του Δημ. Καζάκη (*) 12/6/2018

Νέα σειρά σχεδίων τροποποιημένων συμβάσεων ξεκινά να υπογράφει η κυβέρνηση με τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας (ΕΜΣ), προκειμένου να συνεχιστεί και να βαθύνει το μνημονιακό καθεστώς κατοχής και εκποίησης της πατρίδας μας.

Το σχέδιο της πρώτης στη σειρά νέας τροποποιημένης δανειακής σύμβασης, που πρόκειται να υπογράψει η κυβέρνηση περιλαμβάνεται στο πολυνομοσχέδιο που αφορά στο Μεσοπρόθεσμο Πλαίσιο Δημοσιονομικής Στρατηγικής 2019-2022 και πρόκειται να κυρωθεί εντός της εβδομάδος από την Βουλή. 

Η νέα αυτή τροποποίηση της δανειακής σύμβασης με τον ΕΜΣ, έχει σαν αντικείμενο την ενσωμάτωση στα αντισυμβαλλόμενα μέρη και της Ελληνικής Εταιρείας Συμμετοχών και Περιουσίας, γνωστή ως «υπερταμείο». Σκοπός αυτής της ενέργειας είναι να τεθεί υπό τον έλεγχο του ΕΜΣ ολόκληρη η ακίνητη και κινητή περιουσία του ελληνικού δημοσίου. Με τον τρόπο αυτό η περιουσία του ελληνικού δημοσίου, συμπεριλαμβανομένων και των θεμελιωδών δικαιωμάτων του ως πρόσωπο του διεθνούς δικαίου – δηλαδή η συγκρότηση του εθνικού χώρου και η εδαφική επικράτεια – να είναι σε θέση να εκποιηθεί προς όφελος των δανειστών.

Πάλι η Βουλή καλείται να κυρώσει σχέδιο

Το νέο αυτό σχέδιο δανειακής σύμβασης περιλαμβάνεται στο άρθρο 109 του πολυνομοσχεδίου με τίτλο: «Παροχή εξουσιοδοτήσεων και έγκριση σχεδίου τροποποιητικής σύμβασης κατ’ εφαρμογή του άρθρου 3 ν. 4336/2015».

Προσέξτε τον τίτλο γιατί έχει ιδιαίτερη σημασία. Η ελληνική βουλή, όσο παρωδία κι αν έχει καταντήσει, δεν καλείται να κυρώσει ή να εγκρίνει την τροποποιητική σύμβαση, αλλά αφενός να παράσχει εξουσιοδοτήσεις – θα δούμε σε ποιους – και αφετέρου να εγκρίνει μόνο και αποκλειστικά το «σχέδιο» της τροποποιητικής σύμβασης.

Ξέρετε τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι η ελληνική βουλή, αυτός ο καραγκιόζ μπερντές των δανειστών, θα εγκρίνει «σχέδιο» τροποποιητικής σύμβασης για να δώσει την εξουσιοδότηση να υπογράψουν άλλοι ύστερα την πραγματική, την αληθινή σύμβαση. Εν αγνοία της βουλής και του ελληνικού λαού.

Είναι το ίδιο με το να σας καλέσει μια τράπεζα να αποδεχθείτε ένα «σχέδιο» δανειακής σύμβασης, το οποίο θα συγκεκριμενοποιηθεί και θα υπογραφεί από κάποιον άλλο, έναν υπάλληλό της – τον οποίο θα σας κάνει τη χάρη να τον επιλέξετε εσείς – τον οποίο εξουσιοδοτείται να αποδεχθεί οτιδήποτε αυτός κρίνει σε βάρος σας. Και μάλιστα εν αγνοία σας. Δηλαδή χωρίς καν να σας ενημερώσει.

