Σχόλιο G-M-R : Το άρθρο ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΝΕΙ το ΕΔΩ ( https://greek-market-research.com/article/entasi-xana-stin-kalamata-ston-aera-to-synedrio-tis-gsee/ ) σχόλιο της G-M-R, χωρίς να αντιμετωπίζει το βασικό ερώτημα/πρόβλημα ^(*), δηλαδή, “είναι δυνατόν να υπάρχει συνδικαλισμός σε συνθήκες Κατοχής;”.
Το προ μνημονίων αντίστοιχο βασικό ερώτημα ήταν: “είναι δυνατόν να υπάρχει συνδικαλισμός με νομικο/πολιτικο/συνδικαλιστική ανοχή στην ΣΥΣΤΗΜΑΤΙΚΗ (αναζητείστε τον μηχανισμό!) φιλεργοδοτική δικαστική παράβαση καθήκοντος;”.
Χωρίς να έχει απαντηθεί/αντιμετωπιστεί αυτό το προϋπάρχον ερώτημα/καθεστώς, θα συγκαλύπτεται, ΚΑΙ η ΑΚΡΩΣ περιορισμένων ταξικών δυνατοτήτων και προοπτικών συμπεριφορά των μικρών και λιγότερο εργοδοτικά εξαρτημένων αριστερών δυνάμεων σε σωματεία όπως, Βιβλιου-Χάρτου, courier/ταχυμεταφορές κλπ, συμπεριφορά (σεχταριστική όχι ταξική) που θέλει να αγνοεί και τα απείρως κομβικότερης σημασίας προβλήματα εργαζομένων σε μεγάλες πολυεθνικές εταιρείες (βλέπετε στα συνημμένα: ενοικίαση εργαζομένων, υ.α.ε., καταπατήσεις νόμων 1264/82 και 1767/88 που συνιστούν το ουσιαστικό περιεχόμενο του 1876/90 κλπ, έως) και την ομολογημένη εθελοεκχώρηση της εθνικής κυριαρχίας (μαζί και των ταξικών κεκτημένων) της Ελλάδας.
Αξίζει να σημειωθεί, πως κάτω από συνεχή και επιδιώκουσα κάθε ωφέλιμη ΣΥΝΕΡΓΕΙΑ (σε αντίθεση με τον δήθεν αριστεροσυνεπή σεχταρισμό), συνδικαλιστική πίεση πράγματι, ελήφθη πολιτική/νομική/συνδικαλιστική βοήθεια, περιορισμένη όμως στην ηθική/νομική κατοχύρωση των καταγγελλόντων και όχι στην ολοκληρωμένη και αποκαταστατική σύμφωνα με το ΙΣΧΥΟΝ ΔΙΚΑΙΟ, συνδικαλιστική/νομική/πολιτική αντιμετώπιση των παραβιάσεων της εργατικής νομοθεσίας).

(*) προκειμένου να “αποκτήσουμε εργατικό κίνημα”

συνημμένα:

ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ:  παράθεση του ισχύοντος (προ μνημονίων τα σχετικά ντοκουμέντα) νομικού πολιτισμού όσον αφορά τα ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΑ ΚΑΘΗΚΟΝΤΑ ως απάντηση στην παγκοσμιοποίηση (παγκοσμίου επιπέδου ρυθμίσεις/επιβολές που αντίκεινται στον κατακτημένο και αξιοποιήσιμο από την εργατική τάξη νομικό πολιτισμό).

ΠΡΑΞΗ ΑΡΧΕΙΟΘΕΤΗΣΗΣ που δικαιώνει την εκτέλεση των συνδικαλιστικών καθηκόντων του πρώτου συνημμένου, επισημαίνοντας την “αμφίβολη ορθότητα” της δικαστικής αντιμετώπισης των σχετικών εργοδοτικών παρανομιών, αλλά λογω ΜΗ περαιτέρω ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ, ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΗΣ, ΝΟΜΙΚΗΣ, υποστήριξης (κατά παράβαση ΑΡΙΣΤΕΡΟΥ/ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΟΥ, ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΟΥ, ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΥ, καθήκοντος), αυτή ο ωφέλιμη για την ηθική κατοχύρωση των σχετικών καταγγελιών, ΟΥΔΟΛΩΣ αξιοποιηθηκε.
Δύο δημοσιεύσεις στο περιοδικό του αείμνηστου Χήστου Παπουτσάκη, Αντί, σχετικές με τα προ μνημονίων εργατικά ζητήματα.
Προμνημονιακή εργασία σχετικά με τα καθήκοντα της Αριστεράς.

