ ήταν αναπόφευκτη.

Η ηγετική ομάδα επένδυε στα επιχειρήματα της δημοκρατίας που θα ανάγκαζε να γίνει σεβαστή η θέληση του ελληνικού λαού, του Ευρωπαϊκού κεκτημένου και του φόβου κατάρρευσης του ευρώ και της ευρωζώνης που θα είχαν οι Βρυξέλλες σε μια παρατεταμένη σύγκρουση με τη χώρα μας. Άποψη που περνούσε εύκολα στο κομματικό σώμα αφού είχε δημοκρατικό «χάπι εντ», εξόρκιζε και απέφευγε τη σύγκρουση, περνούσε εύκολα και στην εκλογική βάση.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ

Η Ελλάδα με τη συμφωνία της 20ης Φλεβάρη είχε αγκιστρωθεί στο νεοφιλελεύθερο πλαίσιο και η Τρόικα την έβαζε σε ένα καθεστώς χρηματοδοτικής ασφυξίας που θα στράγγιζε κάθε δυνατότητα ρευστότητας, αφού δεν υπήρχε δυνατότητα άσκησης εθνικής νομισματικής και δημοσιονομικής πολιτικής και που θα την οδηγούσε σε οικονομική ασφυξία μέχρι τον Ιούνιο.

Οι Τσίπρας και Βαρουφάκης εγκατέλειψαν τη δέσμευση να θέσουν τέρμα στο μνημόνιο και να το αντικαταστήσουν με ένα πρόγραμμα ανασυγκρότησης.

Αρνήθηκαν να αμφισβητήσουν το χρέος και τη νομιμότητά του, να προχωρήσουν σε πλήρη λογιστικό έλεγχό του και αναστολή πληρωμών του.

Η κυβέρνηση Τσίπρα χωρίς καμιά διάθεση και σχέδιο αντιπαράθεσης και σύγκρουσης με την ΕΕ και το ΔΝΤ, χωρίς να έχει εναλλακτικό σχέδιο, έκλεισε τη συμφωνία έντρομη από τη διαρροή κεφαλαίων από τις τράπεζες προς το εξωτερικό και το φόβο για άμεσο κλείσιμο των τραπεζών.

Με τις διαπιστώσεις αυτές προσπάθησαν εκ των υστέρων να δικαιολογήσουν τη στάση τους, τα γεγονότα όμως αυτά έδειχναν πως από την πρώτη μέρα με αποφασιστικότητα θα έπρεπε να παρθούν μέτρα για να σταματήσει η διαρροή κεφαλαίων. Τέτοια μέτρα ούτε υπήρξαν ούτε πάρθηκαν.

Η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ είδε το τέλος των αυταπατών της (όσοι τις είχαν) και άρχισε απεγνωσμένα να ψάχνει δρόμους και τρόπους συμβιβασμού.

Εγκαταλείφτηκε, πριν αρχίσει, το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης

Η προσπάθεια συμβιβασμού φάνηκε ήδη από την προώθηση της υποψηφιότητας Παυλόπουλου ως προέδρου της Δημοκρατίας, έξω από την ΚΕ, την ΠΓ και την κοινοβουλευτική ομάδα, η οποία ουσιαστικά εκβιάστηκε να ψηφίσει.

Ήταν σαφές και αναπτύχθηκε στην ΚΕ από μέλη της η επιχειρηματολογία ότι δεν υπήρχε περίπτωση να υπάρξει άλλο περιθώριο χρόνου για το ΣΥΡΙΖΑ μετά τον Ιούνιο μιας και το φθινόπωρο του 2015 θα υπήρχαν εκλογές στην Ισπανία και η πιθανή νίκη των PODEMOS και της Αριστεράς, μετά τη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, θα αμφισβητούσε ισχυρά τη λιτότητα σε όλη την Ευρώπη με την πιθανή δημιουργία φαινόμενου ντόμινο που θα επεκτεινόταν και στις άλλες χώρες της Ευρωζώνης και της ΕΕ. Θα προσπαθούσαν να τελειώσουν με τον αντιμνημονιακό ΣΥΡΙΖΑ ούτως ή άλλως μέσα στο καλοκαίρι.