Είναι το ίδιο με το να έρθει κάποιος να σας ζητήσει να εγκρίνεται ένα σχέδιο δανειακής σύμβασης, η οποία δίνει εν λευκώ το δικαίωμα σε τρίτους να αποφασίσουν αυτοί τι θα εκποιήσουν από την περιουσία, το εισόδημα, το νοικοκυριό σας και πότε. Κι εσείς θα μάθετε το τι και το πότε μόνο όταν θα εκτελεστεί η εκποίηση.

Η έγκριση του «σχεδίου» σύμβασης από τους βουλευτές είναι στην ουσία η υπογραφή μιας λευκής επιταγής στο όνομα των πολιτών αυτής της χώρας, της οποίας τους όρους, το ποσό και τον τρόπο αποπληρωμής τον διαχειρίζεται άλλος. Χωρίς τη γνώση και την έγκριση κανενός.

Υπάρχει ποιο καταχρηστική μορφή σύμβασης; Ποιος στ’ αλήθεια θα δεχόταν να δεσμεύσει τον εαυτό του και τους δικούς του με αυτόν τον απαράδεκτο και καταχρηστικό τρόπο; Μόνο ο δούλος, ο πεόν, δηλαδή εκείνος που εκχωρεί όχι μόνο βιός, εργασία, νοικοκυριό, αλλά και οικογένεια στη διάθεση του δανειστή.

Καθεστώς νόμιμης αρπαγής.

Η μορφή αυτή έγκρισης «σχεδίων» σύμβασης μας επιστρέφει πίσω στη δικαιοπραξία του μεσαίωνα, όπου ο χωρικός αρκούσε να υπογράψει ένα απλό χαρτί, μια απλή υποσχετική προς στον δανειστή ότι έως ότου τον αποπληρώσει. Ενώ αυτός που τον δάνεισε έχει δικαίωμα πάνω στον ίδιο, το βιός και την οικογένειά του.

Μέχρι και την πίστη του έβαζε ενέχυρο ο άπορος δανειολήπτης του μεσαίωνα. Γι’ αυτό και ιδιαίτερα στον ύστερο μεσαίωνα έχουν διασωθεί χιλιάδες αφορισμοί από εκκλησιαστικά δικαστήρια της δυτικής «πολιτισμένης» Ευρώπης σε βάρος δανειοληπτών κατ’ απαίτηση των δανειστών.

Ο δανειολήπτης στον μεσαίωνα έπρεπε να γνωρίζει μόνο ότι χρωστά. Τίποτε άλλο. Ενώ ο δανειστής αναλάμβανε να κρατά το κιτάπι του χρέους και να διαμορφώνει τις απαιτήσεις του κατά το δοκούν. Τόσο στην επίγεια, όσο και στη μεταθανάτια ζωή του δυστυχή δανειολήπτη. Και την τήρηση της σύμβασης αναλάμβαναν οι δικαστές – κοσμικοί και εκκλησιαστικοί – οι αξιωματικοί του νόμου και οι δήμιοι.

Το καθεστώς αυτό ονομάστηκε στα νεότερα χρόνια ως «νόμιμη αρπαγή» (legal plunder), και την διακρίνει κανείς από το γεγονός πώς αν αυτό που προβλέπει ο νόμος το διέπραττε από μόνο του ένα άτομο, τότε θα είχε θεωρηθεί έγκλημα.

Χούντα υπό καθεστώς εξουσιοδοτήσεων,

Ποιόν καλείται να εξουσιοδοτήσει εν λευκώ η Βουλή για να υπογράψει και να εφαρμόσει την αληθινή σύμβαση; Προσέξτε τι λέει το άρθρο 109 του πολυνομοσχεδίου: «Κατ’ εφαρμογή της ρήτρας 3.4.f της από 19.8.2015 Σύμβασης Χρηματοδοτικής Διευκόλυνσης, το σχέδιο της οποίας έχει κυρωθεί με το άρθρο 3 του ν. 4336/2015 (Α’ 94)»