Συνημμένα αρχεία στο Σχόλιο G-M-R μπορείτε να δείτε στην φωτο και να τα κατεβάσετε όλα στον υπολογιστή σας σε μορφή zip.

attachments

Παναγ. Σωτήρης, 19 Μαρ. 2019

Τα όσα θλιβερά καταγράφηκαν σε σχέση με το συνέδριο της ΓΣΕΕ αποδεικνύουν την οριστική κρίση μιας εκδοχής «συνδικαλισμού» και την ανάγκη να ανασυγκροτηθεί ένα πραγματικό εργατικό κίνημα. Δηλαδή, από τους ίδιους τους εργαζόμενους για τα δικαιώματά τους

Τα συνέδρια της ΓΣΕΕ υποτίθεται ότι είναι οι κορυφαίες στιγμές του συνδικαλιστικού κινήματος για τον ιδιωτικό τομέα. Κι όχι ότι δεν υπήρχαν θέματα να συζητήσει η «κορυφαία» συνδικαλιστική οργάνωση! Μήπως δεν είναι ανοιχτό το ερώτημα πώς μπορούν να οργανωθούν αποτελεσματικές κινητοποιήσεις απέναντι σε μια κυβέρνηση που δεν έχει επαναφέρει το καθεστώς των συλλογικών συμβάσεων, παρότι το υπόσχεται, και απέναντι σε μια εργοδοσία που καλόμαθε σε μεροκάματα πείνας και στην εκμετάλλευση της ανεργίας που παραμένει σε πολύ υψηλά επίπεδα;

Δεν θα έπρεπε οι συνδικαλιστικοί «ταγοί» να συζητήσουν για το πώς θα προσελκύσουν στα συνδικάτα τους εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα που, πέραν της ρύθμισης του κατώτατου μισθού, είναι ανυπεράσπιστοι απέναντι στην κυνική δήλωση του κάθε εργοδότη «ξέρεις πόσοι περιμένουν να πάρουν τη θέση σου;»

Για το πώς θα σταματήσει η επέλαση της ελαστικής εργασίας και της μερικής απασχόλησης; Για το πώς θα επανέλθουν αυτονόητα δικαιώματα όπως να πληρώνεται η υπερεργασία ή να αμείβεται η εργασία ανάλογα με το βαθμό ειδίκευσης, δυσκολίας ή επικινδυνότητας που έχει;

Προφανώς, τίποτε από τα παραπάνω δεν έγινε! Αντ’ αυτού είχαμε μια αντιπαράθεση ανάμεσα στην πλειοψηφία της ΓΣΕΕ και το ΠΑΜΕ. Σπεύδω να πω ότι δεν παίρνω θέση Ποντίου Πιλάτου σε αυτή την αντιπαράθεση.

Για όποιον γνωρίζει τα καθέκαστα του συνδικαλιστικού κινήματος, οι περισσότερες καταγγελίες του ΠΑΜΕ στέκουν. Όντως η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ θέλει να νομιμοποιήσει συνδικάτα όπου οι εργοδότες καθοδηγούν τα αποτελέσματα των αρχαιρεσιών και υπάρχει σοβαρό πρόβλημα με συνδικαλιστές που είναι ταυτόχρονα και εργοδότες. Και μόνο το γεγονός ότι η ΓΣΕΕ εκπροσωπεί λιγότερο από το 15% των ενεργών εργαζομένων του ιδιωτικού τομέα και πως υπάρχουν σωματεία-φαντάσματα που έχουν μόνη «αξία χρήσης» την κάλπη, είναι αρκετό για να φανεί ότι ο στόχος της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ είναι να αναπαράγει τις θέσεις της και τα προνόμιά της, με κάθε κόστος. Από την άλλη, όμως, ούτε η λογική ενός κομματικού συνδικαλισμού λύνει τα προβλήματα.

Βαθιά κρίση

Στην πραγματικότητα όλα αυτά αντανακλούν τη βαθιά κρίση μιας εκδοχής συνδικαλισμού σε όλες τις παραλλαγές του. Ενός συνδικαλισμού που είδε τα συνδικάτα ως πεδία υλοποίησης κομματικών ή/και κυβερνητικών σχεδιασμών, που είδε τους παραταξιακούς συσχετισμούς ως πιο σημαντικούς από τους πραγματικούς συσχετισμούς στους χώρους δουλειάς, που προστάτευσε περισσότερο τα συμφέροντα κομματικών – παραταξιακών γραφειοκρατιών παρά των ίδιων των εργαζομένων.

Ο συνδικαλισμός αυτός όσο μπορούσε να στηρίζεται πάνω στο θεσμικό πλαίσιο του Ν. 1876/90 και να διαπραγματεύεται (στις χειρότερες εκδοχές κάτω από το τραπέζι…) συλλογικές συμβάσεις εργασίας, μπορούσε να εξασφαλίζει κάποιες κατακτήσεις και ένα περιορισμένο πλαίσιο «κανονικότητας» ως προς την εργασιακή συνθήκη. Η ακύρωση στην πράξη αυτού του πλαισίου με τους μνημονιακούς νόμους, αναίρεσε και αυτή τη δυνατότητα.