Θα έπρεπε επομένως να πούμε όλη την αλήθεια στον ελληνικό λαό για μια αναπόφευκτη σύγκρουση και να πάμε σε αυτή με το λαό με το μέρος μας εφαρμόζοντας έστω και τότε ένα εναλλακτικό σχέδιο που θα μας έδινε τη νομισματική και δημοσιονομική ανεξαρτησία της χώρας μας σε ρήξη με την ΕΕ και το ΔΝΤ.

Υπήρξε πλήρης διαχωρισμός της ηγετικής ομάδας στη κυβέρνηση από το κόμμα και τη βάση.

Η Αριστερή Πλατφόρμα προέβλεψε τη μηδενική ανοχή από την Τρόικα, την ΕΕ και το ΔΝΤ στην προσπάθεια που θα έκανε η ηγετική ομάδα για συμβιβασμό τους επόμενους μήνες.

Η εκτίμηση ήταν σωστή μόνο που κανείς δεν περίμενε την συνθηκολόγηση και την άνευ όρων παράδοση της 13ης Ιουλίου 2015.

Έπρεπε να το είχε προβλέψει και να κινηθεί αναλόγως στο κόμμα, στην κυβέρνηση, στην κοινωνία.

Μετά την κατάρρευση και τη συντριβή του αφηγήματος της ηγετικής ομάδας θα μπορούσε και έπρεπε να συνέλθει το διαρκές συνέδριο των αντιπροσώπων του 2013 το Μάρτιο ή νέο έκτακτο συνέδριο για την αλλαγή πορείας του ΣΥΡΙΖΑ πράγμα που δεν έγινε.

Η ανοιχτή συζήτηση στο κόμμα και στην κοινωνία για όσους έβλεπαν τα τραγικά αδιέξοδα του καλοκαιριού ήταν επιβεβλημένη, όπως και η επίγνωση πως όσες μικρές κυβερνητικές αλλαγές θα γινόταν μέχρι τον Ιούνιο θα διακυβευόταν το καλοκαίρι.

Έτσι θα μπορούσε να σταματήσουν οι αυταπάτες σε ένα κομματικό δυναμικό και στην εκλογική βάση του ΣΥΡΙΖΑ που θα μπορούσαν μετά την συνθηκολόγηση του καλοκαιριού να εκφράσουν καλύτερα και με συνέπεια το αντιμνημονιακό ΟΧΙ του δημοψηφίσματος της 5ης Ιουλίου, να συνεργαστούν με τις διάσπαρτες και συνεπείς αντιμνημονιακές δυνάμεις της Αριστεράς κοινοβουλευτικής και εξωκοινοβουλευτικής ώστε να υπάρξει ικανή εκπροσώπηση στο νέο κοινοβούλιο του ΟΧΙ του δημοψηφίσματος που θα αποτελούσε ουσιαστική αντιπολίτευση απέναντι στο τρίτο μνημόνιο.

Το διάστημα μέχρι το καλοκαίρι θα μπορούσαν να επικοινωνήσουν καλύτερα και με ειλικρίνεια και οι δυνάμεις στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ που αντέδρασαν στη συμφωνία της 20ης Φλεβάρη οι οποίες αναγκαστικά βρέθηκαν κοντά μόνο στα μέσα Ιουλίου του 2015.

Δεν αξιοποιήθηκαν επίσης στο βαθμό που έπρεπε τα στοιχεία και μετά τις 17 Ιουνίου το πόρισμα της Επιτροπής Αλήθειας για το δημόσιο χρέος .

Μετά το κλείσιμο των τραπεζών τέλος Ιουνίου η χώρα οδηγήθηκε σε δημοψήφισμα, με θέση την απόρριψη των προτάσεων των δανειστών.

Η νίκη του ΟΧΙ στο δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου με 61,3% με κλειστές τράπεζες και capital controls ,στην οποία δεν πίστεψε η ηγετική ομάδα, συνεχίζει να αποτελεί κορυφαία πράξη λαϊκής κυριαρχίας, ριζοσπαστικοποίησης του λαϊκού παράγοντα, χειραφέτησης του ελληνικού λαού, κορυφαία πράξη Δημοκρατίας, στον τόπο που γεννήθηκε.