Ποιος είναι ο νόμος 4336/2015; Είναι ο νόμος με τον οποίο κυρώθηκαν τα σχέδια του 3ου και χειρότερου μνημονίου και της τροποποιημένης δανειακής σύμβασης τον Αύγουστο του 2015. Ο νόμος αυτός δημοσιεύτηκε στο ΦΕΚ Αρ. Φύλλου 94, 14.8.2015. Πότε υπογράφηκε η αληθινή σύμβαση; Στις 19.8.2015, δηλαδή 5 ημέρες αργότερα! Η δε ρήτρα 3.4.f της από 19.8 Σύμβασης Χρηματοδοτικής Διευκόλυνσης δεν την γνωρίζει κανείς, εκτός από αυτούς που την υπέγραψαν.

Και τώρα καλείται η Βουλή να κυρώσει ένα νέο σχέδιο τροποποιημένης δανειακής σύμβασης σε υλοποίηση μιας ρήτρας που η ίδια δεν κύρωσε ποτέ και ούτε καν γνωρίζει. Αν αυτό δεν είναι το απόγειο της αυθαιρεσίας, τότε τι είναι;

Ποιόν εξουσιοδότησε η Βουλή να υπογράψει κρυφά την αληθινή σύμβαση; Προσέξτε τι αναφέρει ο νόμος 4336/2015 παρ. 3:

«Παρέχεται στον Υπουργό Οικονομικών η εξουσιοδότηση να υπογράφει, ως εκπρόσωπος του Ελληνικού Δημοσίου, σύμβαση χρηματοοικονομικής διευκόλυνσης (F.A.F.A.) με τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Στήριξης (ESM), τη Συμφωνία Δημοσιονομικών Στόχων και Διαρθρωτικών Μεταρρυθμίσεων (MoU) και τα παραρτήματά τους, τα σχέδια των οποίων κυρώνονται με τη διάταξη και τις τυχόν αναγκαίες τροποποιήσεις, διευκρινήσεις και συμπληρώσεις επί των σχεδίων αυτών και κάθε άλλο αναγκαίο έγγραφο σχετικό με τις συμβάσεις αυτές.»

Με άλλα λόγια το ελληνικό κοινοβούλιο εξουσιοδότησε τον υπουργό οικονομικών να υπογράφει διεθνείς συμβάσεις (δανειακής φύσης και μνημόνια) χωρίς να τα φέρει ποτέ στη Βουλή, ούτε καν να τα δημοσιοποιεί. Και μάλιστα έχει την εξουσιοδότηση να υπογράψει εν αγνοία της Βουλής οτιδήποτε άλλο του απαιτήσουν οι δανειστές: παραρτήματα, τροποποιήσεις, διευκρινήσεις, συμπληρώσεις και κάθε άλλο αναγκαίο έγγραφο!

Να τι προβλέπει τώρα το άρθρο 109 του πολυνομοσχεδίου:

«Παρέχεται στον Υπουργό Οικονομικών η εξουσιοδότηση να υπογράφει, ως εκπρόσωπος της Ελληνικής Δημοκρατίας, τη Σύμβαση προσχώρησης και τροποποίησης της Σύμβασης Χρηματοδοτικής Διευκόλυνσης (τροποποιητική Σύμβαση), σχέδιο της οποίας κυρώνεται με το παρόν άρθρο, μαζί με τα Παραρτήματά της και τις τυχόν αναγκαίες τροποποιήσεις, διευκρινίσεις και συμπληρώσεις επί του σχεδίου αυτού και κάθε άλλο αναγκαίο έγγραφο σχετικό με τη σύμβαση αυτή.»

Η βουλή λοιπόν αποποιείται τη συνταγματικά ορισμένη νομοθετική της εξουσία προς όφελος της δικτατορικής εξουσίας του υπουργού οικονομικών της κυβέρνησης, ο οποίος μπορεί να υπογράψει ανεξέλεγκτα το οτιδήποτε του ζητηθεί από τους δανειστές. Όχι μόνο την αληθινή σύμβαση, αλλά κάθε λογής Παραρτήματα, τροποποιήσεις, διευκρινήσεις, συμπληρώσεις, όπως και κάθε άλλο αναγκαίο έγγραφο!