Και εάν στον δημόσιο τομέα διατηρήθηκε, ακόμη και μέσα στην περίοδο των μνημονίων, κάποια δυνατότητα συλλογικής δράσης, ενίοτε και με αποτελέσματα, στον ιδιωτικό τομέα μια ούτως ή άλλως δύσκολη συνθήκη έγινε απλώς καταστροφική (για την πλευρά της εργασίας).

Όμως, την ίδια στιγμή που υπάρχουν χιλιάδες ανασφάλιστοι εργαζόμενοι, άνθρωποι που δουλεύουν και δεν πληρώνονται για μήνες, άνεργοι που λένε ευχαριστώ για δουλειές των 250 ή 300 ευρώ, οι συνδικαλιστές στη ΓΣΕΕ ασχολούνται με τις… καρέκλες τους! Βασικός τους στόχος εδώ και χρόνια αποτελεί η αναπαραγωγή μιας «γραφειοκρατίας», που στηρίζεται σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό στις ΔΕΚΟ παρά στον υπόλοιπο ιδιωτικό τομέα και που –εκτός των άλλων-– είχε να διαχειριστεί και τις παχυλές επιδοτήσεις που εισπράττει η ΓΣΕΕ ως «κοινωνικός εταίρος».

Σε αυτή την κατεύθυνση ήταν συμπαραταγμένες οι συνδικαλιστικές δυνάμεις και του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ αλλά και του ΣΥΡΙΖΑ από ένα σημείο και μετά. Οι δυνάμεις του ΚΚΕ ήταν αντίθετες, αλλά δεν ξέφευγαν από τα όρια μιας κομματικοκεντρικής αντίληψης. Άλλες πρωτοβουλίες που υπήρχαν, υπεράσπισης μιας αντίληψης συνδικαλισμού των ίδιων των συνδικάτων, χωρίς κομματικές πλάτες, σε χώρους των υπηρεσιών, του εμπορίου, της ιδιωτικής εκπαίδευσης, των τεχνικών, πλήρωσαν ακριβό τίμημα με την είσοδο στην εποχή του μνημονίου, με εργοδοτικές «μαύρες λίστες» για τους πρωτεργάτες των σωματείων αυτών.

Σε ένα τέτοιο τοπίο, μικρή πραγματικά σημασία για τους εργαζομένους έχει το εάν, πότε, με ποια διοίκηση και με ποιον αστυνομικό κλοιό θα ολοκληρωθεί το συνέδριο της ΓΣΕΕ. Μικρή σημασία θα έχει η σύνθεση μιας διοίκησης τα περισσότερα μέλη της οποίας έχουν πάρα πολλά χρόνια να εργαστούν. Μικρή σημασία θα έχουν οι συσχετισμοί μιας συνομοσπονδίας που σε ολόκληρους τομείς της οικονομίας, εκεί που υπάρχει και η σκληρότερη εκμετάλλευση, δεν εκπροσωπεί –και δεν ενδιαφέρεται να εκπροσωπήσει- σχεδόν τίποτα.

Εάν κάτι μπορεί να δώσει ελπίδα, θα ήταν βήματα προς το να υπάρξει ξανά εργατικό κίνημα. Δηλαδή, συλλογικότητα των εργαζομένων ενάντια στην πολιτική εξουσία και την εργοδοσία. Ανεξάρτητη από κομματικούς σχεδιασμούς αλλά όχι απολίτικη. Χωρίς επαγγελματίες συνδικαλιστές και «απαλλαγμένους». Χωρίς μεγαλόστομα συνθήματα αλλά με πραγματική αλληλεγγύη. Ανοιχτό σε όλους τους εργαζομένους και εργαζόμενες, όποια και εάν είναι η τυπική εργασιακή σχέση τους, και προφανώς και προς τους μετανάστες. Με επίγνωση ότι κατακτήσεις χωρίς θυσίες (και απολύσεις και διώξεις) δεν υπάρχουν πια –όπως δεν υπήρχαν ούτε στις απαρχές του συνδικαλισμού. Αλλά και με πίστη στη δύναμη της συλλογικής αντίστασης.

Σε διάφορους χώρους ξεσπούν έστω και δειλά κινητοποιήσεις. Συνήθως αφορούν διαμαρτυρίες για απολύσεις, μη καταβολή δεδουλευμένων, εργοδοτική αυθαιρεσία που φτάνει έως και ξυλοδαρμούς. Η δημοσιότητα συχνά δεν τις καταγράφει. Όμως, από μία άποψη, είναι πολύ πιο σημαντικές από το πώς θα λήξει το ματς του συνεδρίου της ΓΣΕΕ.

Πηγή: in.gr