Η ιστορική απόφαση του ελληνικού λαού μέσα σε μια βδομάδα ανατράπηκε από τον πρωθυπουργό Α. Τσίπρα, ο οποίος υπόγραψε στις 13 Ιουλίου το νέο τρίτο μνημόνιο το οποίο πέρασε από τη Βουλή τον Αύγουστο με την ψήφο του ΣΥΡΙΖΑ, που είχε κυβερνητικές απώλειες βουλευτών (32 ΟΧΙ ,11 ΠΑΡΩΝ, 1 Απουσία), της ΝΔ ,του ΠΑΣΟΚ των ΑΝΕΛ και του ΠΟΤΑΜΙΟΥ, οδήγησε στην παραίτηση της κυβέρνησης, στην διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ και στις εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2015.

Άνοιξε ο δρόμος ευτελισμού και απαξίωσης ενός ιστορικού δυναμικού της Αριστεράς, αξιοπρεπούς και δημοκρατικού που μέχρι τότε δεν είχε σκύψει το κεφάλι και που δεν είχε σχέση με τις επιλογές και τις ευθύνες της ηγετικής ομάδας.

Άρχιζε η περίοδος διακυβέρνησης του μνημονιακού ΣΥΡΙΖΑ.

Η πορεία εκείνη απαξίωσε την Αριστερά όχι μόνο στη χώρα μας αλλά και στην Ευρώπη , τη Νότια Αμερική και αλλού και η ιστορική έρευνα περιμένει ακόμα και σήμερα την αξιολόγηση των επιπτώσεων εκείνης της ήττας.

Οι νέες συνθήκες της πανδημίας που διαμορφώνονται σήμερα συσσωρεύουν νέα οικονομικά βάρη με το δημόσιο χρέος της χώρας να περνάει το 200% του ΑΕΠ από πέρσι μετά από 10 χρόνια μνημονίων. Χρέος που δεν είναι βιώσιμο, γίνεται θηλιά που πνίγει τη χώρα και φτωχοποιεί τους πολίτες δημιουργώντας κατάσταση έκτακτης ανάγκης με βάση το διεθνές δίκαιο.

Η χαλάρωση της δημοσιονομικής πειθαρχίας στην ΕΕ που έφερε η πανδημία έχει ημερομηνία λήξης και τότε η εναντίωση στο νεοφιλελεύθερο μονόδρομο που θα επαναφέρει τη λιτότητα σε δυσκολότερες συνθήκες και το άνοιγμα εναλλακτικού δρόμου προς όφελος των δυνάμεων της εργασίας αποτελούν στόχους και ζητούμενα για τις δυνάμεις της συνεπούς ριζοσπαστικής Αριστεράς.

Παραμένει, λοιπόν, και σήμερα σε δύσκολες συνθήκες καρδιά του προβλήματος η διαγραφή του χρέους της χώρας με όλα τα απαραίτητα μέτρα (αναστολή πληρωμών, εθνικοποίηση τραπεζών, κ.λπ.), η ενίσχυση του Εθνικού Συστήματος Υγείας, το σταμάτημα της λιτότητας, η παραγωγική ανασυγκρότηση, η επανάκτηση του ελέγχου της νομισματικής και δημοσιονομικής πολιτικής της χώρας σε ρήξη με την Ευρωζώνη και την ΕΕ.

Τα ζητήματα αυτά καλούνται σήμερα να αντιμετωπίσουν οι δυνάμεις της ανυπότακτης ριζοσπαστικής Αριστεράς μέσα από τις συνεργασίες μετωπικής δράσης που προωθούνται σε όλη τη χώρα, με την ανάπτυξη των αγώνων πρέπει και μπορούν να πάρουν το επόμενο διάστημα τη μορφή συμπαράταξης και πολιτικής μετωπικής συνεργασίας.

(*) – Ο Χρήστος Παπαδόπουλος ήταν μέλος της Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ ΤΟ Φεβρουάριο του 2015

Πηγή: kommon.gr