Η διαφορά με την κατάλυση της βουλής από μια χούντα με τα όπλα βρίσκεται απλά και μόνο στη μορφή. Πουθενά αλλού. Επί της ουσίας του δημοκρατικού πολιτεύματος, συντελείται ακριβώς το ίδιο. Απλά οι βουλευτές σήμερα αντί να διακινδυνεύσουν τη σύλληψή τους από τους επίδοξους δικτάτορες – που πάντα σ’ αυτόν τον τόπο υπηρετούσαν και υπηρετούν ξένα πρωτίστως συμφέροντα – επωφελούνται από την κατάσταση παραδίδοντας οικειοθελώς τις εξουσίες που προβλέπει το σύνταγμα. Και γι’ αυτό δεν είναι ήρωες, ούτε αντιστασιακοί, όπως κάθε κατατρεγμένος από δικτάτορες πολιτικός ή βουλευτής, αλλά προδότες!

Πράξη Εσχάτης Προδοσίας.

Ας θυμηθούμε ότι ο Ποινικός Κώδικας στο άρθρο 134, παρ. 2 αναφέρει ρητά: «Με ισόβια ή πρόσκαιρη κάθειρξη τιμωρείται όποιος,… : α) επιχειρεί με βία ή απειλή βίας ή με σφετερισμό της ιδιότητάς του ως οργάνου του Κράτους να καταλύσει ή να αλλοιώσει ή να καταστήσει ανενεργό, διαρκώς ή προσκαίρως, το δημοκρατικό πολίτευμα που στηρίζεται στη λαϊκή κυριαρχία ή θεμελιώδεις αρχές ή θεσμούς του πολιτεύματος αυτού·»

Στο άρθρο 134Α του Ποινικού Κώδικα με τίτλο Θεμελιώδεις αρχές και θεσμοί του Πολιτεύματος, καθορίζονται ρητά τα εξής:

«Θεμελιώδεις αρχές και θεσμοί του πολιτεύματος θεωρούνται στο πλαίσιο του προηγούμενου άρθρου: α) η ανάδειξη του Αρχηγού του Κράτους με εκλογή· β) το δικαίωμα του λαού να εκλέγει τη Βουλή με γενικές, άμεσες, ελεύθερες, ίσες και μυστικές ψηφοφορίες μέσα στα συνταγματικά χρονικά πλαίσια· γ) το κοινοβουλευτικό σύστημα διακυβέρνησης· δ) η αρχή του πολυκομματισμού· ε) η αρχή της διάκρισης των εξουσιών, όπως προβλέπεται στο Σύνταγμα· στ) η αρχή της δέσμευσης του νομοθέτη από το Σύνταγμα και της εκτελεστικής και της δικαστικής εξουσίας από το Σύνταγμα και τους νόμους· ζ) η αρχή της ανεξαρτησίας της δικαιοσύνης· και η) η γενική ισχύς και προστασία των ατομικών δικαιωμάτων που προβλέπει το Σύνταγμα.»

Οι βουλευτές λοιπόν και η κυβέρνηση με την ψήφιση του άρθρου 109 του πολυνομοσχεδίου, διαπράττουν για μια ακόμη φορά Εσχάτη Προδοσία σύμφωνα με το άρθρο 134 παρ. 2, μιας και με σφετερισμό της ιδιότητάς τους καταλύουν, αλλοιώνουν και καθιστούν ανενεργό το δημοκρατικό πολίτευμα. Πιο συγκεκριμένα καταλύουν, αλλοιώνουν και καθιστούν ανενεργές τουλάχιστον τις αρχές και τους θεσμούς (γ), (ε), (στ) του άρθρου 134Α του Ποινικού Κώδικα.

Τι ορέγονται οι δανειστές;

Τι έχουν βάλει στο μάτι οι δανειστές και θέλουν να αρπάξουν με ένα ακόμη πραξικόπημα; Να θέσουν υπό τον πλήρη έλεγχο του ΕΜΣ την Ελληνική Εταιρεία Συμμετοχών και Περιουσίας. Με το άρθρο 109 του πολυνομοσχεδίου η Εταιρεία αυτή εντάσσεται στα συμβαλλόμενα μέρη της τροποποιημένης δανειακής σύμβασης.

Η Ελληνική Εταιρεία Συμμετοχών και Περιουσίας Α.Ε. (ΕΕΣΥΠ) δημιουργήθηκε κατ’ απαίτηση των δανειστών με το νόμο 4389/2016. Ποια είναι η σκοπιμότητα της συγκεκριμένης εταιρείας;

«Η Εταιρεία λειτουργεί χάριν του δημοσίου συμφέροντος, σύμφωνα με τους κανόνες της ιδιωτικής οικονομίας. Συστήνεται για να εξυπηρετεί ειδικό δημόσιο σκοπό. Ειδικότερα, η Εταιρεία διαχειρίζεται και αξιοποιεί τα περιουσιακά της στοιχεία προκειμένου να: (α) συνεισφέρει πόρους για την υλοποίηση της επενδυτικής πολιτικής της χώρας και για την πραγματοποίηση επενδύσεων που συμβάλλουν στην ενίσχυση της ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας και β) συμβάλει στην απομείωση των οικονομικών υποχρεώσεων της Ελληνικής Δημοκρατίας, σύμφωνα με το ν. 4336/2015 (A΄ 94).»

Ενώ αναφέρεται ότι η Εταιρεία λειτουργεί χάριν του «δημοσίου συμφέροντος», αλλά με τους κανόνες της ιδιωτικής οικονομίας, ο νόμος αποσαφηνίζει: «Η Εταιρεία δεν ανήκει στο δημόσιο ή ευρύτερο δημόσιο τομέα, όπως αυτός εκάστοτε ορίζεται. Οι διατάξεις που αναφέρονται σε δημόσιες επιχειρήσεις, υπό την έννοια του ν. 3429/2005 (Α΄314), δεν εφαρμόζονται ως προς την Εταιρεία, εκτός αν αυτό ρητά προβλέπεται στον παρόντα νόμο.»

Με άλλα λόγια η Εταιρεία δεν υπόκειται στον έλεγχο του δημοσίου, υπό οποιαδήποτε μορφή, ούτε είναι υποχρεωμένη να εκπληρώνει τις υποχρεώσεις σύμφωνα με το δημόσιο συμφέρον των Ελλήνων πολιτών, αλλά λειτουργεί αποκλειστικά προς όφελος της ιδιωτικής οικονομίας. Ενώ ως «δημόσιο συμφέρον» νοείται μόνο και αποκλειστικά η πραγματοποίηση επενδύσεων για την ενίσχυση της ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας γενικά κι αόριστα. Χωρίς να καθορίζονται κριτήρια και όροι, έτσι ώστε το δημόσιο συμφέρον να ταυτίζεται με το ιδιωτικό συμφέρον πολύ συγκεκριμένων επενδυτών και οικονομικών παραγόντων.

Η Εταιρεία αυτή έχει σαν σκοπό την εκποίηση όχι μόνο της δημόσιας περιουσίας υπέρ ιδιωτών στο όνομα των επενδύσεων, αλλά και για την απομείωση των «οικονομικών υποχρεώσεων της Ελληνικής Δημοκρατίας». Προσέξτε όμως. Η Εταιρεία αυτή μπορεί να εκποιήσει τα πάντα. Κάθε λογής Συμμετοχή και Περιουσία των Ελλήνων. Κι όχι μόνο του δημοσίου.

Οποιοδήποτε περιουσιακό στοιχείο της εκχωρηθεί με απλή απόφαση του υπουργού οικονομικών. Συμπεριλαμβανομένων και των θεωρητικά αναπαλλοτρίωτων υλικών και άυλων περιουσιακών δικαιωμάτων που προέρχονται από τη διεθνή προσωπικότητα του ελληνικού κράτους. Δηλαδή τα μνημεία του παγκόσμιου πολιτισμού, που βρίσκονται στο έδαφος της Ελλάδας, αλλά και την γεωγραφική επικράτεια του εθνικού χώρου (χωρικά ύδατα, εναέριος χώρος, εδαφική συγκρότηση).

Να γιατί οι δανειστές την έχουν ονομάσει «Ελληνική» Εταιρεία κι όχι Εταιρεία της δημόσιας περιουσίας, όπως π.χ. έγινε με το ΤΑΙΠΕΔ (Ταμείο Αξιοποίησης Ιδιωτικής Περιουσίας του Ελληνικού Δημοσίου). Έχουν βάλει στο μάτι το σύνολο της περιουσίας των Ελλήνων. Κινητής και ακίνητης. Υλικής και άυλης.

Στα πλαίσια αυτά η ΕΕΣΥΠ έχει ως θυγατρικές τις κάτωθι:

α. Το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας, μέσω του οποίου ελέγχεται από τους δανειστές το σύνολο του συστημικού τραπεζικού συστήματος.

β. Το Ταμείο Αξιοποίησης της Ιδιωτικής Περιουσίας του Δημοσίου του ν. 3986/2011 (Α΄ 152) («ΤΑΙΠΕΔ»).

γ. Η Εταιρεία Ακινήτων Δημοσίου ΑΕ του ν. 2636/1998 (Α΄ 198) («ΕΤΑΔ»).

δ. Η Εταιρεία Δημοσίων Συμμετοχών Α.Ε., η οποία αφορά στις Συμμετοχές του ελληνικού δημοσίου σε επιχειρήσεις και φορείς που είτε λειτουργούν ως ΑΕ στο χρηματιστήριο, είτε όχι.

Ενέχυρο η περιουσία των Ελλήνων.

Με βάση το σχέδιο της νέας τροποποιητικής δανειακής σύμβασης του άρθρου 109, η ΕΕΣΥΠ θα μπορεί να δανειστεί αυτοτελώς από τον ΕΜΣ με άμεση υποθήκη του συνόλου των περιουσιακών της στοιχείων. Ενώ με το άρθρο 14.2Α του σχεδίου η ΕΕΣΥΠ «αμετάκλητα και άνευ όρων»:

«14.2Α.1 εγγυάται στον ΕΜΣ την έγκαιρη εκπλήρωση από το δικαιούχο κράτος μέλος των υποχρεώσεων του δικαιούχου κράτους μέλους βάσει της σύμβασης.
14.2Α.2 υπόσχεται στον ΕΜΣ ότι κάθε φορά που το δικαιούχο κράτος μέλος δεν καταβάλλει ποσό οφειλόμενο βάσει ή σε σχέση με τη Σύμβαση, η ΕΕΣΥΠ μετά από αίτημα θα φέρει την ευθύνη καταβολής αυτού του ποσού σαν να ήταν ο κύριος οφειλέτης, εφόσον τα συνολικά καταβλητέα ποσά βάσει αυτής της εγγύησης δεν θα υπερβαίνουν συνολικά τα 25.000.000.000 ευρώ…»

Με άλλα λόγια η ΕΕΣΥΠ θα μπορεί να δανείζεται από τον ΕΜΣ στο όνομα του ελληνικού κράτους, χωρίς να χρειάζεται η κύρωση από το ελληνικό κοινοβούλιο ούτε καν «σχεδίου» δανειακής σύμβασης. Και ταυτόχρονα η ΕΕΣΥΠ εγγυάται στον ΕΜΣ την έγκαιρη εκπλήρωση από το δικαιούχο κράτος το σύνολο του χρέους.

Ταυτόχρονα, αν για οιονδήποτε λόγο το ελληνικό κράτος δεν θα μπορεί να δανειστεί για να πληρώσει τον ΕΜΣ, τότε υπόχρεη να τον πληρώσει είναι η ΕΕΣΥΠ με εκποίηση ή εκχώρηση περιουσιακών της στοιχείων ύψους έως και 25 δις ευρώ.

Προσέξτε μηχανή που στήνουν. Με τον τρόπο αυτό περνά υπό τον άμεσο έλεγχο του ΕΜΣ το σύνολο της περιουσίας όχι μόνο του δημοσίου, αλλά του συνόλου των Ελλήνων. Είναι η πρώτη φορά μετά τα γνωστά «δάνεια της ανεξαρτησίας» του 1824, που ενυποθηκεύεται το σύνολο της περιουσίας των Ελλήνων.

Τότε το απαίτησαν οι Βρετανοί δανειστές για να έχουν εξασφάλιση είτε στην περίπτωση που η επανάσταση θα πετύχαινε τους στόχους της και θα δημιουργούσε ανεξάρτητο ελληνικό κράτος, είτε στην περίπτωση που έχανε και οι Έλληνες θα επέστρεφαν στην κατάσταση ραγιά. Στη δεύτερη περίπτωση οι Έλληνες ραγιάδες στο Ρουμ Μιλέτ του Σουλτάνου θα εξακολουθούσαν να χρωστούν στους Βρετανούς δανειστές με ενέχυρο τα προσωπικά τους υπάρχοντα.

Σήμερα, γιατί επανερχόμαστε σ’ αυτού του είδους την ενεχυρίαση της περιουσίας των Ελλήνων; Υπάρχει κάτι ανάλογο σε κανένα άλλο κράτος της Ευρώπης; Ή μήπως επιβλήθηκε σε καμιά άλλη χώρα του κόσμου γιατί χρωστούσε στο ΔΝΤ, ή σε άλλους δανειστές; Γιατί επιβάλλεται σε μας κάτι τέτοιο, όταν δεν έχει επιβληθεί σε καμιά άλλη χώρα του κόσμου; Ούτε καν στις αποικίες της τρίτου κόσμου.

Γιατί κάτι τέτοιο είναι αποδεχτό και δυνατό, ενώ το να ανατρέψει ο λαός μας ολόκληρο το καθεστώς της μνημονιακής και δανειακής κατοχής είναι αδιανόητο;

Γιατί το να επιβάλουν οι Ευρωπαίοι δανειστές ένα πρωτοφανές για την παγκόσμια κοινότητα κρατών, καθεστώς εκποίησης και διάλυσης της χώρας είναι απολύτως φυσιολογικό;

Γιατί κανένας δεν αναρωτιέται πού αλλού συμβαίνουν τέτοια τερατώδη πράγματα εναντίον ενός λαού και μιας χώρας, αλλά γίνεται ο κακός χαμός και μόνο στη σκέψη ότι μπορούμε να γλυτώσουμε το ζυγό και τον αφανισμό με την έξοδό μας από το ευρώ και την Ευρωπαϊκή Ένωση;

Όπως και να έχει με την ψήφιση και αυτού του σχεδίου δανειακής σύμβασης, το ελληνικό κράτος μετατρέπεται τελεσίδικα σε βιτρίνα, σε άδειο πουκάμισο, σε άλλοθι για τον ολοκληρωτικό έλεγχο της χώρας από τους δανειστές.

(*) Ο Δημήτρης Καζάκης είναι Πρόεδρος του Ε.ΠΑ.Μ.

Πηγή: http://dimitriskazakis.blogspot.com/, https://epamhellas.gr/